Ένας από τους λόγους που δεν πάω συχνά στα γήπεδα είναι ότι δεν γουστάρω την ατμόσφαιρα. Και τη γενικότερη, αλλά και ειδικότερα τους γύρω-γύρω. Όταν εννιά στις δέκα είσαι περικυκλωμένος από μαλάκες.

Δεξιά κι αριστερά. Πίσω και μπροστά σου. Να σχολιάζουν το ματς και να λένε μαλακίες. Να διαμαρτύρονται με το παραμικρό για τον διαιτητή, να φωνάζουνε δυνατά χωρίς κανένα λόγο... Θα μου πείτε τώρα, σε γήπεδο πας ρε Καίσαρη, δεν παρακολουθείς συμφωνική ορχήστρα στο Μέγαρο Μουσικής. Σωστό κι αυτό. Ακόμα πιο σωστό, όμως, ότι καθείς έχει την αισθητική του και τις αντοχές του. Κι όταν είναι μάλιστα στα 60 δεν έχει κανένα λόγο να κάνει εκπτώσεις. Πέρα, όμως, από τη μεμονωμένη και ατομική μαλακία υπάρχει και η ομαδική. Που είναι ακόμα πιο αηδιαστική.

Αν ένας κάνει το οποιοδήποτε "νταηλίκι" εκφράζει τον εαυτό του. Το ομαδικό σε ότι έχει να κάνει με τα γήπεδα είναι ο ορισμός της θρασυδειλίας. Όλοι μαζί εύκολα κάνουμε τσαμπουκάδες είτε με τα λόγια, είτε εμπράκτως. Σε πολλά γήπεδα με αφορμή τις πολιτικές εξελίξεις ακουγότανε πρόσφατα εν χορώ, το σύνθημα είναι "πουτ@ν@ του Παπανδρέου η μάνα". Δεν παίρνω τα κομμάτια της Μάργκαρετ, ούτε θα επικαλεσθώ το προχωρημένο της ηλικίας της. Η κάθε μάνα είναι σεβαστή, είτε πρόκειται για 15χρονη τσιγγάνα, είτε για ηλικιωμένη κυρία, χήρα και μητέρα πρωθυπουργού. Όπως είναι σεβαστές όλες οι μάνες των αντιπάλων ποδοσφαιριστών, που καθυβρίζονται. Δεν έχει κάτι παραπάνω η μάνα του Πρωθυπουργού. Σε καμία περίπτωση, όμως, το "είναι πουτ@ν@ του Παπανδρέου η μάνα" δεν αποτελεί πολιτική πράξη αντίστασης απέναντι στο μνημόνιο.

Χούλιγκανς υπάρχουν σε όλο τον κόσμο. Όπως κι επεισόδια. Οι βωμολοχίες, όμως και τα σεξουαλικά συνθήματα των ελληνικών γηπέδων δεν έχουν προηγούμενο. Το έτσι γ@μ@ει ο Πειραιάς, η Λεωφόρος και η Κάτω Αγουλινίτσα είναι ελληνική πατέντα. Όπως και το Βούλγαροι για τους Θεσσαλονικείς και το Τούρκοι για τους Αεκτζήδες. Δεν λέω κάτι καινούργιο με όλα αυτά. Θυμίζω απλά μια πραγματικότητα που έχει γίνει πλέον αποδεκτή και δεν ενοχλεί κανέναν.

Και δεν θέτω αυτά στη βάση της νομιμότητας, της ηθικής και των καλών τρόπων. Αν δεν βρίσεις στο γήπεδο, που θα βρίσεις; Άλλο είναι, όμως, να σηκωθώ μια φορά για να ρίξω ένα μπινελίκι στον διαιτητή κι εντελώς διαφορετικό να είμαι δύο ώρες μαλάκας. Και παραπάνω μάλιστα αν υπολογισθούν τα προεόρτια και τα μεθεόρτια. Ακόμα και η μαλακία, όμως, έχει τα όρια της .Τα οποία ξεπέρασαν και με το παραπάνω οι οπαδοί του Ηρακλή. Με το πανό στο Καυτανζόγλειο.

Δεν εξετάζω και δεν έχει καμία σημασία αν ο Ηρακλής έχει αδικηθεί στην υπόθεση του υποβιβασμού του ή όχι. Αν κάποιος έχει δίκιο, δηλαδή έχει δικαίωμα να αυτοδικεί άμεσα ή έμμεσα; Και μέχρι ποιο σημείου μπορεί να φτάσει ο συνδυασμός μαλακίας και αλητείας; Να αναρτηθεί πανό με κατάρες για την υγεία των παιδιών του προέδρου της ΕΠΟ; Έτσι κερδίζεται το υποτιθέμενο δίκιο; Έτσι αντιπαρέρχεται η αδικία; Και πέρα από την αλητεία και τη μαλακία είναι ταυτόχρονα άνανδρο. Όπως είναι η γενικότερη συμπεριφορά των οργανωμένων στην Ελλάδα.

Στην Αγγλία, τουλάχιστον έδιναν ραντεβού και πλακωνόντουσαν μέχρις εσχάτων. Στην Ελλάδα στήνουν ενέδρες. Ακόμα και όταν είναι στις κερκίδες γυναικόπαιδα. Μια τέτοια πράξη ανανδρίας ήταν το πανό στο Καυτανζόγλειο. Ο θυμωμένος μπορεί στην έκρηξη του να υπερβεί τα όρια. Αυτός που κάθεται και γράφει πανό για μικρά παιδιά είναι άνανδρος.