Γεια σου, Νίκο Νιόπλια, είσαι παλικάρι
Όπως είναι η κατάσταση στην Ελλάδα, δεν μπορεί να γίνει προγραμματισμός ούτε για τους επόμενους έξι μήνες. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι ξημερώνει αύριο.
Η ταπεινότητά μου, όμως, μπορεί να τολμήσει να κάνει πρόβλεψη για το 2031. Μετά από 20 χρόνια.
Το θεωρώ μάλιστα σαν βέβαιο.
Σε κάποιο κανάλι της τότε εποχής - τύπου Blue Sky, Extra, Τηλεάστυ - ο 65χρονος Νίκος Νιόπλιας θα κάνει μεταμεσονύκτιες εκπομπές. Πλήρης εμπειριών πλέον θα δίνει ρεσιτάλ ποδοσφαιρικών αναλύσεων. Για συστήματα, τακτικές, τα πάντα όλα. Χωρίς βέβαια να ξεχνάει πως τον είχε φάει το 2010 από τον Παναθηναϊκό αυτό το παλιόπαιδο ο Φρέιτας "για να φέρει τον φίλο του τον Φερέιρα".
Σα να το βλέπεις μπροστά σου. Τον Νιόπλια να μιλάει για τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο και να επαναλαμβάνει ότι "αν δεν ήταν στον πάγκο ένας ήρεμος άνθρωπος όπως εγώ, το πρωτάθλημα του 2010 θα το είχαμε χάσει". Να ξαναλέει σε κάθε αφορμή: "Τι νομίζετε; Πως είμαι κανένας μαλάκας; Εγώ ήμουνα 15 χρόνια αρχηγός, δεν αντέχω στην πίεση";
Αν ήταν έτσι οι καλύτεροι προπονητές, θα ήταν ο Δομάζος, ο Ρότσα, ο Σαραβάκος, ο Μανωλάς, ο Τζόρτζεβιτς, ο Γεωργάτος και πάει λέγοντας. Προφανώς το ένα δεν έχει καμιά σχέση με το άλλο.
Ένας προικισμένος ηθοποιός μπορεί να γίνει σκηνοθέτης. Είναι σχετικά εύκολο. Από ποδοσφαιριστής, όσο καλός κι αν είσαι, να γίνεις προπονητής, είναι εξαιρετικά δύσκολο. Το να ξέρεις μπάλα είναι το λιγότερο. Το νο 1 σ' αυτή τη δουλειά είναι η προσωπικότητα. Την οποία π.χ. διαθέτει ο Μουρίνιο κι ας μην έχει παίξει ποδόσφαιρο.
Του Νιόπλια μέχρι τώρα του είχαν έρθει εύκολα. "Εξαγόρασε" τη μεγάλη ποδοσφαιρική του καριέρα με μια θέση στις μικρές εθνικές ομάδες. Σε αντίθεση με Μανωλά και Αποστολάκη έδειξε ότι το έχει. Σχετικά εύκολα ήταν και στον Παναθηναϊκό, όταν βρήκε μια έτοιμη και στρωμένη ομάδα από τον Τεν Κάτε.
Στα δύσκολα, όμως, κατέρρευσε. Το παραλήρημα στην πρες κόνφερανς στο Παγκρήτιο μετά το ματς με τον Εργοτέλη δεν έχει προηγούμενο. Κρατήθηκε για λίγο μετά την απομάκρυνσή του από τον Παναθηναϊκό και επανήλθε με το ραδιοφωνικό παραλήρημα νο 2. "Οι ξένοι ποδοσφαιριστές με λατρεύουν. Να σας φέρω να δείτε τα μηνύματα που μου έστειλαν στις γιορτές".
Τα έχουμε ξαναπεί. Το επάγγελμα του προπονητή είναι και δύσκολο και σκληρό. Γι΄αυτό είναι και τόσο καλοπληρωμένο. Άπαξ και το διαλέξεις, όμως, οφείλεις να αντέχεις. Ακόμα και τις αδικίες. Ενδεχόμενα σε κάποια απ' αυτά που είπε ο Νιόπλιας να έχει δίκιο. Φτάνοντας, όμως, στα όρια της γραφικότητας το χάνει.
Οι προπονητές απαντάνε με τη δουλειά τους. Όχι με το στόμα. "Λέγανε ότι με μένα προπονητή δεν παίζουμε καλά. Τώρα παίζουμε"; Ένας επαγγελματίας όταν φεύγει από μια δουλειά, αλλάζει σελίδα. Δεν τελειώνει η ζωή. Θα έχει τις ευκαιρίες και τη δυνατότητα να δείξει την αξία του και να δώσει απαντήσεις. Μέσα στα γήπεδα. Όχι μέσω των μικροφώνων.
Χάνεις όταν λες "το καλοκαίρι δεν έγινε κανένα λάθος". Δεν κερδίζεις. Δεν κερδίζεις τίποτα λέγοντας ότι "είχανε βρει τον προπονητή τρεις-τέσσερις εβδομάδες πριν φύγω εγώ". Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Όπως πήρε πέρυσι τη δουλειά από τον Τεν Κάτε ο Νιόπλιας, έτσι την έχασε εφέτος από τον Φερέιρα. Τι να έλεγε δηλαδή ο Μπάγεβιτς τις δύο φορές που τον έδιωξε ο Κόκκαλης;
Σα να βλέπεις λοιπόν μπροστά σου τον Νιόπλια με πράσινο κοντομάνικο μπλουζάκι να κάνει τον σχολιαστή. Αυτό το δρόμο δείχνει ότι έχει διαλέξει. Το αν θα βρεθούνε τίποτα άλλα παιδιά από κάποια άλλη Πάτρα να του γράψουνε τραγούδι "γεια σου, ρε Νίκο Νιόπλια, είσαι παλικάρι", είναι άγνωστο.