Η πρώτη κίνηση σ αυτή την κατεύθυνση ήταν στο 4-4-1-1 να βάλει δίπλα στον Ντουντού τον Ιμπαγάσα. Έναν ποιοτικό ποδοσφαιριστή, που μπορεί να κατεβάζει σωστά τη μπάλα από πίσω.

Η δεύτερη, ήταν η έκπληξη του Σαββάτου με τον Μιραλάς στην κορυφή της επίθεσης. Όχι μόνο «απέρριψε» τον Μήτρογλου βγάζοντας τον από την 18άδα, αλλά άφησε στον πάγκο τον Πάντελιτς. Το σχέδιο του Ισπανού είναι απλό: Δεν θέλει φορ περιοχής κατά τα ποδοσφαιρικά στερεότυπα του παρελθόντος. Θέλει φορ να παίζει για την ομάδα κι όχι να περιμένει να παίξει η ομάδα γι αυτόν.


Σέντερ φορ άλλωστε τύπου Κωνσταντίνου αλλά ακόμα και τύπου Κοβάσεβιτς δεν επιβιώνουν στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Κάπως έτσι ο Φαν Γκάλ από πέρυσι με την Μπάγερν έφτασε στον τελικό του τα αφήνοντας έξω στο μεγαλύτερο διάστημα Κλόζε και Γκόμεζ εμπιστευόμενος τον Όλιτς. Η δε Μπαρτσελόνα κατάλαβε αμέσως το λάθος της με τον Ιμπραΐμοβιτς και τον έστειλε πίσω-μπρος στην Ιταλία. Άλλωστε όλες οι μεγάλες ομάδες στην Ευρώπη (Τσέλσι, Γιουνάιτεντ και τώρα η Ρεάλ με Ιγκουαΐν) έχουν καταργήσει τον στατικό φορ περιοχής.

Είπαμε ότι δεν είναι εύκολο. Επειδή όμως το ελληνικό πρωτάθλημα είναι σχετικά εύκολο ο Βλαβέρδε προσπαθεί και πολύ καλά κάνει. Έχοντας δύο καλούς χειριστές της μπάλας δεξιά και αριστερά (Ρόμενταλ-Ριέρα) και μπροστά τους σε ελεύθερο ρόλο τον Φουστέρ, προσθέτει με τον Μιραλάς ένα ακόμα ποδοσφαιριστή που είναι καλός με την μπάλα στα πόδια. Αλλά διαθέτει ταυτόχρονα και ταχύτητα. Καταργεί τη θέση του (στατικού) σεντερ φορ και βγαίνει κάθε φορά με πέντε παίκτες στην επίθεση (πλην του Ντουνού). Το ποιος θα τελειώσει κάθε φορά τη φάση, εξαρτάται από τον τρόπο που θα ολοκληρωθεί η κάθε προσπάθεια. Καταργώντας τον φορ που περιμένει την μπάλα είναι σα να προσθέτει έναν ακόμα ποδοσφαιριστή, αφού ο Μιραλάς κινείται σε πολλούς χώρους. Και ειδικότερα με τον Ριέρα να είναι κακός, αριστερά.

Το πρώτο θετικό δείγμα ήταν με τον Αστέρα Τρίπολης. Στο δεύτερο και ολοκληρωμένο με τον Ολυμπιακό Βόλου, είχε την εύνοια να κάνει το 1-0 στο 7’ και στη συνέχεια στο 21’. Η δουλειά απλοποιήθηκε. Υπήρχε η ευκαιρία για ελεύθερο ποδόσφαιρο χωρίς άγχος και πίεση, με τον Μιραλάς να εξελίσσεται σε πρωταγωνιστή. Ακόμα βέβαια, για οριστικά συμπεράσματα, είναι πολύ νωρίς.

Ούτε Τσάβι-Ινιέστα έχει ο Ολυμπιακό, ούτε οι Φουστέρ-Μιραλάς είναι Μέσι-Βίγια. Για να βγει το σχέδιο χρειάζεται δουλειά. Χρειάζονται πολλά τρεξίματα απ όλους. Το πλεονέκτημα άλλωστε στο σύγχρονο ποδόσφαιρο το δίνουν τα κλεψίματα. Και για να μη δέχεσαι επιθέσεις όπως στη φάση του 71’ που μείωσε ο Βόλος (και το ματς πήγε να μπλέξει) και να γίνεσαι εσύ απειλητικός με πολύ καλύτερες προϋποθέσεις. Άλλωστε και η Μπαρτσελόνα όταν ο αντίπαλος είναι κλεισμένος πίσω δυσκολεύεται. Κλέβοντας τη μπάλα όμως αποκτάς πλεονέκτημα.

Ο Ολυμπιακός βέβαια όλα αυτά τα ζητάει. Δεν τα έχει βρει. Και θα πρέπει να τον δούμε στα δύσκολα κι όχι μόνο με ομάδες σαν τον Αστέρα και τον Βόλο στο Καραϊσκάκη. Η σκέψη όμως του Βαλβέρδε είναι σωστή. Το να μην ακολουθήσει την πεπατημένη, αλλά να φτιάξει κατά το δυνατόν μία σύγχρονη ομάδα.