Κατά τα άλλα ο κόσμος είναι περικυκλωμένος. Δεν μπορεί να ξεφύγει με τίποτα: Με Μανώλη Μαυρομμάτη κοιμάται το βράδυ της Παρασκευής και το απόγευμα του Σαββάτου, του έρχεται καπάκι ο Βασίλης Τσιάρτας. Και από σίδερο να είσαι θα λυγίσεις. Στη ρεπετισιόν ο Μαυρομμάτης άλλαξε τα καναρινί και φόρεσε τα λαχανί.

Οι καλεσμένοι του Κώστα Βερνίκου διαλεχτοί ένας κι ένας σαν την διαφήμιση για τις ελιές Καλαμών: Παύλος Γερακάρης να δικαιώνει στο πόντο το αμέσως προηγούμενο για τον θίασο της ΕΡΤ, με φρασεολογία δεκαετίας 70’: Το συγκρότημα της Βραζιλίας δεν παίζει πλέον το τεχνικό ποδόσφαιρο του παρελθόντος. Προσπαθεί να παίξει το ποδόσφαιρο των Ευρωπαϊκών συγκροτημάτων. Ούτε ο Πρύτανης της μουσικής Γιάννης Πετρίδης δεν έχει κάνει τέτοια ανάλυση για την μετεξέλιξη του συγκροτήματος των Rolling Stones, στο πέρασμα του χρόνου.

ΣΤΟ Αργεντινή –Γερμανία ήταν λες και μιλάγανε τρεις στο διπλανό τραπέζι της καφετέριας για ποδόσφαιρο. Και παρεμπιπτόντως η τηλεόραση έδειχνε προημιτελικό Μουντιάλ. Το ματς δεν είχε καμία σημασία. Αυτό που προείχε ήταν η κουβέντα. Με τον Τσιάρτα να έχει επιβάλλει το δικό του τέμπο ήταν λες και άκουγες σχολιασμό επιτάφιου. Και αν μέχρι σήμερα κανείς δεν έχει μπορέσει να απαντήσει στο ερώτημα του Σαιξπηρ “να ζει κανείς ή να μη ζει” σχετικά με τον Τσιάρτα, ακόμα και η επιστήμη, σηκώνει τα χέρια ψηλά: Πότε ήταν πιο αργός; Όταν έπαιζε ή τώρα που μιλάει; Και στο φινάλε, ο Τσιάρτας, κάποιες σωστές ποδοσφαιρικές κουβέντες στη μιάμιση ώρα τις είπε.

Ο Μαυρομμάτης, δεν είχε επίγνωση του, τι έλεγε, πριν 40 χρόνια. Να μιλήσει σήμερα, για ποδόσφαιρο, να πει τι; Ότι ο τελικός προβλέπεται συναρπαστικός; Σαν να φωνάζεις τους αδελφούς Κατσάμπα να σχολιάσουν τη συναυλία των Aerosmith στο Καραϊσκάκη.

Ακόμα και στην τύχη να διάλεγαν από τον τηλεφωνικό κατάλογο, κάποιος θα βρισκότανε, να πει πέντε πράγματα. Ακόμα και οι μεταξύ τους επιλογές είναι οι πλέον χειρότερες: “Η Γερμανία, έπαιξε ποδόσφαιρο και η Αργεντινή έπαιξε μπάλα” αποφάνθηκε, νεαρός φέρελπις της δημόσιας τηλεόρασης, που όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει Κώστας Βερνίκος ή έστω, Αντώνης Κατσαρός.

ΣΤΟ μεταξύ, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, στο πρόσωπο του Βαγγέλη Ιωάννου παίρνει την εκδίκησή του. Απέναντι στο μισητό ποδόσφαιρο. Τον βλέπει σε κάθε εκπομπή και χαμογελάει σαρδόνια. Στην επιλογή του, έκανε διάνα 100%. Ο άνθρωπος, που την Τετάρτη ήταν στο Ολ Τράφορντ, Γιουνάιτεντ-Μπάγερν και την Πέμπτη στο κλειστό της Εργάνης για το παιχνίδι του Αθηναϊκού στο μπάσκετ γυναικών. Κατά το “ο καλός μύλος όλα τα αλέθει”, ή “όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω”. Ο Κώστας Βερνίκος όμως ξέρει τι κάνει. Ειδικά αυτή την εποχή. Όταν λήγουν οι συμβάσεις, πρέπει να ποντάρεις στα γερά χαρτιά.

Υ.Γ. Η απάντηση στο κουίζ ήταν προφανής: Στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων, ποδοσφαιριστής μπαίνει αλλαγή. Εκτελεί κόρνερ που έχει κερδίσει η ομάδα του, σκοράρει, ο διαιτητής σφυρίζει λήξη κι αυτός, δεν έχει περάσει ποτέ, τις άσπρες γραμμές για να πατήσει στον αγωνιστικό χώρο.

Υ.Γ.2 Και από το “την Παρασκευή το βράδυ Παναΐτσα μου” (Αργεντινή-Γερμανία), σε σόλο Μανώλη Μαυρομμάτη με φωνητικά Κώστα Βερνίκου, στο “φωτιά στα Σαββατόβραδα” (Παραγουάη-Ισπανία) από το ντουέτο Παπαδημητρίου-Μαυρομμάτη. Ούτε ένα ρεπό δεν παίρνουνε (για να ξεκουραστούν οι τηλεθεατές).