Η Εθνική κέρδισε, όχι η Ελλάδα

Το ματς στο πρώτο ημίχρονο ήταν σαν ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Κοίταγες το ρολόι να περάσει η ώρα να σφυρίξει ο Γουέμπ.

Ένα ματς που πήγαινε στο περπατιστό και κοίμησε τους Κροάτες. Η ισοπαλία που ήθελαν φάνταζε πολύ εύκολη. Η Εθνική Ελλάδος σ' αυτά τα πρώτα 45 λεπτά, όχι ευκαιρία δεν είχε κάνει, αλλά δεν είχε αλλάξει ούτε πάσα. Λες και βόλευε εμάς ο ένας βαθμός. Το ματς χωρίς συναισθηματική και εθνική φόρτιση ήταν να μασάς και να φτύνεις. Λες κι έπαιζαν ομάδα του Μπέου με την ομάδα του Ψωμιάδη κι όλα τα λεφτά είχαν πέσει στο 0-0. Πέρα από τη σκοπιμότητα και τη βαθμολογική σημασία, ήταν και η εμφανής αδυναμία των δύο ομάδων να παίξουν ποδόσφαιρο. Σαφώς καλύτεροι χειριστές της μπάλας οι Κροάτες, αλλά ο Τζόρβας στην προπόνηση κουράζεται πολύ περισσότερο.

Ήταν φανερό ότι επρόκειτο για παιχνίδι της μιας φάσης. Οι Κροάτες αυτή τη φάση δεν την έκαναν ποτέ. Η Ελλάδα την έκανε κατ' αρχήν με την κεφαλιά του Γκέκα στο 48'. Ήταν η πρώτη φορά που ο κόσμος στο γήπεδο σηκώθηκε όρθιος. Στο 71' ο Σαμαράς με το 1-0 τους σήκωσε για τα καλά. Για οκτώ λεπτά μέχρι να γίνει το 2-0 από τον Γκέκα, η Εθνική Ελλάδος θύμιζε την Προοδευτική του Νίκου Καρούλια. Σε κάθε φάση κάποιος ποδοσφαιριστής με άσπρη φανέλα έμενε ξαπλωμένος στο χορτάρι. Ο Τζόρβας δεν άφηνε τα μπολ-μπόις να του δώσουν τη μπάλα και πήγαινε ο ίδιος να την πάρει για να κερδίσει χρόνο. Οι Κροάτες, όμως, αποδείχτηκαν πολύ λίγοι για να γίνουν απειλητικοί. Σχεδόν τα είχαν παρατήσει κι αυτό φάνηκε στο γκολ του Γκέκα. Όλοι οι αμυντικοί τους έμειναν καρφωμένοι στο χορτάρι. Το ματς έληξε με τον κόσμο να αποθεώνει την ελληνική ομάδα που άλλαζε τη μπάλα, φωνάζοντας "όλε-όλε" αγνοώντας ότι οι Κροάτες είχαν μείνει με δέκα παίκτες και δεν μπορούσαν να πρεσάρουν.

Όπως ακριβώς το είχε γράψει ο Ουίλιαμ Σέξπηρ στο θεατρικό έργο "τέλος καλό, όλα καλά". Σε ότι έχει να κάνει δηλαδή με το συγκεκριμένο παιχνίδι, αφού για να εξασφαλίσει την πρόκριση η Εθνική, θέλει έναν ακόμα πόντο την Τρίτη στη Γεωργία. Δεν είμαι από αυτούς που σε τέτοιου είδους παιχνίδια αναζητούν το θέαμα. Δεν το είχα κάνει ποτέ επί Ρεχάγκελ και δεν θα το κάνω τώρα με τον Σάντος. Άλλοι ήταν που ήθελαν ποιότητα υποστηρίζοντας ότι "ο Ρεχέγκελ με τις επιλογές του, αδικεί το ταλέντο του Έλληνα ποδοσφαιριστή". Το κοντέρ γράφει ότι ο Σάντος είναι 15 ματς αήττητος και μπράβο του. Η ομάδα είναι πρώτη στον Όμιλο και δεν έχει κανένα λόγο την Τρίτη το βράδυ να κλωτσήσει την καρδάρα με το γάλα. Καλύτερο ποδόσφαιρο οι Έλληνες ποδοσφαιριστές δεν μπορούν να παίξουν. Αυτοί είμαστε.

Αυτή η ομάδα, όμως, έχει πολύ γερά θεμέλια. Έχει μέταλλο. Δεν σε κερδίζει σαν θεατή, αλλά δεν σε απογοητεύει σαν οπαδό. Με αντιπάλους σαν κι αυτούς στον όμιλο (για να μην ξεχνιόμαστε) παραμένει μια ομάδα που ξέρει να παίρνει αποτελέσματα. Μας αρέσει, λοιπόν, που πήραμε το ματς, μας αρέσει που εκτός απροόπτου θα παίξουμε το καλοκαίρι στα τελικά του Γιούρο, αλά μέχρι εκεί. Οι πανηγυρισμοί της φουστανέλας είναι υπερβολικοί. Τα κεφάλια των Ελλήνων είναι πολύ μέσα για να ξεμυτίσουν με αυτό το 2-0. Οι άλλες μάχες που χάνει η Ελλάδα και οι Έλληνες καθημερινά είναι πολύ σημαντικότερες για το ποδόσφαιρο.