Η εικόνα του Τραϊανού Δέλλα, που μπρουμουτάει και πιάνει τη μπάλα με τα χέρια στο ματς με τη Στουρμ εκφράζει ολόκληρη την ΑΕΚ. Δεν αφορά μόνο τη πτώση και την αποκαθήλωση του πάλαι ποτέ Κολοσσού. Η εικόνα του δίμετρου Δέλα να μπουσουλάει στο χορτάρι και να διώχνει τη μπάλα με τα χέρια λες και παίζει μπάσκετ είναι 100/100 σημειολογική.

Κι όμως. Διαβάζοντας την άλλη μετά τις εφημερίδες, συλλογικής και μη, νόμιζες ότι αναφερόντουσαν σε άλλη ομάδα. Μια κανονική ομάδα που είχε την ατυχία να πέσει στα χέρια κάποιου κομπογιανίτη-προπονητή: "Εγκληματίας", "Μάγειρας". "Σκότωσε την ΑΕΚ ο Χιμένεθ". "Προκλητικός ο Ισπανός, κοίταγε επιδεικτικά όσους τον αποδοκίμαζαν". Μέχρι και "κυρ-Μανόλο" τον γράψανε για να τονίσουν το μέγεθος της ανικανότητας του. Και για να μην ξεχνιόμαστε στην περσινή σεζόν ο Χιμένεθ είχε αποθεωθεί πολλάκις σαν μάγος των ντέρμπι κι ο αρχιτέκτονας της πορείας της κατάκτησης του κυπέλλου. Οι δημοσιογράφοι με τους οπαδούς στην Ελλάδα έχουν τον εξής κοινό παρανομαστή: να ανακαλύπτουν ενόχους στις ήττες και στις αποτυχίες.

Μα είναι δυνατόν να χάσει η ΑΕΚ από αυτή τη παιδική χαρά της Στουρμ Γκρατς; Και ποια είναι η ΑΕΚ δηλαδή; Στη Στουρμ Γκρατς τουλάχιστον πληρώνονται κανονικά. Δεν τους έχουν μέσα ποδοσφαιριστές και τεχνικό τιμ, επτά μήνες. Από που κι ως που αυτή η ΑΕΚ μπορεί να θεωρείται φαβορί απέναντι στον οποιοδήποτε αντίπαλο; Ποιους ποδοσφαιριστές της μπορείς να φοβηθείς, έτσι και την έχεις απέναντι σου; Ο Ελ Σιντ τρόμαζε στη μυθολογία και στο σινεμά. Ο Δέλλας με τον Λυμπερόπουλο, δεν τρομάζουν κανέναν.

Όσα λάθη κι αν έχει κάνει ο Χιμένεθ, όσο έφεση κι αν έχεις στους τσαρλατανισμούς, δεν είναι αυτός το μείζον θέμα και πρόβλημα στην ΑΕΚ. Δεν πάσχει η ΑΕΚ από προπονητή. Πάσχει από πολλά άλλα: δεν έχει (ενεργή) διοίκηση. Δεν έχει λεφτά. Δεν έχει (καλούς) παίκτες. Δεν έχει (πλέον) τον κόσμο δίπλα της. Δεν έχει παρών, δεν έχει μέλλον. Έχει μόνο χρέη και τον λαλίστατο μέχρι την περσινή σεζόν Αδαμίδη να έχει κρυφτεί λες και είναι ο Ψωμιάδης. όπως ο Μάκης κρύβεται από την Αστυνομία, έτσι κι ο Αδαμίδης κρύβεται από τον κόσμο της ΑΕΚ.

Άντε λοιπόν και δεν άλλαζε ο Χιμένεθ στο ματς με τη Στουρμ τον Λεονάρντο. Τι θα άλλαζε στην ΑΕΚ; Ότι δεν θα έχανε το ματς ή ενδεχόμενα θα το κέρδιζε; Και τι έγινε; Επί της ουσίας δεν θα άλλαζε τίποτα.

Δεν είναι καλή ομάδα αυτή η ΑΕΚ και δεν μπορεί να γίνει καλή από οποιονδήποτε προπονητή. Πολύ περισσότερο από δήθεν προπονητές τύπου-Κωστένογλου. Από ημιμαθείς παλαίμαχους, που θέλουν σώνει και καλά να μάθουν τη δουλειά στου κασίδι το κεφάλι. Πέρα από όλ αυτά, όμως, για να φτιάξει καλό φαγητό ο μάγειρας πρέπει να έχει και καλά υλικά. Για να βγει καλός ο μουσακάς θέλει καλό κιμά, φρέσκα αυτά και καλό αλεύρι και γάλα για τη μπεσαμέλ. Αν τα υλικά είναι της πλάκας, δεν θα φταίει ο μάγειρας που ο μουσακάς θα είναι για πέταμα. Όσα μπαχαρικά κι αν έχει βάλει μέσα για να ξεγελάσει. Έτσι και στο ποδόσφαιρο. Όλες οι ομάδες έχουνε όριο. Έχουνε ταβάνι. Κι η ΑΕΚ το ταβάνι της το έχει δείξει. και στα ματς που κέρδισε οριακά. Και στο 1-0 με τον Εργοτέλη, όταν οι απέναντι έχαναν τον ένα γκολ μετά το άλλο κι είχε για καλύτερο παίκτη τον Αραμπατζή. Και στο 4-3 στην Ξάνθη όταν όλες οι λεπτομέρειες κι οι σπόντες ήταν υπέρ της.

Άντε εσύ όμως να πείσεις τον οπαδό ή τον ρεπόρτερ ότι δεν έχει ομάδα. Μακάρι το πρόβλημα της ΑΕΚ να ήταν πρόβλημα-προπονητή. Θα λυνόταν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Για να γίνει ένας άρρωστος καλά, πρώτα από όπλα χρειάζονται φρέσκα φάρμακα. Αν δεν υπάρχουν φάρμακα κι ο καλύτερος γιατρός του κόσμου δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Έτσι δεν μπορεί να κάνει τίποτα κι ο καλύτερος προπονητής αν δεν έχει (καλούς) παίκτες.