Κανάλια, ραδιόφωνα, εφημερίδες, αποθεώνουν και κολακεύουν τους αγανακτισμένους. Ειδικότερα μετά τη συγκέντρωση της Κυριακής. Εύλογο. Πέρα από το δίκαιο της λαϊκής οργής, υπάρχει κι η σκοπιμότητα. Αφού είναι τόσοι πολλοί να τα έχουμε καλά μαζί τους.

Άλλωστε και όλα σχεδόν τα πολιτικά κόμματα, παρότι μουτζώνονται ομαδικά, είναι με τον καλό λόγο στο στόμα. Μέχρι κι ο Καρατζαφέρης έδειξε τα δημοκρατικά του αισθήματα, ζητώντας να ανοίξουν οι πόρτες της Βουλής για να γίνει διάλογος μαζί τους.

Ποιοι είναι, όμως, όλοι αυτοί που κατεβαίνουν στους δρόμους και γεμίζουν τις πλατείες; Προφανώς πρόκειται περί μωσαϊκού. Που δεν έχει να κάνει μόνο με ηλικίες και τη κοινωνική διαστρωμάτωση. Αν προσπαθείς να τους εντάξεις κάπου θα καταλήξεις μάλλον στους ανένταχτους. Σε αυτούς που δεν πάνε καθόλου να ψηφίσουν ή ρίχνουν στην κάλπη άκυρο ή λευκό. Οι οργανωμένοι στην Ελλάδα είναι ξεκάθαροι.

Όσοι εντάσσονται στα κόμματα εξουσίας θέλουν να είναι κοντά στην εξουσία και στο ρουσφέτι. Οι αριστεροί που είναι ιδεολόγοι είναι λίγοι. Το Λάος, πέρα από τους 70χρονους συν-πλην, που χειροκροτάνε τον Καρατζαφέρη στις κλειστές συγκεντρώσεις δεν έχει δημόσια παρουσία. Μπορείς να πεις, λοιπόν, ότι πρόκειται για την αποκαλούμενη σιωπηρά πλειοψηφία. Που κατά καιρούς έχει ψηφίσει τα δύο μεγάλα κόμματα, χωρίς όμως να ανήκει στις τοπικές ή κλαδικές οργανώσεις, που δεν μπορεί να τους πείσει η Αριστερά και τραβάνε τον δικό τους μοναχικό δρόμο αντίδρασης.

Ούτε αναπάντεχο, ούτε ανεξήγητο είναι το φαινόμενο. Ότι πιέζεται, αντιδρά. Είναι νόμος της φυσικής και της φύσης. Αν βράσει μια κλειστή κατσαρόλα θα σκάσει και θα πεταχτεί το καπάκι. Ακόμα και το σίδερο σε κάποιους βαθμούς λιώνει. Μοιραία λοιπόν ήταν η κοινωνική αντίδραση. Όταν η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου εδώ κι ένα χρόνο, πιέζεται και συμπιέζεται, η έκρηξη είναι αναπόφευκτη. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν είναι κοινή η διαπίστωση ότι ο κατήφορος έχει πολύ δρόμο ακόμα.

Όταν το επικείμενο Μνημόνιο Νο2 έρχεται σαν συνέχεια του Μνημονίου Νο1, με ακόμα πιο σκληρά και επώδυνα μέτρα. Όταν οι εργαζόμενοι χάνουν συνέχεια τα κεκτημένα κι όταν οι άνεργοι έχουν χάσει κάθε ελπίδα. Εύλογα λοιπόν πέρα από τους συνδικαλιστές και τα συνδικάτα θα βγουν στους δρόμους και οι ανένταχτοι. Χωρίς να τους το ζητήσει κάποιο κόμμα ή κάποιος φορέας. Από μόνοι τους. Κι όπως τελικά αποδεικνύεται οι ανοργάνωτοι είναι σαφώς περισσότεροι από τους οργανωμένους.

Ακόμα, όμως, είμαστε στην αρχή. Χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει, όχι το μέλλον, αλλά το άμεσο αύριο. Θα ψηφισθεί από τη Βουλή το Μνηνόμιο Νο2; Μάλλον ναι. Το ψευτοδίλημμα για τους Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, πέρα από την κομματική πειθαρχία, θα αφορά και τη δήθεν σωτηρία της πατρίδας από τη χρεωκοπία. Ποιες θα είναι οι αντιδράσεις σ' αυτή την περίπτωση; Θα είναι πιο έντονες και ενδεχόμενα βίαιες; Θα εκδηλωθεί κάποια προβοκάτσια για να χάσει το κίνημα των αγανακτισμένων τον χαρακτήρα του ειρηνικού και του πολιτισμένου; Ποια θα είναι η συνέχεια; Οι συγκεντρώσεις θα έχουν την ίδια μαζικότητα, ή θα ξεθυμαίνουν όσο θα ανεβαίνει η θερμοκρασία;

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει. Το μόνο βέβαιο είναι ότι να ψηφισθεί τελικά το Μνημόνιο Νμο2 η κοινωνική έκρηξη θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Αργά ή γρήγορα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Από το φθινόπωρο και μετά το τεράστιο οικονομικό πρόβλημα, θα οξυνθεί και θα αφορά ακόμα περισσότερο κόσμο. Οι αντιδράσεις θα είναι ακόμα οξύτερες. Αν τελικά βγει το καλοκαίρι, χωρίς δραματικές εξελίξεις, ο χειμώνας δεν βγαίνει με τίποτα.

Ειδικότερα μάλιστα όταν φαίνεται να τελειώνει το παιχνίδι της εναλλαγής στην εξουσία των δύο μεγάλων κομμάτων. Όχι μόνο η Αξιωματική Αντιπολίτευση δεν μπορεί να εισπράξει την οργή των αγανακτισμένων, αλλά ούτε καν τα κόμματα της Αριστεράς. Πράγματι μέσα στη γενικότερη εθνική τραγωδία που βιώνει ο τόπος το μέλλον είναι 100% αβέβαιο από κάθε πλευρά. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει που θα στραφεί και πως θα εκτονωθεί και τι εξελίξεις θα προκαλέσει η οργή των αγανακτισμένων.