Πάει και το 2014. Μέχρι εδώ ήτανε. Κι όπως είθισται, γίνεται κάθε φορά ο απολογισμός του χρόνου που πέρασε. Κάτι σαν τα τεφτέρια για την Εφορία: κέρδη και ζημιές: ποια ήταν τα σημαντικά γεγονότα. Τι έχουμε να θυμόμαστε και τι θα πρέπει να ξεχάσουμε.

Ποια είναι τα θετικά και ποια ήταν τα αρνητικά. Να το φέρουμε στα δικά μας μέτρα και σταθμά, σχετικά με το ποδόσφαιρο. Δύο είναι αυτά που θα έχω να θυμάμαι από το 2014. Αυτό το 7-1 της Γερμανίας μέσα στη Βραζιλία στο Μουντιάλ και το 0-1 των Φερόε επί της Εθνικής Ελλάδος στο Καραϊσκάκης.

Δεν είναι απ' αυτά που μπορούν να συμβούν κάθε μέρα. Κι αυτό ακριβώς είναι το ποδόσφαιρο: ότι περιέχει σε πολύ μεγάλο βαθμό το απρόβλεπτο. Ο Ολυμπιακός κερδίζει στο Καραϊσκάκης τη Γιουνάιτεντ 2-0 και χάνει στο ίδιο γήπεδο 0-3 από τον Παναθηναϊκό. Σε διάστημα τεσσάρων ημερών. Κι όχι μόνο στο ποδόσφαιρο. Στο μπάσκετ τα παιδάκια του Παναθηναϊκού κερδίζουν για το κύπελλο τον Ολυμπιακό 77-76.

Εξίσου απρόβλεπτη είναι η ίδια η ζωή. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ότι αυτό που υπάρχει σήμερα θα υπάρχει κι αύριο. Ότι αυτό που έχεις σήμερα θα το έχεις και την επόμενη ημέρα. Υγεία. Δουλειά. Γυναίκα. Γκόμενα. Ξυπνάς ένα πρωί και όλα είναι διαφορετικά. Όλα έχουν αλλάξει.

Η κάθε μέρα, η κάθε στιγμή είναι μοναδική. Είναι ανεπανάληπτη. Ότι πέρασε και έφυγε δεν ξαναγυρίζει πίσω. Δεν ξαναγίνεται. Δεν επαναλαμβάνεται. Για αυτό ακριβώς το πιο πολύτιμο μετά την υγεία είναι ο χρόνος. Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ζώο στον πλανήτη, που ξέρει ότι θα πεθάνει. Ότι τα χρόνια που θα ζήσει είναι συγκεκριμένα. Πόσοι όμως το αντιλαμβάνονται αυτό στην καθημερινότητα τους; Στον τρόπο σκέψης και στον τρόπο ζωής τους; Ο χρόνος δεν περνάει κάθε χρόνο. Κάθε φορά που αλλάζει το έτος στο ημερολόγιο.

Ο χρόνος περνάει κάθε μέρα. Κάθε λεπτό. Κάθε δευτερόλεπτο. Χωρίς γυρισμό. Χωρίς επιστροφή. Το μεγάλο αυτό δώρο που αποκαλείται ζωή έχει συγκεκριμένο χώρο και χρόνο στην κλεψύδρα. Αν μετρήσουμε ο καθένας πόσες ώρες, πόσες μέρες, πόσα χρόνια, ενδεχόμενα έχουμε χάσει με μαλακίες θα τρομάξουμε. Δεδομένα και αυτονόητα είναι όλα αυτά, αλλά άντε να τα κάνεις πράξη στην καθημερινότητα.

Να απολαμβάνει, δηλαδή, σε καθημερινή βάση τη χαρά της ζωής. Με τα προβλήματα. Με τις δυσκολίες. Ακόμα και κάτω από ιδιαίτερα σκληρές συνθήκες, όπως τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.

Αν έχεις πυξίδα δεν θα χαθείς. Αν έχεις φροντίσει να διαθέτεις γνώση. Να μην είσαι μίζερος και κακομοίρης, αλλά απαιτητικός. Να μην περιμένεις, αλλά να διεκδικείς. Να μην τα παρατάς, αλλά να επιμένεις. Να μην ελπίζεις ότι θα σώσουν αυτοί που ψηφίζεις, κάθε φορά στις κάλπες. Να ξέρεις ότι τίποτα δεν πρόκειται να σου χαρίσουνε. Στις υποσχέσεις και στα μεγάλα λόγια να είσαι επιφυλακτικός και δύσπιστος. Να μη δίνεις δικαίωμα να σε πιάσουν κορόιδο.

Η ζωή δεν είναι ότι κάτσει. Η ζωή είναι σκληρή και δύσκολη. Κι όσο πάει και χειροτερεύει. Κάποτε οι εργαζόμενοι έκαναν απεργίες και έδιναν μάχες για καλύτερα μεροκάματα. Σήμερα για εκατομμύρια ανθρώπους δεν υπάρχει μεροκάματο. Κι ούτε πρόκειται να βρεθεί.

Εκατομμύρια εργατικά χέρια είναι άχρηστα. Περισσεύουν. Περισσεύουν, δηλαδή, οι ζωές αυτών των ανθρώπων. Παρά ταύτα όμως "η ζωή είναι ωραία". Το έχει πει με τον καλύτερο τρόπο ο Ρομπέρτο Μπενίνι. Κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στο σινεμά, αλλά και στην πραγματική ζωή αν ξέρεις να τη ζήσεις όπως πρέπει. Δεν είπε κανείς ότι είναι εύκολο. Είναι όμως μονόδρομος. Είναι η μοναδική σωστή επιλογή. Μόνο αν σταθείς απέναντι σ' αυτή την σκληρή πραγματικότητα μπορείς να επιβιώσεις. Αν έχεις στόχους.

Ακόμα κι αν χάσεις θα έχεις κερδίσει. Όπως έχει πει ο ποιητής το ταξίδι αξίζει, ακόμα κι αν δεν δεις ποτέ την Ιθάκη. Αν αφήσεις τη ζωή σου να περνάει στο βρόντο θα είσαι δύο φορές χαμένος.

(Μάνος Χατζιδάκης, το χαμόγελο της Τζοκόντας)