Κατανοώ κατ' αρχήν την ανάγκη του κόσμου. Να βλέπει ποδοσφαιριστές που να ξέρουν μπάλα. Και μάλιστα Έλληνες. Και ειδικότερα νέους.

Ο συνδυασμός του ειδώλου με την ελπίδα είναι ό,τι καλύτερο. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν, αν χρειαστεί να ανατρέξουμε στο τελευταίο μεγάλο ταλέντο που βγήκε κι έπαιξε μπάλα σε υψηλό επίπεδο, θα πρέπει να φτάσουμε στον Βασίλη Τσιάρτα.

Κατανοώ επίσης την ανάγκη αλλά και τη σκοπιμότητα του Τύπου. Για να αναδείξει τα είδωλα και να πουλήσει την ελπίδα. Αν είσαι τσιγγούνης στους χαρακτηρισμούς και στην αποθέωση, δεν πρόκειται να σε αγοράσει κανένας. Αποτέλεσμα η υπερβολή να γίνεται κανόνας.

Δεν φταίει ο Φετφατζίδης αν με τέσσερα ματς στον Ολυμπιακό και ούτε 90 λεπτά συνολικά στην Εθνική, έχει αναδειχθεί σε σούπερ σταρ. Το ότι ξέρει μπάλα και καλή μάλιστα, είναι δεδομένο. Και το αποδεικνύει στο γήπεδο. Δεν φτάνει όμως αυτό. Μπορεί να είναι από τα κύρια προσόντα που πρέπει να διαθέτει ένας ποδοσφαιριστής σ' αυτή τη θέση, αλλά από μόνο του δεν είναι αρκετό.

Για να μπει κάποιος στο πάνω ράφι της ποδοσφαιρικής αγοράς χρειάζονται και πολλά άλλα. Δεν αρκεί ότι έκανες ένα καλό πράγματι παιχνίδι απέναντι σε μια ομάδα σαν το Ισραήλ και σ' ένα παιχνίδι που ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα σου. Να υποδέχεσαι τη μπάλα χωρίς την ανάσα του αμυντικού στο σβέρκο σου και να έχεις χώρο για να τη χειριστείς όπως εσύ (πράγματι) ξέρεις. Μια ντρίμπλα και μια εξαιρετική πάσα δεν αρκούν. Δεν είναι μονό στο μπάσκετ το ποδόσφαιρο. Δεν φτάνει να είσαι καλός στο ένας εναντίον ενός.

Για να είσαι πράγματι παιχταράς οφείλεις να ολοκληρώνεις τις προσπάθειές σου. Να είσαι καλός στα σουτ για να σκοράρεις. Να έχεις μεγάλη πάσα για ν' αλλάζεις το παιχνίδι. Να συμμετέχεις όσο το δυνατόν περισσότερο στην επιθετική ανάπτυξη λειτουργώντας μέσα στο σύνολο και όχι μόνο ατομικά. Να μπορείς να γυρίζεις πίσω για να μαρκάρεις αποτελεσματικά τον προσωπικό σου αντίπαλο όταν αυτός κατεβαίνει. Να έχεις προσωπικότητα για να μπορέσεις να επιβληθείς και να καθιερωθείς.

Δε λέμε ότι ο Φετφατζίδης δεν διαθέτει τίποτα απ' όλα αυτά. Σε κάποιους τομείς δείχνει ότι μπορεί, σε κάποιους άλλους ότι υστερεί.

Είναι θέμα δουλειάς, θέλησης, διαχείρισης και χρόνου. Και συγκυριών. Η περίπτωση του Σωτήρη Νίνη είναι χαρακτηριστική. Ο Μουνιόθ τον έριξε στα πολύ βαθιά και σ' ένα βαθμό τον έκαψε. Ο Πεσέιρο έκανε το ακριβώς αντίθετο. Τον άφησε περισσότερο απ' ό,τι έπρεπε στο ψυγείο και τον πάγωσε. Μεσολάβησαν και οι κοιλιακοί κι ο Νίνης έμεινε στάσιμος.

Ο Φετφατζίδης είναι κατ' αρχήν τυχερός, γιατί έχει έναν προπονητή που τον πιστεύει. Είναι επίσης τυχερός γιατί το σχέδιο παιχνιδιού του Ολυμπιακού είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του. Πολλοί ποδοσφαιριστές λίγο έξω από την αντίπαλη περιοχή, κοντά ο ένας στον άλλον. Μικρές κοντινές πάσες, δηλαδή, που είναι οι σπεσιαλιτέ του.

Ταυτόχρονα οι αποχωρήσεις και οι τραυματισμοί βασικών επιθετικών της Εθνικής "υποχρέωσαν" τον Σάντος να του δώσει την ευκαιρία. Που ο ίδιος βέβαια την αξιοποίησε με τον καλύτερο τρόπο. Μέχρι εδώ όλα ΟΚ. Κανείς όμως δεν έγινε μεγάλος ποδοσφαιριστής μέσα σε 40 μέρες. Η καθιέρωση θέλει πολύ περισσότερο χρόνο.