Λόγο αυξημένου ενδιαφέροντος του αναγνωστικού κοινού, συνεχίζουμε και σήμερα ολοκληρώνοντας, τη σχετική αναφορά στα ποδοσφαιρικά μπουλούκια.

Στη δεκαετία του '50 και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '60 υπήρχαν στην Αθήνα, πολλές ανεξάρτητες ομάδες. Δεν έπαιζαν στα πρωταθλήματα της ΕΠΣΑ, αλλά μεταξύ τους. Γήπεδα άλλωστε υπήρχαν. Ένα από αυτά ήταν στην Καλλιθέα, το σημερινό Ελ Πάσο, που μετέπειτα μετατράπηκε σε κανονικό γήπεδο κι έγινε η έδρα της ομώνυμης τοπικής ομάδας. Πέρα λοιπόν από τις πιτσιρικαρίες της περιοχής, έπαιξαν σε αυτό το γήπεδο κι ανεξάρτητες ομάδες. Όπως ο "Πυρσός" και ο "Σιμούν". Και από τέτοιες ομάδες, μαζευόντουσαν ποδοσφαιριστές προκειμένου να συγκροτήσουν τους επίλεκτους για φιλικά ματς στην επαρχία. Όπως η επαρχία είχε ανάγκη από θέατρο έτσι είχε ανάγκη κι από ποδόσφαιρο. Για τη μετακίνηση νοίκιαζαν φορτηγό. Με τους ποδοσφαιριστές πίσω στην καρότσα. Όπως άλλωστε εκείνη την εποχή με φορτηγά πήγαιναν εκδρομές οι οικογένειες. Χαρακτηριστικό είναι το στιγμιότυπο στην αρχή της ταινίας "Ψηλά τα χέρια Χίτλερ", που ξαναβρίσκονται μετά τον πόλεμο οι ήρωες που τους υποδύονται ο Βασίλης Διαμαντόπουλος και ο Θανάσης Βέγγος.

Μία τέτοια ποδοσφαιρική αποστολή είχε ξεκινήσει από τα Κάτω Πετράλωνα για κάποιο από τα Αρβανιτοχώρια της ευρύτερης περιοχής της Λιβαδειάς. Αρχηγός και προπονητής προπονητής, ο περιβόητος Τρυκ. Κάποια στιγμή γίνεται στάση σε κάποιο Χάνι (όχι της Γραβιάς βέβαια) για μάσα. Ντόπια κρέατα καλής ποιότητας κι όλη η ομάδα στο "φέρε" και "φέρε". Τελειώνει το ψητό, τελειώνει το κοκκινιστό, τελειώνει και το λεμονάτο.

-Τι άλλο έχεις να φέρεις μάστορα; Πεινάμε.

-Από κρέατα δεν έμεινα τίποτα. Ζωή να χετε τα φάγατε όλα. Μόνο λίγο ρύζι έχει μείνει.

-Φέρε μία ρύζι.

Οι περισσότεροι λοιπόν κλείσανε το γεύμα με μία μερίδα σκέτο ρύζι. Στη συνέχεια ήρθε ηυ ώρα του λογαριασμού.

-Όλα μαζί ρε παιδιά;

-Όχι. Ένα-ένας.

-Δεν πήρα τίποτα εγώ. Μία ρύζι που σου είπα στο τέλος. Βάλε μου και μια σαλάτα και μια μπύρα.

-Κι εγώ μία ρύζι έφαγα. Βάλε μου και μία πατάτες και μισό κιλό κρασί.

Έξαλλος ο ταβερνιάρης άρχισε να φωνάζει: "Τι είναι αυτά ρε; Έχετε φάει όλο το μαγαζί και μου λέτε ένας-ένας μία ρύζι. Ποιος είναι ο αρχηγός σας;"

Ήρεμος και πράος ο Τρυκ παίρνει το λόγο: Μη φωνάζετε κύριε. Να είθαι προσεκτικός όταν παίρνεται τις παραγγελίες σας. Να γράφετε ποιος παραγγέλνει τι. Κι επ' ευκαιρία, κάντε μου κι εμένα το λογαριασμό.

-Τι έχετε πάρει εσείς;

-Τι να έχω πάρει; Μία ρύζι...

Ακούγοντας και τον αρχηγό ο ταβερνιάρης, να λέει για "μία ρύζι", καταλαβαίνει ότι δεν πρόκειται να πληρωθεί και βάζει τις φωνές στη γυναίκα του: "Μαρία το δίκαννο. Δεν φεύγει κανένας από εδώ. Τηλεφώνησε αμέσως στη χωροφυλακή".

Τελικά αντί για τη χωροφυλακή, πήγανε οι άνθρωποι της φιλοξενούσας ομάδας. Πλήρωσαν τον λογαριασμό και οι επίλεκτοι που είχαν φάει τον αγλέορα αφέθησαν ελεύθεροι. Το "μία ρύζι" αναβίωσε κατά κάποιο τρόπο, στο Διαγόρας-Δόξα, στην πρεμιέρα των πλει οφ της Football League. Κορόιδα ήταν αυτοί του Διαγόρα να πληρώσουν τα έξοδα διαιτησίας, κάπου τρισήμιση χιλιάρικα; Είπανε ότι ξεχάσαν να πάρουνε λεφτά μαζί τους, το ματς δεν ξεκίναγε αν δεν έπαιρναν οι διαιτητές την αμοιβή και τη λύση έδωσε η διοργανώτρια αρχή. Ο φοβερός και τρομερός Κούνουπας, ο άνθρωπος που έχει μετατρέψει τη λογιστική σε πυρινική φυσική, έφτασε με την επιταγή ανά χείρας στο γήπεδο της Φυλής μέσα σε 30 λεπτά. Ο περί ο λόγος Κούνουπας εδώ και 32 χρόνια, είναι ο λογιστής της ΕΠΑΕ. Ποτέ δεν έχει πάρει άδεια, πάντα είναι παρών στο καθήκον. Κυριακάς και εορτάς δεν κουράζετε, δεν νυστάζει, δεν πεινάει, δεν διψάει, δεν κοιμάται, δεν βαρυγκομάει. Μόνο μετράει λεφτά. Αν αντί για τους Αλογοσκούφηδες και τους Παπακωνσταντίνου, η Ελλάς είχε για υπουργό οικονομικών τον Κούνουπα, δεν θα είχαμε μπει ποτέ σε αυτή την περιπέτεια.

Ο Κούνουπας δεν ξεμένει ποτέ από λεφτά, τα οποία κρύβει και αποθηκεύει επιμελώς σε ειδικές κρύπτες στα υπόγεια τους κτηρίου επί της οδού Θεμιστοκλέους. Κι είναι τόσο σκληρός και τόσο εκπαιδευμένος μάλιστα, που δεν υποκύπτει και στα πλέον επώδυνα και οδυνηρά βασανιστήρια. Μόνο αυτός και ουδείς άλλος γνωρίζει τα αποθεματικά της ΕΠΑΕ σε ράβδους χρυσού. Ακόμα και στη βάσανο του ορού της αλήθειας που τον είχαν υποβάλλει στο παρελθόν, την είχε ξεπεράσει, χωρίς να αποκαλύψει το παραμικρό.