Τριάντα χρόνια πίσω. Αρχές της δεκαετίας του '80. Σε ξενοδοχείο της Λεωφόρου Συγγρού, γίνεται η κλήρωση των τριών πρωταθλήματων του επαγγελματικού ποδοσφαίρου: Α, Β και Γ Εθνική. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης που μόλις είχε ανεβάσει τον Ιωνικό από τη Γ' στη Β' Εθνική, μου κάνει νόημα να πάμε στη διπλανή αίθουσα. Φωνάζει ένα γκαρσόνι και του δίνει παραγγελία: "φέρε μας δύο μπυρίτσες, να πιούμε με τον φίλοι μου".

Και στη συνέχεια μπαίνει στο ψητό: "Κωστάκη, πρέπει να βρούμε άκρη να βάλουμε στη φανέλα της ομάδας διαφήμιση ΠΡΟ-ΠΟ. Ποιος είναι στο κουμάντο και μοιράζει τα λεφτά όπου γουστάρει";

Εκείνες τις εποχές δεν υπήρχε κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών και εμπορικών δικαιωμάτων των ομάδων. Ο Υφυπουργός Πολιτισμού, ο Υφ. Αθλητισμού και ο ΓΓΑ μοίραζε τα λεφτά μέσω της διαφήμισης όπου ήθελαν κι όπως ήθελαν. Σήμερα τριάντα χρόνια μετά η κατάσταση σχετικά με τη διαφημιστική καμπάνια του Οργανισμού, στα ΜΜΕ, παραμένει όπως ήταν τότε.

Για την ακρίβεια οι εντολές σε ότι έχει να κάνει με τις χορηγίες, φεύγουν κατευθείαν από το Μαξίμου. Ή για να είμαστε ακριβείς έφευγαν μέχρι χθες. Σήμερα τριάντα χρόνια μετά ο ΟΠΑΠ άλλαξε χέρια. Τυπικά ο Δημήτρης Μελισσανίδης που είχε ξεκινήσει σαν φτωχοδιάβολος από την Κοκκινιά με τη σχολή οδηγών "το Μίνι" από τον πατέρα του, έχει το 15% του 33% που αγόρασν μαζί με τον Τσέχο συμπαίκτη του από το Δημόσιο.

Πέρα, όμως, από τα κέρδη που θα αποφέρει αυτό το ντιλ, υπάρχει ένα ιδιαίτερα σημαντικό εργαλείο που περνάει πλέον στα χέρια του πανέξυπνου Δημήτρη Μελισσανίδη. Η επιρροή στα ΜΜΕ και κατά συνέπεια στην Πολιτική και στην Οικονομία. Ειδικότερα αυτή την εποχή που η αγορά έχει στεγνώσει. όταν τα εκδοτικά συγκροτήματα ψυχοραγούν και προσπαθούν να επιβιώσουν μέσω των τραπεζικών δανεισμών και οι λοιπές εφημερίδες φυτοζωούν. Σε ακόμη χειρότερη κατάσταση η Τηλεόραση. Έχοντας στα χέρια του την κάνουμε της διανομής της διαφημιστικής πίτας και των χορηγιών ο Δ. Μελισσανίδης θα τους έχεις όλους σούζα, σαν τον πελαργό στο ένα πόδι.

Στα τριάντα χρόνια που πέρασαν η Ελλάδα τα είδε όλα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν μοίρασε μόνο ελπίδα. Μοίρασε διορισμούς. Μοίρασε αυξήσεις. Οι πολιτικοί, αλλά και οι πολίτες ξέσκισαν τα δανεικά λεφτά. Ο λαμπερός αυτός κύκλος της ψευδαίσθησης, άρχισε σιγά-σιγά να κλείνει όταν έπεσαν τα φώτα των Ολυμπιακών του 2004 στην Αθήνα. Μέχρι που ήρθε η κατάρρευση και καταστροφή με το πρώτο Μνημόνιο.

Στα τριάντα αυτά χρόνια ο Δημήτρης Μελισσανίδης τράβηξε ντουγρού μπροστά. Αν υπάρχει μια λέξη που τον χαρακτηρίζει αυτή είναι "μπουκαδόρος". Δεν κωλώνει να κάνει ντου πουθενά. Κάπως έτσι έφτασε από τη σχολή οδηγών στη Γουολ Στρητ. Αν υπάρχει ένα σήμα κατατεθέν είναι το χαμόγελο του. Ένα χαμόγελο που βγάλει και μεταδίδει αισιοδοξία, σιγουριά και οικειότητα.

Ο Μελισσανίδης ξέρει να το διαχειρίζεται σαν τον καλύτερο ηθοποιό. Όπως ξέρει να διαχειρίζεται και να πουλάει καλά τον εαυτό του. Ξέρει ακόμα καλύτερα να πείθει τον συνομιλητή του. "Ψήστης" για να το πούμε και λαϊκά, όπως στη Κοκκινιά που μεγάλωσε. Ο Μελισσανίδης με την ίδια άνεση που κυκλοφορούσε τα βράδια στα καμπαρέ της Τρούμπας και στα σκυλάδικα, μπορούσε την άλλη μέρα το πρωί να μιλάει με Υπουργούς και επιχειρηματίες και να κλείνει δουλειές.

Στα τριάντα αυτά χρόνια η Ελλάδα πήγε μπροστά, εκτινάχθηκε μέχρι που το μπαλόνι έσκασε και ξεφούσκωσε. Αντίθετα η πορεία του Δ. Μελισσανίδη στην κορυφή ήταν σταθερή και χωρίς παλινδρομήσεις. Κολοσσοί τώρα με την κρίση κατέρρευσαν και πτώχευσαν. Ο Μελισσανίδης τώρα με την κρίση ανοίγει τα φτερά του ακόμη περισσότερο. Και δεν είναι τυχαίο. Πάντα σφιχτός στα λεφτά μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Πάντα ρεαλιστής στις δουλειές του. Ποτέ δεν ρίσκαρε. Πάντα παίζει στα σίγουρα και για αυτό κερδίζει.

Το να ασχοληθεί και πάλι με την ΑΕΚ και να βρει τον τρόπο να την κάνει να ξανασταθεί στα πόδια της είναι για αυτόν παιχνιδάκι. Η δύναμη και η δυναμική που διαθέτει είναι τεράστιες. Πριν τριάντα χρόνια, ένας τριντάρης και κάτι, ψαχνότανε να βρει την άκρη για να βάλει στη φανέλα του Ιωνικού διαφήμιση του ΟΠΑΠ. Σήμερα άλλοι είναι για να ψάχνονται για να βρουν άκρη μαζί του.,Σήμερα μεγάλα ονόματα της Πολιτικής, της Οικονομίας και των ΜΜΕ θα περιμένουν στην αναμονή για να ακούσουν τη γραμματέα του να τους πει, αν μπορεί ή δεν μπορεί να μιλήσει ο Δ. Μελισσανίδης μαζί τους. Αν υπάρχει το αποκαλούμενο "αμέρικαν ντριμ", ο Δ. Μελισσανίδης είναι το ζωντανά παράδειγμα του "γκρικ ντριμ".