Στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει γκρι. Δεν υπάρχουν "ρούχα μαζί που πλύθηκαν και έχουνε γίνει ροζ", όπως έχει πει ο Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ. Στο ποδόσφαιρο υπάρχει άσπρο-μαύρο. Υπάρχει νικητής και ηττημένος. Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν ο θρίαμβος και η καταστροφή. Μετά τις νίκες επί της Ατλέτικο και της Γιουβέντους, ο Μίτσελ ήταν προπονηταράς. Ο αρχιστράτηγος που έριξε στο καναβάτσο την πρωταθλήτρια Ισπανίας και την πρωταθλήτρια Ιταλίας.

Χθες Τετάρτη τον είχανε πρωτοσέλιδο φάτσα-φόρα και "Γαύρος" και ο "Πρωταθλητής". Την Τρίτη το βράδυ με τη Μάλμε είναι προφανές ότι παίζει τα ρέστα του. Αν χάσει και σηκωθεί "τέταρτος" από το τραπέζι, είναι πολύ πιθανό να κάτσει στην καρέκλα του, κάποιος άλλος.

Στον Ολυμπιακό λένε ότι κάνεις δεν βγήκε πρωταθλητής στις 11 αγωνιστικές. Τον τίτλοι θα τον πάρει αυτός που θα είναι πρώτος την 34η. Κι έχουν απόλυτο δίκιο. Κι εδώ ακριβώς είναι η προοπτική του θριάμβου και της καταστροφής που λέγαμε. Μέση λύση στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει. Αμέσως μετά τα ντόρτια στο "Βιθέντε Καλντερόν" είχα γράψει με τίτλο "Μποτία, Αφελάι κλπ" ότι έτσι όπως ο Ολυμπιακός το καλοκαίρι θα θέλει έξι μεταγραφές ενδεκάδας: δύο στόπερ, δεκάρι και τρεις κυνηγούς.

Σήμερα θα πρέπει να προστεθεί κι άλλη μια παράμετρος: με σοβαρό πλέον το ενδεχόμενο να μην υπάρχουν στον προϋπολογισμό της επόμενης σεζόν τα 25+ εκατομμύρια του Τσάμπιονς Λιγκ. Το πρωτάθλημα, πλέον, δεν είναι το ονόρε. Η δόξα και η τιμή ότι τερματίζεις πρώτος. Το πρωτάθλημα πρώτα και πάνω από όλα είναι τα λεφτά. Τα λεφτά που σου εξασφαλίζουν τη συνέχεια και τη διάρκεια της κυριαρχίας. Με τα λεφτά του Τσάμπιονς Λιγκ αντί στον Πειραιά στο παντελόνι του Ιβάν Σαββίδη, θα μιλάμε πλέον για μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα.

Ο πρωταθλητής, βέβαια, θα βγει τον Μάιο και το ημερολόγιο είναι ακόμα στον Δεκέμβριο μήνα. Ο Ολυμπιακός έχει μπροστά του πολύ ποδοσφαιρικό χρόνο που του δίνει το δικαίωμα να γυρίσει το έργο τούμπα και να ρεφάρει. Δεν θα πρέπει, όμως, να αγνοούμε την πραγματικότητα: ότι ο Ολυμπιακός στα μέχρι τώρα έντεκα παιχνίδια στο πρωτάθλημα είναι κακή ομάδα.

Μέτριος ήταν στο 1-1 με τον Παναιτωλικό στο Αγρίνιο. Κακός στο Περιστέρι με τον Ατρόμητο. Ούτε στο 1-0 με τον Παναθηναϊκό στο Καραϊσκάκης ήταν καλός. Εξίσου κακός στην Τρίπολη με τον Αστέρα. Ακόμα χειρότερος με τον ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκης. Και δεν είναι τυχαία κακός. Ούτε αυτή η παρατεταμένα κακή απόδοση οφείλεται στην κακή διάθεση ή τη νοοτροπία των ποδοσφαιριστών που οφείλει να αλλάξει ο Μίτσελ. Η καλή ή κακή αντίστοιχα εικόνα μιας ομάδας είναι αποτέλεσμα σωστών ή λάθος επιλογών και ορθής ή λανθασμένης διαχείρισης.

Για να επαναλάβουμε την κοινοτοπία "σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση". Το ρεπορτάζ μιλάει πλέον για τρεις μεταγραφές τον Ιανουάριο. Αυτό και μόνο επιβεβαιώνει τις λάθος επιλογές του καλοκαιριού: όποιοι και να παίζουν στο κέντρο της άμυνας, οι αντίπαλοι κυνηγοί κάνουνε πλάκα. Είτε για Μάντζουκιτς πρόκειται, είτε για Αθανασιάδη. Στην επίθεση οι κυνηγοί βλέπουν την αντίπαλη περιοχή λες και έχει μέσα φίδια. Κανένας δεν τολμάει να πατήσει μέσα.

Ο Αφελάι στα 28 του δείχνει χειρότερος του Σαβιόλα. Και δεν είναι ότι δεν θέλει. Είναι ότι δεν μπορεί. Με τον Μήτρογλου το κακό έχει παραγίνει. Τον Σεπτέμβριο ήταν ακόμα το ξεκίνημα της σεζόν και τον περιμένανε να βελτιωθεί. Πήγε Οκτώβριος. Πέρασε και ο Νοέμβριος. Φτάσαμε στον Δεκέμβριο. Ο Μίτσελ δεν βλέπει ότι το παλικάρι δεν μπορεί; Για ποιο λόγο επιμένει να τον ταλαιπωρεί και να τον εκθέτει;

Είναι δυνατόν να περιμένει ο Ολυμπιακός να του γυρίσει το παιχνίδι ο Ντοσεβί; Αν ψάχνουνε για έναν τέτοιο παίκτη υπάρχει. Κι είναι πολύ φθηνότερος μάλιστα. Σχεδόν στο τσάμπα. Αν θέλουνε έναν ποδοσφαιριστή που μόλις παίρνει τη μπάλα να κάνει ντρίμπλες μπορούνε να πάρουνε τον Σίσιτς που ξέρει τα κατατόπια στο Καραϊσκάκης και δεν χρειάζεται χρόνο προσαρμογής.

Ο Τσόρι βγάζει μάτια σε παιχνίδια με τον Πανθρακικό και την Κέρκυρα. Στα δύσκολα ψάχνεις να τον βρεις. Δεν είναι και δύο τα προβλήματα. Είναι πολλά μαζεμένα και για αυτό ο Ολυμπιακός έφτασε σ' αυτό το -5. Για το αν και κατά πόσο θα διορθωθούν οι απαντήσεις θα δοθούν στο γήπεδο. Κι επειδή ποτέ δεν ξεχνάω τι έχω γράψει εύλογα κάποιος μπορεί να παρατηρήσει: "Εσύ δεν ήσουνα ρε Καίσαρη που μας έλεγες ότι στο τέλος του πρώτου γύρου, ο Ολυμπιακός θα έχει πάρει κεφάλι κι ενδεχόμενα να έχει διαφορά 5 βαθμών"; Η διαφορά έφτασε πράγματι στο +5, αλλά από την ανάποδη.

Όντως είχα γράψει ότι μέχρι το τέλος του πρώτου γύρου ο Ολυμπιακός έχει ενάμιση δύσκολο παιχνίδι. Αυτό με τον ΠΑΟΚ (που έχασε) κι αυτό στην Ξάνθη με τη Σκόντα. Το ξαναλέω λοιπόν και τώρα: Ακόμα και στην κατάσταση που είναι ο Ολυμπιακός μπορεί στα επόμενα πέντε ματς να κάνει πέντε νίκες: Με ΠΑΣ Γιάννινα, Λεβαδειακό (έξω), Πανιώνιος, Καλλονή (έξω) και Πλατανιά. Όταν τα αντίστοιχα παιχνίδια για τον ΠΑΟΚ είναι: Σκόντα (έξω), Κέρκυρα, Γιάννινα (έξω), Λεβαδειακός (έξω) και Πανιώνιος.

Εκεί θα φανούν τα κουράγια του. Η παροιμία λέει ότι το πρέπει να φας το θεριό για να θεριέψεις. Κι αυτό έκανε ο ΠΑΟΚ την Τετάρτη το βράδυ στο Καραϊσκάκης: το θεριό μια μπουκιά. Δεν επρόκειτο για τελικό, όμως και κατά συνέπεια δεν αρκεί. Ο ΠΑΟΚ την Κυριακή το μεσημέρι στην Ξάνθη θα δώσει το πλέον κρίσιμο και αποφασιστικό ματς της σεζόν. Αν το κερδίσει θα επιβεβαιώσει ότι έχει τα γκατς για να αντέξει και να κρατηθεί στην κορυφή. Ο Αναστασιάδης έχει αποδείξει ότι μπορεί να κρατάει τη φλόγα αναμμένη. Να κάνει τους ποδοσφαιριστές του να το πιστέψουν.

Πιστέψτε με, όμως, δεν είναι καθόλου εύκολο. Δεν είναι καθόλου εύκολο να κάνεις συνεχόμενες νίκες. Ο ποδοσφαιριστής μπουκώνει. Αδειάζει, όχι μόνο από ενέργεια αλλά και σε ότι έχει να κάνει με τα ψυχικά του αποθέματα. Για να αντέξεις στον πρωταθλητισμό πρέπει να διαθέτεις ισχυρό μέταλλο. Ο ΠΑΟΚ το απέδειξε όταν δεν τον πήρε από κάτω η ήττα από τον Παναθηναϊκό στην Τούμπα. Οφείλει, όμως, να το αποδεικνύει κάθε Κυριακή. Όταν λέει και ξαναλέει ο Άγγελος ότι "ακόμα δεν έχουμε κάνει τίποτα" κάτι ξέρει παραπάνω. Το θεριό, που λέγαμε, έχασε την Τετάρτη, αλλά δεν έχει πεθάνει. Είναι ακόμα ζωντανό.

(Ρόλινγκ Στόουνς και Άντζι)