Να καθιερωθούν τα...Μαρινάκεια!

Όπως ακριβώς είχε γράψει ο Καββαδίας: «Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, αλλά αυτό μου φέρνει τρόμο». Κι όχι ότι τραβάω κανένα ζόρι σε προσωπικό επίπεδο.

Δεν προϋποθέτει όμως ότι πρέπει να είσαι Παναθηναϊκός για να τρομάξεις, όταν βλέπεις το Καραϊσκάκης του 2011, να ξεπερνάει τη Ριζούπολη του 2003. Το θέαμα, ενός βιασμού, είναι από μόνο του αποκρουστικό.

Εκτός αν ο Καλόπουλος, Τρύφωνας, Σαραϊδάρης, ήθελαν να δείξουν το κοινωνικό τους πρόσωπο. Μια γειτονιά είναι η Αθήνα. Τίποτα δεν μένει κρυφό. Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα λοιπόν, η πρωτοβουλία του Βαγγέλη Μαρινάκη, να διατεθεί μέρος του πριμ, στους φτωχούς να είχε διαρρεύσει. Και να είχε φτάσει στον διαιτητή και ειδικά στους δύο βοηθούς.

Αν σου λέει κερδίσει ο Παναθηναϊκός, ή το ματς τελειώσεις ισόπαλο, τα λεφτά αυτά θα πάνε χαμένα. Να βάλουμε λοιπόν κι εμείς ένα χεράκι. Αφού δεν μπορούσαν οι αμυντικοί του Ολυμπιακού να μαρκάρουν τον Κατσουράνη κι αφού δεν μπορούσε ο Τζεμπούρ να βάλει γκολ, από κανονική θέση, πήραν την κατάσταση στα χέρια τους, οι δύο βοηθοί.

Όχι για να πάρει ντε και καλά το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός. Όχι. Αλλά για να μην χαθούν τα εκατό χιλιάρικα, που είχε αποφασίσει να δώσει ο Βαγγέλης Μαρινάκης στα Ιδρύματα. Οι μέρες είναι δύσκολες. Πολύς είναι ο κόσμος που υποφέρει. Πολλές χιλιάδες συμπολίτες μας ζουν μέσα στη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Να είναι κοινωνικά ανάλγητος!

Όλους αυτούς, σκέφτηκε, ο Τρύφωνας όταν σήκωσε τη σημαία στο γκολ του Κατσουράνη. Να μην τους στερήσει ένα κομμάτι ψωμί, από τα χέρια του Βαγγέλη. Εξίσου ευαίσθητος ο Σαραϊδάρης. Γνωστή η πρωτοβουλία του Αβραάμ, ότι θα διαθέσει το πριμ του, στο Νοσοκομείο Ελπίδα.

Πώς να σηκώσει λοιπόν τη σημαία, στο γκολ του Τζεμπούρ; Πρέπει να είσαι κοινωνικά ανάλγητος, για να σκεφτείς εκείνη τη κρίσιμη στιγμή τα μικρά παιδιά στα κρεβάτια του πόνου. Κι αν στο φινάλε ο Σισέ και οι άλλοι του Παναθηναϊκού ήθελαν πενήντα-πενήντα, ας έβγαιναν να έλεγαν κι αυτοί, ότι θα διαθέσουν το πριμ τους σε φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Όσο για το ντου, στον αγωνιστικό χώρο, ο ερυθρόλευκος ηγέτης, Βαγγέλης Μαρινάκης, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. : «Όταν μία ομάδα παίρνει το πρωτάθλημα, με δέκα βαθμούς διαφορά, είναι φυσιολογικό να μπούνε και πέντε φίλαθλοι μέσα». Δίπλα στο 5 βέβαια θα πρέπει να προστεθούν κάνα δυο μηδενικά αλλά και πάλι για φυσιολογικό γεγονός πρόκειται.

Αφού είναι αγύμναστοι

Παντού σε όλο τον κόσμο, είθισται μετά από τέτοιες νίκες να ακολουθεί ο γύρος του θριάμβου. Αθλητές είναι ο Σισέ και οι άλλοι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού. Ας τρέχανε πιο γρήγορα να πάνε στ αποδυτήρια. Δικιά τους ευθύνη είναι, αν τους πρόλαβαν, πολίτες. Αγύμναστοι, με παραπάνω κιλά και καπνιστές.

Όσο για τις διαμαρτυρίες ότι τους χτύπησαν πρόκειται για υπερβολές. Αν όχι για συκοφαντίες. Πήγε κανένας τους στον ιατροδικαστή για εξέταση και γνωμάτευση; Όχι. Άρα δεν δικαιούνται δια να ομιλούν. Πρέπει λοιπόν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, κάποιοι να μαθαίνουν να χάνουν. Ότι σε κάθε παιχνίδι, υπάρχουν και τα τρία αποτελέσματα. Κι ο ηττημένος δίνει το χέρι στον νικητή. Όχι να ψάχνει να βρίσκει δικαιολογίες. Κάτι τέτοιοι είναι που υποθάλπουν τη βία και εξάπτουν τα πάθη. Και χαλάνε μάλιστα τόσο μεγάλες και ωραίες στιγμές.

Τους χιλιάδες των φτωχών, να πανηγυρίζουν τη μεγάλη νίκη του Ολυμπιακού. Τα μικρά παιδιά που υποστηρίζουν τον Ολυμπιακό, να πηγαίνουν στο σχολείο, όπως είπε ο Βαγγέλης, γεμάτα χαρά και αυτοπεποίθηση.

Πράγματι. Μύτη δεν άνοιξε στο «Καραϊσκάκης». Όπως ακριβώς το είπε ο Βαγγέλης: «Απόψε διδάξαμε αρχές και ήθος». Ο λόγος πλέον ανήκει στον Κάρολο Παπούλια. Σαν φίλαθλος, που είναι ο πρώτος πολίτης της χώρας, οφείλει να αποδώσει στον πρόεδρο του Ολυμπιακού τα εύσημα. Να τον Καλέσει στο προεδρικό Μέγαρο και να τον τιμήσει σε ειδική εκδήλωση. Και να καθιερώσει την 19 Φεβρουαρίου σαν ημέρα γιορτής και μνήμης για το ελληνικό ποδόσφαιρο, με την επωνυμία, Τα Μαρινάκεια.