Μόνο αυτός ξέρει ότι κάνει έξοδο

Λέγεται ότι όταν ακόμα έπαιζαν μπάλα οι πιτσιρικάδες στις αλάνες, έβαζαν τερματοφύλακα, ή τον ποιο τρελό ή τον ποιο βλάκα. Κατ' αυτή την έννοια, έχει διαπιστώσει κανείς καμία ένδειξη τρέλας στον Κοστάνσο;

Εντάξει. Το ποδόσφαιρο πλέον δεν παίζεται στους δρόμους, οι ποδοσφαιριστές είναι επαγγελματίες και τα κριτήρια επιλογής τους, είναι καθαρά αγωνιστικά. Και αυστηρά. Θυμήθηκαν λοιπόν κάτι που είχα γράψει πέρυσι στα μέσα του δεύτερου γύρου, εδώ στο Sport24.gr: Ότι " κοντεύει να τελειώσει το πρωτάθλημα κι ακόμα δεν έχουμε μάθει αν ο Πάρντο είναι καλός τερματοφύλακας".

Με την έννοια ότι έτσι όπως παίζει ο Ολυμπιακός και δεν δίνει το δικαίωμα στον αντίπαλο να βγάλει φάσεις, δεν μετέχει στο παιχνίδι ο γκολκίπερ του. Τελικά ο Πάρντο ζυγίστηκε και βρέθηκε "ελλιποβαρής" στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στο Καραϊσκάκης. Σε συνδυασμό με τα πολλά λεφτά που ζήταγε για να ανανεώσει ήταν ακριβός και για δεύτερος.

Έτσι προέκυψε ο Φρανκ Κονστάνσο. Πέντε επίσημα ματς μέχρι τώρα, πέντε γκολ. Που είτε τα τρώει όρθιος είτε γονατιστός. Άλλη πατέντα και αυτή να γονατίζουν οι τερματοφύλακες, λες και παίζουν χάντπολ και καλύπτουν την εστία που είναι μικρή. Ο τερματοφύλακας πρέπει να είναι πάντα όρθιος και έτοιμος να βουτήξει.

Δεν χρειάζεται λοιπόν να παίξει κι άλλα παιχνίδια ο Κοστάνσο για να διαπιστωθεί αν είναι καλός γκολκίπερ ή όχι. Στις άλλες θέσεις μέσα στο γήπεδο ο ποδοσφαιριστής μπορεί να ξεγελάσει και μπορεί να κρυφτεί. Ο τερματοφύλακας όχι. Ο τερματοφύλακας εκτίθεται. Φαίνεται. Οι αδυναμίες του Κοστάνσο είναι εμφανείς. Δεν κρύβονται. Κι όταν μιλάμε για γκολκίπερ δεν είναι δυνατόν να διορθωθούν. Η έξοδος όταν η μπάλα είναι στον αέρα είναι το α και το ω για τον γκολκίπερ. Το τετ α τετ είναι θέμα τύχης ή αδυναμίας του επιθετικού. Αν πάει η μπάλα στο παράθυρο, πήγε. Στην έξοδο όμως οφείλει να είναι κυρίαρχος.

Όταν βγαίνει όμως ο Κοστάνσο το ξέρει μόνο αυτός. Κανένας άλλος. Ακόμα κι ο καλύτερος γκολκίπερ του κόσμου σε κάποια έξοδο θα ψαρέψει. Θα βρεθεί στον αέρα. Δεν είναι δυνατόν να βρει σε όλες τη μπάλα. Οι πρώτες έξοδοι όμως είναι οι έξοδοι ψυχολογίας. Έξοδοι τρομοκρατίας. Βρει δεν βρει τη μπάλα να πάρει παραμάζωμα τους αντίπαλους. Αν είναι δυνατόν να ξαπλώσει τρεις-τέσσερις στο χορτάρι. Ποιος θα τολμήσει μετά να πηδήξει; Στην επόμενη έξοδο ο τερματοφύλακας πηδάει μόνος του. Κι αν πηδήξει κάποιος αντίπαλος ποιο πολύ θα έχει στο μυαλό του να μην φάει καμιά γροθιά στη μούρη παρά στο να βρει τη μπάλα και να βάλλει γκολ.

Λεπτομέρειες που δεν τις ξέρουμε μόνο οι γκολκίπερς αλλά όλοι όσοι παίζουν ποδόσφαιρο. Είτε σαν επαγγελματίες είτε σαν ερασιτέχνες. Αυτά όμως, λέγονται, αλλά δεν διδάσκονται. Ή τα έχει ή δεν τα έχεις. Ή μπορείς να βγαίνεις και να σκορπίζεις το φόβο στην περιοχή ή δεν μπορείς. Είναι προφανές λοιπόν ότι αυτό το θέμα ο Κοστάνσο δεν το έχει. Ούτε πρόκειται να το αποκτήσει. Σε κάθε σέντρα ή κόρνερ στην περιοχή του, οι οπαδοί του Ολυμπιακού θα κλείνουν τα μάτια. Κι ανάλογα από τα συμφραζόμενα και τη βοή του γηπέδου θα καταλαβαίνουν, αν ο Αργεντινός βρήκε τη μπάλα ή αέρα. Όπως λοιπόν παλιά λέγανε στα τρία κόρνερ πέναλτι, τώρα με τον Κοστάνσο κάθε κόρνερ είναι μισό γκολ.

Πάμε όμως και στο δια ταύτα: Πέρυσι ο Ολυμπιακός τελείωσε το πρωτάθλημα με συντελεστή τερμάτων 65-18. Επτά νίκες ήταν με σκορ 1-0. Και στα 19 από τα 30 ματς κράτησε το μηδέν πίσω. Με τον Κοστάνσο να μετράει ήδη πέντε στα πέντε, τις νίκες με το 1-0 θα πρέπει να τις ξεχάσει. Κι επειδή ουδέν κακό αμιγές καλού, ο Αργεντινός θα συμβάλει στο να γίνουν τα παιχνίδια του Ολυμπιακού ποιο θεαματικά και με πολλά περισσότερα γκολ.