Ιούνιος 2004 στην Λισαβώνα. Κοντεύει να ξημερώσει, αλλά στο ξενοδοχείο με τους παράγοντες της ΕΠΟ και τους συγγενείς και φίλους των ποδοσφαιριστών, ποιος να κοιμηθεί; Λίγες ώρες νωρίτερα η Εθνική έχει κερδίσει την Γαλλία κι είναι στους "4" της Ευρώπης. Σε μία γωνία είναι μόνος του ένας τύπος που βγάζει συνθήματα. Ο ίδιος λέει ότι είναι μετρ στο "Λα Νοτε", αλλά μάλλον για παρκαδόρο τον κόβεις. Δεν έχει σημασία όμως. Ύστερα από μεγάλη περισυλλογή, το βρίσκει. Σηκώνεται όρθιος κι αρχίζει να τραγουδάει: "Έκανες τη νύχτα μας ωραία. Χαριστέα, Χαριστέα......".

Ο Χαριστέας όμως, δεν είχε πει ακόμα τη τελευταία του λέξη στο τουρνουά. Μετά τη Γαλλία, κάρφωσε και την Πορτογαλία στον τελικό της 4ης Ιουλίου. Όχι γκολ καριέρας. Γκολ ζωής. Γκολ ιστορίας για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Από χαρακτήρα, δύσκολα λέω ή γράφω καλές κουβέντες. Κι όσες φορές το έχω κάνει τις περισσότερες έχω εκτεθεί. Για τον Χαριστέα, όλα αυτά τα χρόνια δεν πήγε ποτέ το χέρι μου στην κριτική και στην απαξίωση. Όταν είχε γίνει πλέον να ξεπατώνουν όλοι τον Ρεχάγκελ: "Μα τι το θέλει και το βάζει μέσα αυτό το ντυμένο ξύλο; Ως πότε θα χρωστάει η Εθνική ομάδα στον Χαριστέα τα τρία γκολ στο Γιούρο της Πορτογαλίας;".

Δεν ήταν συναισθηματικοί οι λόγοι που δεν μπήκα σ' αυτή την εύκολη και ισοπεδωτική κριτική. Ο Χαριστέας πράγματι έχει κουσούρια σαν σέντερ φορ. Ατσούμπαλος, χωρίς καλή υποδοχή της μπάλας και δύσκαμπτος. Είχε όμως αυτή την τεράστια αγωνιστικότητα. Δεν είχε να μετράει ο Χαριστέας στη καριέρα του τα τρία γκολ του Γιούρο 2004. Σε 85 συμμετοχές έχει σκοράρει 24 φορές. Θα συμφωνήσω κι εγώ με τις αδυναμίες του.

Στη συγκεκριμένη εποχή όμως για τη συγκεκριμένη Εθνική ομάδα ήταν ότι καλύτερο. Η αγωνιστικότητα του, τις κάλυπτε και με το παραπάνω. Γι αυτό μπορούσε να παίζει ακόμα και έξω δεξιά.

Ίσως να μην είναι τυχαίο, ότι ο Χαριστέας δεν στέριωσε πουθενά. Μετά την Άρη, (ένα εξάμηνο πέρασμα από τον Αθηναϊκό) εξελίχθηκε σε γυρολόγο. Βέρντερ, Άγιαξ, Φέγενορντ, Νυρεμβέργη, Λεβερκούζεν, Αρλ, Σάλκε. Ο Μάγκατ τράβηξε των παθών του τον τάραχο από τους Γερμανούς δημοσιογράφους, όταν τον πήρε εφέτος τον Γενάρη. Επτά ομάδες σε δέκα χρόνια. Πουθενά δεν κόλλησε αλλά πάντα κάποιος βρισκόταν να τον πιστέψει και να τον εμπιστευτεί. Πάντα κάποιοι έβλεπαν αυτό που δεν είδε η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων δημοσιογράφων.

Κάπως έτσι λοιπόν μπορεί κανείς να μην θυμάται τον Άγγελο Χαριστέα με τη φανέλα κάποιας από τις ομάδες που έχει παίξει, αλλά όλοι θα τον θυμόμαστε με τη φανέλα της Εθνικής. Αυτή ήταν τελικά η ομάδα του Χαριστέα. Ούτε κάποια από Βρέμη, Νυρεμβέργη, Λεβερκούζεν, Σάλκε στην Γερμανία, ούτε ο Άγιαξ ή η Φέγενορντ στην Ολλανδία, ούτε η Αρλ στην Γαλλία που πέρασε και δεν ακούμπησε. Η ομάδα του Χαριστέα από το 2001 που τον εμπιστεύτηκε στα 20 του χρόνια, ο Βασίλης Δανιήλ, μέχρι πέρυσι ήταν η Εθνική Ελλάδας.

Αυτή η ομάδα του ταίριαζε, αυτός ο προπονητής, ο Ότο Ρεχάγκελ, ήταν ο μέντορας του, σ' αυτή την ομάδα μεγαλούργησε. Με τις αδυναμίες του, αλλά με τεράστια ουσιαστική προσφορά. Πέρα από τα γκολ να έχει εκρηκτικότητα σε σχέση με το μπόι του, να τρέχει, να μαρκάρει, να βοηθάει σε όλα τα στημένα και στις δυο περιοχές.

Ένας τέτοιο καλούπι ποδοσφαιριστή δύσκολα αποκτάει θαυμαστές. Είτε μιλάμε για τον κόσμο, είτε για δημοσιογράφους. Σε ότι έχει να κάνει με τους δεύτερους μάλιστα, θα πρέπει να το επιδιώκεις. Αν ήμουν πρόεδρος ομάδας, θα τον έπαιρνα με κλειστά μάτια. Εξαρτάται τι ομάδα θα είχα. Σε ομάδα πρωταθλητισμού, που έχει τη κατοχή και παίζει τη μπάλα κάτω, ο Χαριστέας δεν ταίριαζε. Σε μία μικρομεσαία ομάδα όμως που θα έπρεπε να φτύσει αίμα για να επιβιώσει, όπως η Εθνική Ελλάδας, ο Χαριστέας ήταν ταμάμ. Τώρα στα 31 έκλεισε ο ευρωπαϊκός κύκλος του κι επιστρέφει στην Ελλάδα. Ένας πρωταθλητής Ευρώπης στον Παναιτωλικό του Μπάμπν Τεννέ.

Εκεί στο Αγρίνιο λοιπόν για ένα είναι σίγουροι. Ο Χαριστέας ότι έχει θα το δώσει και με το παραπάνω. Δεν πρόκειται να κοροϊδέψει, θα την ιδρώσει τη φανέλα. Πήγε για να κάνει αυτό που ξέρει να κάνει.