Επί τη αναλήψει των καθηκόντων του είχε δηλώσει κι είχε δεσμευθεί ότι θα παίζουν οι καλύτεροι και οι πλέον φορμαρισμένοι. Εύκολο είναι να το λες στο ποδόσφαιρο, δύσκολο να το κάνεις.

Ειδικότερα στις εθνικές ομάδες που δεν υπάρχει η δυνατότητα της καθημερινής δουλειάς. Ο Σάντος, όμως, και το είπε και το έκανε. Δεν δίστασε να αφήσει έξω τον ντεφορμέ Σαλπιγγίδη, αν και στην ιεραρχία προηγείται Σωτήρη Νίνη και του Κώστα Μήτρογλου. Όπως επίσης, αν εφαρμοζόταν η επετηρίδα, ο παλιός Σπυρόπουλος (που έμεινε κι αυτός στον πάγκο) είχε προβάδισμα απέναντι στο νέο Τζαβέλα.

Ο Σάντος έβαλε τους κατά τεκμήριο καλύτερους αυτή την εποχή και δικαιώθηκε (ο Μήτρογλου μπορεί να έχει χάσει τη θέση του στον Ολυμπιακό, αλλά με δεδομένο ότι το ματς απαιτούσε σέντερ φορ περιοχής, δεν υπήρχε άλλος).

Το σημαντικό, ωστόσο, στοιχείο του παιχνιδιού ήταν η διάθεση των ποδοσφαιριστών ατομικά και της ομάδας σαν σύνολο. Δεν παραγνωρίζουμε ότι η Λετονία ήταν εύκολη. Δεν μπορούσε να μαρκάρει αποτελεσματικά, δεν μπορούσε να κρατήσει τη μπάλα, δεν μπορούσε να την κουβαλήσει στην περιοχή του Σηφάκη. Στο ποδοόσφαιρο, όμως, δεν μπορείς να κερδίσεις μόνο με τη διαφορά ειδικού βάρους.

Αν ίσχυε αυτό, δεν θα είχαμε μείνει στο 1-1 με τη Γεωργία. Δεν μπορούμε, όμως, να αγνοήσουμε και τα εσωτερικά προβλήματα. Τις αποχωρήσεις βασικών ποδοσφαιριστών και το θόρυβο με το θέμα Κατσουράνη. Η εικόνα στα πρόσωπα των παικτών και το πάθος που είχαν για τη νίκη, έδειξαν ότι όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Αυτοί που έμειναν είναι πλέον ομάδα. Παίζουν για την ομάδα, θέλουν αυτή η ομάδα να πάει στο Γιούρο 2012.

Κι αυτό είναι ακόμα πιο σημαντικό κέρδος από την (αναμενόμενη) νίκη. Με τους ποδοσφαιριστές να μαζεύονται μια φορά στο τόσο, το καλό κλίμα στις εθνικές ομάδες είναι το άλφα και το ωμέγα. Κάτι που είχε εξασφαλίσει ο Ρεχάγκελ κι όσο το διατηρούσε, η ομάδα κατάφερνε να ξεπερνάει τις δυνατότητές της. Ο Σάντος το έχασε πριν καλά καλά φορέσει τη γαλανόλευκη φόρμα. ΑΠ' ό,τι φάνηκε, όμως, την Παρασκευή στο "Καραϊσκάκης" το βρήκε. Το βρήκε μάλιστα άμεσα, χωρίς να χάσει καθόλου χρόνο και χωρίς συνέπειες.

Σίγουρα δεν φτάνει μόνο αυτό. Χωρίς αυτό, όμως, δεν πας πουθενά. Όπως γίνεται στους μαραθωνίους των προκριματικών, η Εθνική είναι υποχρεωμένη να πάει παιχνίδι με παιχνίδι. Το παιχνίδι με το Ισραήλ είναι σαφώς πιο δύσκολο. Όταν μάλιστα λείπουν πολύτιμα εργαλεία, όπως ο Τοροσίδης και ο Τζιόλης.

Έτσι είναι, όμως, το ποδόσφαιρο. Πέρα από τους αντιπάλους, είσαι υποχρεωμένος να αντιμετωπίζεις και τα προβλήματά σου. Δεν γίνεται διαφορετικά. Από τη στιγμή, όμως, που η ομάδα έλυσε τόσο γρήγορα και τόσο αποτελεσματικά τα δικά της εσωτερικά προβλήματα, έχει κάθε λόγο να αισιοδοξεί και να πιστεύει. Όλα τα άλλα, ψηλά χαμηλά, βρίσκονται.