Και η παράνοια θα... γιγαντώνεται
Ούτε έντιμος είναι από τη φύση του ο άνθρωπος, ούτε πειθαρχημένος. Ενδεχόμενα να γίνει, ύστερα από κάποιες χιλιάδες χρόνια. Σήμερα δεν είναι. Κι επειδή δεν φτάνουν η παιδεία και η αγωγή, υπάρχουν οι Νόμοι. Ο φόβος.
Δεν έχει βρεθεί ακόμα άλλος τρόπος για να είναι νομοταγής ο άνθρωπος. Τον ίδιο ακριβώς τρόπο είχε χρησιμοποιήσει κι ο Θεός.
Όλες οι θρησκείες έχουν κώδικα δεοντολογίας, αρχής γενομένης από τις δέκα εντολές του Μωυσή. Επιβράβευση ο παράδεισος και η ποινή η κόλαση.
Στον φόβο της τιμωρίας, στηρίχθηκαν όλες οι θρησκείες. Επειδή όμως αποδείχθηκε ότι οι νόμοι των θεών δεν φτούρησαν οι άνθρωποι έφτιαξαν τους δικούς τους κανόνες. Με τον φόβο της ποινές να είναι άμεσος και ορατός κι όχι να παραπέμπεται στην άλλη την μέτα θάνατο ζωή. Είναι προφανές. Αν η ποινή για τις ληστείες τραπεζών ήταν δέκα ημέρες με αναστολή, ο καθένας θα έπαιρνε ένα όλο και θα μπουκάριζε. Στα δέκα χρόνια φυλακή το σκέφτεται. Πιο αυστηρούς νόμους φτιάχνει ο Παπακωνσταντίνου για τους φοροφυγάδες. Δεν επαφίεται στο φιλότιμο των Ελλήνων τώρα που κινδυνεύει η πατρίδα να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις τους.
Δεν συνιστά σκάνδαλο η ποινή στον Ολυμπιακό. Μία, δύο αγωνιστικές προβλέπει η νομοθεσία. Δεν ήταν κάτι πρωτότυπο και καινοφανές η εισβολή στο Καραϊσκάκη. Έχει ξαναγίνει και θα ξαναγίνει. Δεν έχει κανένα φόβο αυτός που μπουκάρει μέσα. Επί της ουσίας και οι αστυνομικοί και οι σεκιουριτάδες του λένε περάστε. Πιάσανε κανέναν από αυτούς που μπήκαν στο ΟΑΚΑ στο Παναθηναϊκός-Βόλος και στο ΑΕΚ-Παναθηναϊκός; Ούτε έναν. Όπως δεν βρέθηκε ούτε ένας από αυτούς που είχαν χτυπήσει τον Μπάγεβιτς στο "Ελ Πάσο". Ούτε αυτός που έριξε το πλαστικό μπουκάλι στον βοηθό στο Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ βρέθηκε, ούτε αυτός που έριξε το γυάλινο στον Μιραλάς στην Τούμπα.
Όχι μόνο δεν φοβάται ο όχλος τις εξέδρες αλλά αισθάνεται δυνατός και ανίκητος. Πανίσχυρος σε σχέση με τους υποτιθέμενους διώκτες του, είτε πρόκειται για ένα μεμονωμένο που ρίχνει την κροτίδα ή το μπουκάλι, είτε για πολλούς μαζί. Εξίσου άτρωτες είναι οι ομάδες. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από το Πανιώνιος-Ολυμπιακός στη Νέα Σμύρνη. Ένα ματς που δεν είχε ξεκινήσει ποτέ λόγω επεισοδίων. Η πρωτόδικη ποινή ήταν αφαίρεση βαθμών στον Ολυμπιακό. Πόλεμος. Όχι από τον κόσμο. Από βουλευτές και Υπουργούς που βροντοφώναζαν ότι "Οι αγώνες πρέπει να κερδίζονται στα γήπεδα όχι στα χαρτιά", είχε χαρακτηρίσει την απόφαση και ο τότε πρόεδρος της διοργανώτριας αρχής, ΕΠΑΕ, Αλέξανδρος Λυκουρέζος. Η ποινή έπεσε και όλα καλά. Προκειμένου να μην έχουν τη δυνατότητα οι δικαστές να βγάζουν άδικες και εξοντωτικές αποφάσεις το πειθαρχικό δίκαιο άλλαξε. Μία-δύο αγωνιστές κεκλεισμένων των θυρών και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Είναι απλό: Όσο δεν υπάρχουν ποινές, όσο δεν υπάρχει φόβος, η παράνοια θα γιγαντώνεται. Είναι τουλάχιστον αστείο να περιμένει κανείς ότι θα έρθει στην Ελλάδα ο Μισέλ Πλατινί να βάλει τάξη και κανόνες. Εάν επρόκειτο για την Γκάνα ή του Γουϊνέα, ίσως. Κάποιες τριτοκοσμικές χώρες καταβάλλουν πράγματι προσπάθειες να εκσυγχρονιστούν. Η Ελλάδα δεν παίρνει χαμπάρι με τίποτα. Μπορεί σε ότι έχει να κάνει με την οικονομία, το ΔΝΤ να μα έχει βάλει τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι αλλά μέχρι εκεί. Η κοινωνία στην ευρύτερη μορφή της και στις δραστηριότητές της θα παραμένει κωλοχανείο. Ποιους να υπολογίσουν και ποιους να φοβηθούν οι χούλιγκανς και οι παράγοντες; Τους Μπιτσαξήδες, την αστυνομία, τις πειθαρχικές επιτροπές; Για ψωμοτύρι τους έχουν. Για κολατσιό.