Αν είσαι Ολυμπιακός πανηγυρίζεις. Πανηγυρίζεις για το 42ο. Αν είσαι Παναθηναϊκός γκρινιάζεις. Γκρινιάζεις για μια ακόμα φορά: για τον Κύζα που σε άφησε με δέκα στην Κομοτηνή, για τον Κοντονή που σε βάζει στο ίδιο τσουβάλι με τον Ολυμπιακό και για τον Αναστασίου που σε ένα ακόμα παιχνίδι τα έκανε μούσκεμα. Αν είσαι ΠΑΟΚτσής είσαι ευχαριστημένος που πέρασες δεύτερος.

Σχετικά με την συγκλονιστική μάχη της ουράς και το μέγα θρίλερ για το ποιοι θα είναι οι άλλοι δύο που θα υποβιβαστούν, μετά από Νίκη Βόλου και ΟΦΗ που εγκατέλειψαν, δεν θα βάλω νταλγκά για τον Κομπότη. Όταν όλες αυτές οι ομάδες που κινδυνεύουν κόβουν δεν κόβουν χίλια εισιτήρια το θέμα δεν είναι ποιοι θα είναι οι άλλοι δύο που θα πέσουν, αλλά για ποιο λόγο όλοι αυτοί παίζουν στην αποκαλούμενη Σούπερλιγκ.

Πέρα λοιπόν από τον μόνιμο πρωταθλητή Ολυμπιακό, πέρα από τον μόνιμα διαμαρτυρόμενο Παναθηναϊκό και πέρα από τον ΠΑΟΚ που κάθε χρόνο τηρεί την παράδοση και τελειώνει το πρωτάθλημα με τον ΓΧ, υπάρχει αυτό το καθαυτό το ποδόσφαιρο. Τι θα έχουμε να θυμόμαστε από αυτό το πρωτάθλημα; Στον πρωταθλητή Ολυμπιακό, MVP έχει αναδειχθεί ο Τσόρι. Με βραχεία κεφαλή από τον Ρομπέρτο. Αν ψάξεις για τον τρίτο, δύσκολα θα βρεις άκρη. Όπως δύσκολα θα βρεις ποια και πόσα είναι τα καλά παιχνίδια που έκαναν οι ερυθρόλευκοι. Τι θα έχει να θυμάται ο κόσμος του Ολυμπιακού, σ' αυτή τη σεζόν από την ομάδα του; Αν μείνει κάτι απ' αυτό το πρωτάθλημα θα είναι τα καπρίτσια του Κοντονή. Τη μια να το σταματάει, την άλλη να το ξαναρχίζει, τη μια με κόσμο, την άλλη κεκλεισμένων των θυρών. Ένα πρωτάθλημα κωμωδία.

Δεν ήταν μόνο ο χειρότερος Ολυμπιακός των τελευταίων χρόνων. Ήταν το χειρότερο πρωτάθλημα από κάθε άποψη. Το κάθε πέρυσι και καλύτερα ισχύει και για τον Παναθηναϊκό. Αντί να βελτιωθεί σε σχέση με πέρυσι, που τέλειωσε τη σεζόν θριαμβευτικά, έγινε χειρότερος. Οι αδυναμίες των ερυθρολεύκων του έδωσαν την ευκαιρία και τη δυνατότητα να χτυπήσει πρωτάθλημα. Μόλις πλησίασε (μετά τη νίκη του στο ντέρμπι της Λεωφόρου) κατέρρευσε. Ακόμα μεγαλύτερη ήταν η ευκαιρία του ΠΑΟΚ όταν βρέθηκε στην κορυφή με +5. Ο Άγγελος Αναστασιάδης, όμως, αποδείχτηκε κατώτερος των περιστάσεων. Τέτοια εικόνα διάλυσης δεν είχε προηγούμενο.

Μεγάλη κουβέντα γίνεται για το πόρισμα Κορέα, την εγκληματική οργάνωση και τη διαιτησία. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Οι αδυναμίες όλων των ομάδων είναι υποκειμενικές. Ο Ολυμπιακός πράγματι έχει πάρει σφυρίγματα. Παναθηναϊκός και ΠΑΟΚ πράγματι έχουν αδικηθεί. Η εικόνα των ομάδων όμως δεν άλλαξε. Αυτή είναι. Ούτε ο Ολυμπιακός έγινε καλύτερος, ούτε Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ χειρότεροι. Να το πάμε αλλιώς. Να γυρίσουμε πίσω δηλαδή στα χρόνια της Παράγκας. Τα ίδια ακριβώς σε ότι είχε να κάνει με τις φωνές για τη διαιτησία. Κι ακόμα χειρότερα. Υπήρχε, όμως, ανταγωνισμός σε υψηλό επίπεδο. Ομαδάρες είχε ο Ολυμπιακός. Από ένα σημείο και μετά ισάξιος αντίπαλος του ήταν ο Παναθηναϊκός. Ο ΠΑΟΚ το 2001 είχε πάρει το κύπελλο στη Νέα Φιλαδέλφεια με τον Ντούσαν Μπάγεβιτς να παίρνει την ρεβάνς από τον Σ. Κόκκαλη με το εμφατικό 4-2. Ομαδάρα ήταν η ΑΕΚ του Φ. Σάντος (επί Μάκη Ψωμιάδη) με Ντέμη, Τσάρτσα, Ζαγοράκη κτλ όταν είχε χάσει το πρωτάθλημα στην ισοβαθμία στο τελευταίο (συγκλονιστικό) ματς στο ΟΑΚΑ στο 3-4 από τον Ολυμπιακό. Και στη συνέχεια ύστερα από μια βδομάδα τον κέρδισε στον τελικό του Κυπέλλου. Κι εύλογα εκείνες τις εποχές τα γήπεδα γέμιζαν. Τώρα δεν γεμίζει ούτε το Καραϊσκάκης.

Κάποια στιγμή είχα γράψει για ψευτοποδόσφαιρο και ψευτοπρωτάθλημα. Τώρα τρεις αγωνιστικές πριν το φινάλε, όταν όλα σχεδόν έχουν τελειώσει, μπορούμε να μιλήσουμε για ένα φτωχό πρωτάθλημα: από κάθε άποψη. Από θέαμα, από ποιότητα, από ενδιαφέρον, από πρωταγωνιστές, από πρωτοεμφανιζόμενους ποδοσφαιριστές, από κόσμο.

Στον Ολυμπιακό, καθώς δεν έχουν αντίπαλο, δεν έχουν κανένα πρόβλημα, να εμφανίζουν κάθε χρόνο καινούργια ομάδα. Έχουν δικαίωμα να κάνουν λάθη χωρίς να πληρώνουν το ανάλογο κόστος.

Στον Παναθηναϊκό ήθελαν να πιστέψουν παραπάνω από ότι έπρεπε στην περυσινή ομάδα. Έτσι ή αλλιώς δεν είχαν τα λεφτά για σημαντικές μεταγραφές, αλλά δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Και το πλήρωσαν, με την εικόνα και τα αποτελέσματα της ομάδας στην Ευρώπη και τον αποκλεισμό στο Κύπελλο από τη Σκόντα.

Στον ΠΑΟΚ το θέμα δεν είναι οικονομικό. Το πρόβλημα είναι ότι κάθε φορά ο Σαββίδης ξεκινάει το "φτου και από την αρχή". Χωρίς σχέδιο και χωρίς συγκεκριμένους στόχους.

Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα. Μιλάμε για μια σεζόν που θα φύγει και θα ξεχαστεί χωρίς να αφήσει τίποτα πίσω της. Κι αν βρεθεί κάποιος να σηκώσει το χέρι του, για να διαφωνήσει αυτός θα είναι οπαδός του ΠΑΣ Γιάννινα. Μια ομάδα που ξεκίνησε το πρωτάθλημα χωρίς άδεια (χωρίς μεταγραφές δηλαδή), έχασε τον Λίλα, αλλά χάρις στην προσπάθεια των ποδοσφαιριστών και τη δουλειά του Γιάννη Πετράκη, παραμένει στην τετράδα των πλέι-οφς. Ποιος άλλος μπορεί να είναι ευχαριστημένος από την ομάδα του;

(Navir De Chapon. Το καράβι του χάρου, του Ζορζ Πιλαλί. Εις άπταιστην γαλλικήν ο Δημήτρης Πουλικάκος)