Μισό-μηδέν

Τι θα γίνει την Τρίτη το βράδυ στο Καραϊσκάκης; Κάνε με προφήτη να σε κάνω πλούσιο. Να συμφωνήσουμε κατ' αρχήν ότι η Γιουνάιτεντ δεν είναι στα καλύτερα της; Πράγματι. Στο ποδόσφαιρο, όμως, παίζουν δύο ομάδες. Δεν παίζει μια. Κι αυτό που μετράει είναι σε τι κατάσταση είσαι εσύ. Ποιες είναι οι δικές σου δυνατότητες και ποια είναι τα δικά σου κουράγια.

Τι ψάρια πιάνει, λοιπόν, ο σημερινός Ολυμπιακός σ' ένα νοκ-άουτ παιχνίδι του Τσάμπιονς Λιγκ; Κανείς δεν μπορεί να ξέρει. Από τον Ολυμπιακό των Ομίλων που είχε έναν ρυθμό και μια ταυτότητα σαν ομάδα, έχουνε περάσει κάτι μήνες. Και δεν είναι μόνο ότι δεν υπάρχει ο άνθρωπος-γκολ που ακούει στο όνομα Κώστας Μήτρογλου.

Είναι ότι από τότε μέχρι σήμερα ο Ολυμπιακός στα ελληνικά παιχνίδια του κάνει συντήρηση. Κάνει προετοιμασία ενόψει της Γιουνάιτεντ. Όλα αυτά μπορεί να τα κάνει επιτυχημένα τις περισσότερες φορές αλλά για αυτόν όμως είναι πολύ εύκολο. Να βάζει τρία και τέσσερα γκολ στο ρελαντί. Να καθαρίζει τα ματς μ' ένα καλό δεκάλεπτο ή εικοσάλεπτο. Κι όπως λέμε και ξαναλέμε οι ομάδες δεν είναι αυτοκίνητα. Να αλλάζεις ταχύτητα, να πατάς το γκάζι κι από τα ογδόντα χιλιόμετρα να πιάνεις τα διακόσια.

Αυτό είναι ένα ζήτημα για τον Ολυμπιακό: σε άλλες συνθήκες έχει μάθει να παίζει και σε εντελώς άλλες συνθήκες είναι τα ματς με τη Γιουνάιτεντ. Έχουμε, ωστόσο, τα τρία εντός έδρας των ομίλων. Με τη Παρί μπήκε φουριόζος, είχε ένα εξαιρετικό πρώτο ημίχρονο, αλλά στη συνέχεια έσκασε κι έχασε. Η νίκη επί της Μπενφίκα ανήκει ολοκληρωτικά στον Ρομπέρτο. Τα πιτσιρίκια της Άντερλεχτ που έπαιξε με δέκα και με εννιά παίκτες ο Ολυμπιακός τα κέρδισε με τη ψυχή στο στόμα. Μπορεί, λοιπόν, να μετράει δύο νίκες στα τρία ματς του Ομίλου, αλλά πειστικός δεν ήταν.

Φρέσκα κουλούρια όμως φωνάζει ο κουλουράς. Η Γιουνάιτεντ είναι η ίδια ομάδα που πέρσι και πρόπερσι είχε κάνει στην Πρέμιερσιπ 89 βαθμούς. Με τον Φέργκιουσον. Τη μια φορά πήρε πρωτάθλημα, την άλλη το έχασε στην ισοβαθμία. Η Γιουνάιτεντ παρά τις μεταγραφές του Φελαϊνί και του Μάτα αυτή τη σεζόν είναι κακή. Πολύ κακή. Τίποτα δεν κάνει καλά: γκολ στην επίθεση δεν βρίσκουνε εύκολα. Γκολ στην άμυνα τρώνε. Κέντρο για να κάνουνε παιχνίδι ή για να αμυνθούνε δεν έχουνε. Τίποτα δεν λειτουργεί σωστά. Για αυτό ακριβώς έχουνε σε 27 παιχνίδια, 13 νίκες, 6 ισοπαλίες και 8 ήττες. Ούτε ένα στα δύο δεν κερδίζουνε. Αριθμοί που δείχνουνε το μέγεθος του προβλήματος.

Όλα αυτά μπορεί να σημαίνουν κάτι, αλλά μπορεί και τίποτα. Και δεν μου αρέσει να λέω και να γράφω για "βαριές φανέλες". Αυτή η κακή Γιουνάιτεντ λοιπόν έβγαλε τα παιχνίδια του Ομίλου στο Τσάμπιονς Λιγκ αήττητη. Με αντιπάλους τη Σαχτάρ, τη Λεβερκούζεν και τη Σοσιεδάδ. Κάτι που ο Μόγιες έπαιζε συντηρητικά, κάτι που φοβόντουσαν οι αντίπαλοι, η Γιουνάιτεντ δεν είχε κανένα πρόβλημα να τερματίσει πρώτη στον όμιλο και εύκολα μάλιστα.

Η λογική λέει ότι πάμε για ένα κλειστό παιχνίδι στο Καραϊσκάκης. Για το τελικό σκορ κανείς δεν μπορεί να ξέρει, αλλά λέμε κλειστό σε σχέση με τη διάθεση των προπονητών. Σε τέτοια παιχνίδια το 0-0 είναι το καταρχήν θετικό σκορ και για τις δύο ομάδες. Και για αυτή που έχει τη ρεβάνς εντός έδρας, αλλά και για τον γηπεδούχο, που αν σκοράρει στο δεύτερο ματς για να αποκλεισθεί θα πρέπει να φάει δύο. Πρώτα το μηδέν πίσω, λοιπόν κι από εκεί και πέρα βλέπουμε. Σ' αυτή τη λογική, λοιπόν, η Γιουνάιτεντ έχει διπλό πλεονέκτημα: Ρούνεϊ, Φαν Πέρσι και ειδικά τον πρώτο.

Ο Ρούνεϊ είναι σε εξαιρετική κατάσταση, ειδικότερα μετά την ανανέωση του συμβολαίου του. Έχει τη δυνατότητα να βγάλει μόνος του φάση για γκολ. Να πάρει τη μπάλα, να κάνει ατομική προσπάθεια κι είτε να σκοράρει ο ίδιος, είτε να δώσει ασίστ. Με ατομική προσπάθεια μέσα στην περιοχή μπορεί να σκοράρει και ο Φαν Πέρσι. Για να το κάνουμε πενηνταράκια λοιπόν η Γιουνάιτεντ έχει τη δυνατότητα να σκοράρει χωρίς να παίξει καλά. Να μην βάλει το γκολ σαν ομάδα, αλλά από ατομική προσπάθεια είτε του Ρούνεϊ, είτε του Φαν Πέρσι. Σ' αυτόν τον τομέα απέναντι στον Ολυμπιακό έχει πλεονέκτημα και μάλιστα σοβαρό.

Κι αυτό είναι ένα στοίχημα για τον Μίτσελ και τους παίκτες του. Και για τους ανασταλτικούς χαφ, αλλά και για τους αμυντικούς: κατά πόσο δηλαδή θα αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τις φάσεις "ένας μ' έναν" τα δύο ατού της Γιουνάιτεντ. Κι ίσως σε τελική ανάλυση να είναι αυτό και το στοίχημα του ματς για τον Ολυμπιακό.

Με δεδομένο δηλαδή ότι η Γιουνάιτεντ δεν είναι πλέον η ομάδα που θα βάλει τη μπάλα κάτω και θα σε πατήσει, να σταματήσει Ρούνεϊ-Φαν Πέρσι. Δεν είναι εύκολο γιατί μιλάμε για ποδοσφαιριστές που αν φύγουν κατά μέτωπο με τη μπάλα στα πόδια δύσκολα μπορείς να τους αντιμετωπίσεις. Αν τα καταφέρει σ' αυτόν τον τομέα ο Ολυμπιακός θα έχει τις δικές του πιθανότητες (έχοντας κρατήσει το μηδέν πίσω) να σκοράρει με οποιονδήποτε τρόπο και να πάει στη ρεβάνς του Μάντζεστερ με την αβάντα έστω και του μισού-μηδέν.