Με το που έγινε γνωστό ότι βρέθηκε θετικός ο Τζέιμς Γκιστ σε χρήση ινδικής κάνναβης, άρχισαν τα πρώτα καλαμπούρια στο διαδίκτυο.

Επί της ουσίας βέβαια τίποτα το πρωτότυπο, το περίεργο ή το καινοφανές. Ο συνδυασμός μαύρος-Αμερικάνος-μπασκετμπολίστας είναι το ιδανικό τάργκετ γκρουπ για την ανίχνευση των σχετικών γούστων. Και θα είχε ενδιαφέρον κάποιο σχετικό ρεπορτάζ: ο αριθμός των μπασκετμπολιστών που έχουν βρεθεί θετικοί σε χρήση ινδικής κάνναβης στο ελληνικό πρωτάθλημα. Σε καμιά περίπτωση δεν πέφτεις από τα σύννεφα. Όπως πχ όταν κάθε λίγο και λιγάκι διαβάζεις στο αστυνομικό ρεπορτάζ για "τεράστια ποσότητα που εντοπίστηκε στην περιοχή του Δήμου Μυλοποτάμου Κρήτης ή λίγο έξω από την Καλαμάτα".

Με τις ανάλογες επιπτώσεις σε ότι έχει να κάνει με τους καλλιεργητές. Σε συνδυασμό με τον αριθμό των δένδρων. Έτσι πάει. Ο κάθε τόπος έχει και την παραγωγή του. Κάτι βγάζει. Σε κάτι ειδικεύεται.:

- Το Άργος, πεπόνια.

- Η Αίγινα, φιστίκια.

- Η Χίος, μαστίχα.

- Η Νάξος, πατάτες.

- Η Κόρινθος, σταφίδα.

- Η Έδεσσα, κεράσια

- Η Μανωλάδα, φράουλα.

- Η Κοζάνη, κρόκο.

- Το Σουφλί, μεταξωτά.

- Κι η Καλαμάτα, χασίσι.

Όποιος νομίζει ότι οι Καλαματιανοί έχουν να λένε για τις ελιές και το λάδι είναι βαθιά νυχτωμένος. Η φήμη έχει εξαπλωθεί μέχρι την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Όπως ακριβώς το έχει περιγράψει ο Ζωρλ Πιλαλί: Γιου νόου Καλαμάτα σταφ; Πάνω απ' όλα οι Καλαματιανοί είναι υπερήφανοι για τα δέντρα τους. Που τα αγαπάνε, τα φροντίζουνε, τα ποτίζουνε με τα ίδια τα χεράκια τους. Και τα καμαρώνουνε, βλέποντας τα να μεγαλώνουνε. Δεν θέλουμε να υποτιμήσουμε ούτε τη λεβεντομάνα Κρήτη, που είναι πρώτη σε παραγωγή, χωρίς να υστερεί σε ποιότητα. Ούτε τους μερακλήδες του Πύργου. Το καλαματιανό χασίσι, έχει το προβάδισμα. Εξ ου και ο σχετικός, διακριτικός χαιρετισμός των Οριτζιναλιστών της ΑΕΚ στον Νίκο Γεωργέα:

"Γεωργέα, Γεωργέα τα βουνά της Καλαμάτας είναι ωραία".

Και το "ωραία" ούτε με τη φύση έχει να κάνει, ούτε με τον καθαρό αέρα. Περί των δενδρυλλίων που λέγαμε, έχει να κάνει ο θαυμασμός. Σχετικό είναι και το ανέκδοτο που κυκλοφορεί. Ένας Καλαματιανός, δεν αισθάνεται και τόσο καλά. Κατεβαίνει στην Αθήνα και πάει στον γιατρό. Αφού τον εξετάζει ο ντόκτορ, αρχίζει τις ερωτήσεις: "Καπνίζεις"; "Ναι" ο Καλαματιανός. "Πίνεις"; "Τα 'παμε γιατρέ" εκνευρισμένος ο Καλαματιανός.

Δεν είναι, όμως, μόνο οι Οριτζιναλίστες, ο Γεωργέας και τα βουνά της ΚΛαλαμάτας. Οι οπαδοί όλων των ομάδων έχουν εκφράσει τον θαυμασμό τους και το έχουν υμνήσει. Σχετικό με την κάνναβη τη γελασίνην είναι αυτό της Θύρας 13:

"Επαλέ, Επαλέ να 'χαμε έναν αργιλέ. Να την πίναμε όλη μέρα, να σε βλέπαμε Πελέ".

Και δεν πάνε πίσω οι Πάνθηρες: "Φέρτε μου μαύρο για να πιω, τη Σμύρνη μου να ονειρευτώ και να ακουστεί ως τον Θεό, Πανιωνάρα σ' αγαπώ".

Οι "αυτόνομοι" της 10 του Ηρακλή, τα παλιά καλά χρόνια στο Καυταντζόγλειο, είχαν ένα πανό που έπιανε στα κάγκελα από τη σέντρα μέχρι το κόρνερ. Το σχετικό του Βασίλη Τσιτσάνη: "Πριγκηπομαστούρηδες και αλητοβασιλιάδες".

Όπως το πανό των Παοκτζήδων στον τελικό πέρυσι στο ΟΑΚΑ σχετικά με τη "μεγαλύτερη διακίνηση ναρκωτικών".

Αν αισθάνονται αδικημένοι οι οπαδοί του Άρη ή άλλων ομάδων δεν επρόκειτο περί σκοπιμότητας, αλλά εκ παραδρομής.

(Μάρκος Βαμβακάρης - Ώρες με θρέφει ο λουλάς)