Όποιος βιαστεί στο ποδόσφαιρο, εννιά φορές στις δέκα, θα γίνει μαλάκας. Κι ο Παναθηναϊκός έχει κάνει πολλούς μέχρι τώρα. ΠΡΑΓΜΑΤΙ!

Η σεζόν ξεκίνησε με τις χειρότερες δυνατές προϋποθέσεις. Χωρίς λεφτά και ουσιαστικά χωρίς διοίκηση με τον κόσμο παγωμένο και νευριασμένο. Χωρίς μεταγραφή αεροδρομίου... και αυτές που έγιναν στην τούρλα του Σαββάτου.

Χωρίς τον μάγκα και τον νταή πρόεδρο που θα κόβει βόλτες στην προπόνηση της Παρασκευής στην Παιανία για να κάνει το βαρύ πεπόνι. Και τις άλλες μέρες να χτυπάει το χέρι στο τραπέζι της ΕΠΟ και της Σουπερλίγκ. Με μεταγραφικές επιλογές της τελευταίας στιγμής που πλην του Βιτόλο, τους ήξερε μόνο η μάνα τους. Και μπαίνει η ομάδα στο γήπεδο και στα πρώτα παιχνίδια με την Οντένσε τρώει την πρώτη μπούφλα. Έξω από την πιθανότητα να κουνήσει το μεταξωτό σεντόνι του Τσάμπιονς Λιγκ και πάμε έστω για το καραβόπανο του Γιουρόπα Λιγκ.

Δεύτερη μπούφλα από τη Μακάμπι, κι άντε να περιμένεις να ενσωματωθούνε κάποιοι Ζεκά, Τότσε και Κουίνσι για να σε σώσουνε. Δύο δανεικοί κι ο άλλος από τη Σεγούντα Ντιβιζιόν, ούτε τα κορδόνια των παπουτσιών του Σισέ να δέσουνε. Συν το φιάσκο του Κάστρο με τον Γόντικα να λέει σαν δεύτερος Λοβέρδος "Δεν υπάρχει σάλιο".

Δεν θα μπορούσε και η ταπεινότητα μου να αποτελέσει εξαίρεση στις δυσοίωνες προβλέψεις. Ακόμα κι ο Πητ Παπαδάκος που σαν ειδικός επιστήμων βρίσκει κάθε χρόνο τα μελλούμενα και ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα, θα είχε πέσει έξω. Πόσο μάλλον οι κοινοί θνητοί σαν τους δημοσιογράφους.

Η σεζόν προβλεπόταν μαύρη και άραχνη, αλλά ο Παναθηναϊκός σε αυτές τις πρώτες επτά αγωνιστικές, τους διαψεύδει όλους. Η ομάδα σιγά σιγά άρχισε να στρώνει. Ζεκά και Κουίνσι αποδεικνύονται σημαντικά εργαλεία. Η άμυνα εξακολουθεί να βγάζει προβλήματα, αλλά ας είναι καλά ο Λέτο που καθαρίζει. Να πούμε και την κοινοτυπία: Η ομάδα παίζει ποδόσφαιρο και δεν ψάχνει να βρει τον Σίσε. Με τον Εργοτέλη, χωρίς σέντερ φορ, έβαλε τέσσερα γκολ και έχασε ευκαιρίες για περισσότερα.

Να μην βιαστούμε βέβαια, όπως είχαμε βιαστεί στην αρχή της σεζόν. Αμυντικά ο Παναθηναϊκός, εξακολουθεί να μπάζει από όλες τις μπάντες. Αυτό φάνηκε και το Σάββατο παρά το 4-0. Ο Σπυρόπουλος, εξακολουθεί να τρώει ντρίμπλες και να είναι "η χαρά του έξω δεξιά". Κάθε φορά που η μπάλα ήταν στον αέρα και τη διεκδικούσε ο Σαριέγκι ο κόσμος στην εξέδρα έκλεινε τα μάτια του.

Ύστερα από κόρνερ ποδοσφαιριστής του Εργοτέλη έκανε ελεύθερο σουτ κι από τύχη η μπάλα δεν κατέληξε στα δίχτυα. Κι όλα αυτά όταν το σκορ ήταν στο 1-0.

Παρά τα αμυντικά του προβλήματα όμως, ο Παναθηναϊκός δείχνει ότι μπορεί να γίνει κακό τσιμπούρι στο σβέρκο του Ολυμπιακού. Έχοντας δύο σημαντικά αβαντάζ. Καταρχήν την έλλειψη ευρωπαϊκών υποχρεώσεων. Είναι προσηλωμένος στο πρωτάθλημα και κάθε εβδομάδα έχει να σκεφτεί μόνο το επόμενο παιχνίδι και τίποτα άλλο. Με την Ευρώπη πάντα να μπερδεύει και να κουράζει όλες τις ελληνικές ομάδες, ο Παναθηναϊκός όντας απερίσπαστος, έχει πλεονέκτημα.

Ταυτόχρονα δεν έχει την πίεση του φαβορί. Παίζει απελευθερωμένα, χωρίς το άγχος της υποχρέωσης ότι το πρωτάθλημα είναι δικό του. Παράλληλα, ενώ ο κόσμος ήταν μουδιασμένος και δεν ανανέωσε τα διαρκείας, έχει ζεσταθεί και πιστεύει σε αυτή την ομάδα, το κλίμα είναι θετικό και η ψυχολογία ανεβασμένη.

Σε ένα πρωτάθλημα 30 αγωνιστικών, οι επτά πρώτες είναι ένα σοβαρό δείγμα. Έστω κι αν οι αντίπαλοι ήταν μικροί. Στην Ελλάδα, τα μικρά παιχνίδια είναι που κερδίζουν τους τίτλους. Με τους μεγάλους, να έχουν την υποχρέωση να ξεκλειδώνουν τις κλειστές άμυνες. Σ'αυτόν τον τομέα ο Παναθηναϊκός τα έχει πάει σχεδόν άριστα, αν υπολογιστεί ότι στο Περιστέρι που ισοφάρισε στο τέλος, έπαιζε από τα πρώτα λεπτά με δέκα.

Τώρα θα κριθεί και στα δύσκολα. Στα τρία κολλητά ντέρμπι με ΠΑΟΚ έξω, ΑΕΚ μέσα και Ολυμπιακό στο "Καραϊσκάκη". Αν θα αντέξει η ευάλωτη άμυνα του σε μεγαλύτερη πίεση. Αν η επίθεση θα κάνει το παιχνίδι της και θα έχει αυτόν τον πλουραλισμό απέναντι σε πιο ισχυρούς αντιπάλους. Ο Παναθηναϊκός των τριών επόμενων αγωνιστικών, έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον.