Η πίκρα από το αποτέλεσμα ήταν μεγάλη. Η στεναχώρια από την κακή εμφάνιση αβάσταχτη. Γεγονότα όμως σαν κι αυτά της εισβολής στον αγωνιστικό χώρο, όπως στο ματς με τον Ολυμπιακό Βόλου, ανήκουν στο παρελθόν.

Ούτε ένας δεν μπουκάρισε μέσα. Η ομάδα προερχόταν από την ποινή των δύο αγωνιστικών. Η ΠΑΕ, λες και είχε προαίσθηση ότι κάτι κακό θα γίνει, είχε εκδώσει σχετική ανακοίνωση. Να δείξει ο κόσμος την πρέπουσα συμπεριφορά. Κι αυτό έγινε.

Ο λαός του Παναθηναϊκού, παρά τον διαφαινόμενο αποκλεισμό από το Κύπελλο, ήταν τύπος και υπογραμμός. Κι είναι απλό. Ακόμα και οι πιο φανατικοί κάποια στιγμή καταλαβαίνουν και συνειδητοποιούν την κρισιμότητα της κατάστασης.

"Τι κερδίσαμε-σου λέει- που κάναμε το ντου μετά την ήττα από τον Μπέο; Βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας. Στεναχωρήσαμε τον Ανδρέα Βγενόπουλο (ή αλλιώς πρασινο-Αμπράμοβιτς) και τον αναγκάσαμε να αποχωρήσει. Για τον ίδιο λόγο παραιτήθηκε και ο πρόεδρος του νταμπλ, Νικόλας Πατέρας. Η ομάδα έμεινε ακέφαλη. Μόνη κι έρημη σαν την καλαμιά στον κάμπο. Αν κάνουμε τα ίδια τώρα που χάσαμε από την ΑΕΚ και σηκωθεί και φύγει κι ο Γόντικας, τι γίνεται; Η διάλυση θα είναι ολοκληρωτική".

Βάζοντας, λοιπόν, πάνω απ' όλα την ομάδα, έδειξαν ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση. Ο Παναθηναϊκός μπορεί παράλληλα με το -5 στο πρωτάθλημα να είναι με το ενάμισι πόδι και εκτός Κυπέλλου, αλλά κέρδισε τον κόσμο του. Κι η νίκη αυτή είναι πολύ μεγάλη.

Να μιλήσουμε όμως σοβαρά. Όσοι ψάχνουνε να βρούνε την αιτία του κακού στην επιλογή του Φερέιρα να μην ξεκινήσει Κατσουράνη, Χριστοδουλόπουλο και να μη χρησιμοποιήσει τον Βύντρα, ψάχνουνε το κουτί με τα σπίρτα. Πάντα όταν χάνει μια ομάδα, οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές είναι αυτοί που δεν έπαιζαν. Δεν είναι θέμα προσώπων το ναυάγιο της Τετάρτης.

Πέρα από τις επιλογές σε πρόσωπα και τακτικές, βασική προϋπόθεση στο ποδόσφαιρο είναι μια ομάδα να μπορεί να τρέχει. Αν περπατάει, δεν έχει καμία τύχη. Στο 65' έκανε το 1-0 ο Λυμπερόπουλος. Υπήρχε ακόμα για τον Παναθηναϊκό μισή ώρα μπάλα. Όχι κατ' ανάγκη να γυρίσει το ματς, αλλά τουλάχιστον να αντιδράσει. Αντί να γίνει αυτό, όμως, έγινε η ΑΕΚ Μπαρτσελόνα.

Ο Γιάχιτς, ο Λαγός, ο Νταντόμο κι ο Καράμπελας άλλαζαν την μπάλα με την ίδια ευκολία που κάνουν passing game ο Τσάβι κι ο Ινιέστα. Ανενόχλητοι. Επειδή κανένας ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού δεν είχε τις δυνάμεις να τρέξει και να τους μαρκάρει.

Όλα γίνονται στο ποδόσφαιρο. Ακόμα και η Μπαρτσελόνα να χάσει μέσα στο Καμπ Νου από τη Χέρκουλες. Αυτό που δεν μπορεί να γίνει ποτέ είναι να κερδίσει μια ομάδα που περπατάει. Και δεν είναι θέμα ηλικίας.

Στα 36 περπατάει ο Λυμπερόπουλος και στο τέλος του μήνα κλείνει τα 35 ο Τραϊανός Δέλλας. Βρίσκονται, όμως, σ' ένα στοιχειώδες επίπεδο. Πιάνουν τη βάση. Κι όταν μάλιστα οι απέναντί τους δεν μπορούνε να πάρουν τα πόδια τους, ο Δέλλας ξαναγίνεται Κολοσσός κι ο Λυμπερόπουλος δεινός σκόρερ.

Στα αυτοκίνητα αν βαρέσει μπιέλα η μηχανή, την αλλάζεις. Στην μπάλα δεν γίνεται ν' αλλάξεις μια ολόκληρη ομάδα. Μόνο κάποιες μεταγραφές μπορείς να κάνεις, τώρα μάλιστα που είναι Γενάρης μήνας. Και στον Παναθηναϊκό χωρίς λεφτά για μεταγραφές είναι υποχρεωμένοι να πάνε μέχρι το τέλος όπως πάνε. Περπατώντας.