Της πουτ@ν@ς γίνεται στο ίντερνετ με τον Νταλάρα. Με τα περισσότερα σχόλια, εύκολα και φτηνά: Για τον δήθεν αριστερό καλλιτέχνη, που δείχνει τα φιλανθρωπικά του αισθήματα του, με δωρεάν συναυλίες στις λαϊκές γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά. Κάποιοι μάλιστα βγάζουν στη φόρα το οικογενειακό πόθεν έσχες με τα εκατομμύρια καταθέσεις και το Ε9 με τα ακίνητα.

Όλα αυτά θυμίζουν την ξυπνιτζίδικη ρήση "αριστερός με δεξιά τσέπη", Κάτι που λεγόταν κατά κόρον για τον Μίκη Θεοδωράκη: "Μα είναι δυνατόν με τόσα λεφτά να παριστάνει τον κομουνιστή;". Και τι θα έπρεπε να κάνει δηλαδή; Να τα μοιράσει στους φτωχούς; Εδώ δεν τα μοιράζουν η εκκλησία και οι παπάδες.

Ένας επαγγελματίας καλώς έχει τα λεφτά που έχει. Ένας πνευματικός άνθρωπος, κάποιος που θέλει να έχει πολιτική θέση και άποψη και κοινωνικές ευαισθησίες, δεν κρίνεται από τα μηδενικά που έχουν τα βιβλιάρια των καταθέσεών του. Κρίνεται με αυτό που λέγεται με δύο λέξεις: "Στάση ζωής". Με την Άντζελα Δημητρίου μπορεί να γελάσεις. Όχι όμως να την ειρωνευτείς. Δεν συνιστά ντροπή η στέρηση εκπαίδευσης και παιδείας. Η Άντζελα Δημητρίου δεν είναι κιτς. Είναι αυθεντική. Δεν υποδύεται κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι. Είναι ο εαυτός της. Όπως λέει "ελληνικούρες" με την παρέα και τους φίλους της, έτσι τις λέει και στην τηλεόραση.

Πρεσβευτής της Unescο και φίλος του Ισραήλ!

Ο Νταλάρας αντίθετα είναι κιτς. Και "λονγκπλέι" μάλιστα. Για πολλές δεκαετίες. Αν όπως λέγεται είναι 100% επαγγελματίας και τελειομανής στη δουλειά του, στο να φτιάξει να πουλήσει το ψεύτικο προσωπικό του προφίλ είναι επιστήμονας. Δεν είναι κιτς το "Λέιντι Ντι" που δεν το έχει επιλέξει και η ίδια άλλωστε η Δημητρίου. Είναι όμως κιτς ο Γιώργος Νταλάρας ως πρεσβευτής της Unesco. Και αφήνουμε στην άκρη την Κύπρο που είναι ειδικός ο Πανούσης. Πώς γίνεται να είναι πρέσβης καλής θέλησης για τους Πρόσφυγες και ταυτόχρονα φίλα προσκείμενος στο Ισραήλ; Επίσημος προσκεκλημένος κατ' επανάληψη της Κυβέρνησης για συναυλίες. Όποιος βρει μια δήλωσή του για την Παλαιστίνη κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον. Αντίθετα σε ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ από οδοιπορικό του στο Ισραήλ, είχε συγκλονισθεί από το γεγονός ότι η στράτευση στα 18 είναι υποχρεωτική και οι νέοι διακόπτουν τις σπουδές τους για να υπηρετήσουν την πατρίδα! Με πόνο ψυχής για τους νεαρούς Ισραηλινούς στρατιώτες. Γι' αυτούς όμως που δέχονται τις σφαίρες των Ισραηλινών στρατιωτών ούτε κουβέντα.

...για σουβλάκια και πίτσες...

Μην πάμε όμως μακρυά. Πώς γίνεται να συμφωνείς με το Μνημόνιο- "δεν υπάρχει άλλη λύση"- και ταυτόχρονα να κάνεις συναυλίες αλληλεγγύης για τους φτωχούς; Ο συγχωρεμένος ο Γιάννης Κυράστας είχε να το λέει: "Και ψ@λή στον κώλο και ψυχή στον παράδεισο δεν γίνεται". Χωρίς να παραπέμπει σε κάτι σεξουαλικό. Αλλά η στάση ζωής που λέγαμε. Το "απ 'όλα" είναι στα σουβλάκια και στις πίτσες. Όχι στη συμπεριφορά. Δεν γίνεται να είσαι και με τον λαό και με τον Πάγκαλο, ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας.

Ο- δήθεν- λαϊκός τραγουδιστής

Πώς να μην συμφωνεί όμως με τον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης, όταν να τυγχάνει να είναι οικογενειακοί φίλοι; Για τρεις ανθρώπους είναι ανοιχτή η πόρτα του σπιτιού της οικογένειας Νταλάρα στη Φιλοθέη: Για τον Σωκράτη Κόκκαλη, τον Σταύρο Ψυχάρη και τον Θόδωρο Πάγκαλο. Από την εν λόγω φιλική τετράδα γνωρίζω μόνο τον Σωκράτη Κόκκαλη. Και μπορώ να πω ότι είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον άνθρωπος. Δεν πλήττεις μαζί του. Από που και ως που όμως ένας- δήθεν- λαϊκός τραγουδιστής να είναι ταυτόχρονα δικτυωμένο με τους τρεις πυλώνες της διαπλοκής και ταυτόχρονα και αλληλέγγυος με τον φτωχό κόσμο που υποφέρει;

Υπουργός με το όνομα του συζύγου της

Αφού είναι τόσο ευαίσθητος μάλιστα δεν αποκλείεται να δούμε και καμιά συναυλία συμπαράστασης στο συγκρότημα Λαμπράκη που οι κακές τράπεζες δεν δανειοδοτούν και αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα. μπορώ Να δεχθώ λοιπόν τη φιλανθρωπία και την αλληλεγγύη από την Εκκλησία. Αυτή άλλωστε είναι η δουλειά της. Από τον Νταλάρα; Πάμε στο κιτς που λέγαμε. Το πρόβλημα στην Ελλάδα και τους Έλληνες δεν προέκυψε από κάποια ανώτερη δύναμη. Δεν ήταν θέλημα θεού. Είναι έργο ανθρώπων και συγκεκριμένων μάλιστα. Αυτών που κυβέρνησαν και εξακολουθούν να κυβερνούν. Βουλευτής με το όνομα του συζύγου της έγινε η κ. Νταλάρα. Και στη συνέχεια μάλιστα υπουργός Εργασίας στην πρώτη Μνημονιακή Κυβέρνηση. Αν ο Νταλάρας δεν έχει πει ποτέ κακή κουβέντα για τους Εβραίους, με το ΠΑΣΟΚ είναι ακόμα πιο προσεκτικός.

Έχει τίποτα να φοβηθεί; Να ντραπεί;

Επειδή όμως ουκ εν τω πολλώ το ευ μια (υποθετική) ερώτηση είναι αρκετή: Ήταν παρούσα στην πρώτη συναυλία το Σάββατο το βράδυ στο Νέο Ηράκλειο η κ. Νταλάρα; Σαφώς και όχι. Όπως δεν πρόκειται να είναι και σε αυτές που θα ακολουθήσουν. Ποιος ο λόγος; Έχει τίποτα να φοβηθεί; Να ντραπεί; Αυτό και μόνο τα λέει όλα. Δείχνει και ταυτόχρονα το τεράστιο μέγεθος του κιτς. Ο σεμνός καλλιτέχνης που δεν ξεχνά τις ρίζες του και την ταπεινή καταγωγή του, που θέλει να προσφέρει δωρεάν τα τραγούδια του, δεν μπορεί να έχει δίπλα του τη σύζυγό του.

Πέραν του φόβου που εγκυμονούν οι δημόσιες εμφανίσεις των μνημονιακών βουλευτών θα ήταν σαν να κήρυττε την επίσημη έναρξη της προεκλογικής περιόδου. Και αυτή είναι δουλειά των πολιτικών και όχι ενός λαϊκού καλλιτέχνη.