Όταν είχε γίνει η κλήρωση το όνομα της Λεβάντε είχε προκαλέσει φρενίτιδα ενθουσιασμού στα πάντα αισιόδοξα ελληνικά ΜΜΕ. Τα σχόλια είχαν να κάνουν με το ζευγάρι Ατλέτικο-Ρουμπίν που σταυρώνει ο νικητής στην επόμενη φάση των "8". Για τόση σιγουριά μιλάμε. Κι αν τα βάλεις κάτω από θεωρητική άποψη ο Ολυμπιακός είναι πράγματι το φαβορί. Απέναντι σε μια ομάδα που μπορεί να παίζει στην Πριμέρα Ντιβιζιόν, αλλά πρώτος στόχος της είναι η παραμονή στην κατηγορία. Κάτι που όπως φαίνεται το καταφέρνει και με σχετική άνεση. Ταυτόχρονα αυτό λένε και οι αριθμοί: με τον Ολυμπιακό δηλαδή στην 33η θέση της κατάταξης της ΟΥΕΦΑ και τη Λεβάντε στην 78η.

Όλα αυτά, όμως, στη θεωρία. Στα χαρτιά. Στην πράξη θα προκριθεί αυτός που θα είναι καλύτερος μέσα στο γήπεδο. Κι οι Ολυμπιακός αυτή τη σεζόν δεν είναι καλός. Το έχουμε ξαναπεί: όποιος θυμηθεί το τελευταίο καλό παιχνίδι του Ολυμπιακού κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον. Ειδικά εκτός έδρας. Στην Ελλάδα όλες οι νίκες είναι φυματικές. Στο γκολ και με τα χίλια ζόρια.

Κι ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός δεν βλέπεται. Στο πρόσφατο ματς στην Τρίπολη στο πρώτο ημίχρονο κι όσο ο Αστέρας έπαιζε με έντεκα, σε έπαιρνε ο ύπνος. Τα ματς της Ευρώπης, βέβαια, είναι διαφορετικά. Είδαμε τον Ολυμπιακό στο Τσάμπιονς Λιγκ. Στο "Έμιρατς" το 1-3 από την Άρσεναλ πανηγυρίστηκε δεόντως. Κόντρα στη Μονπελιέ βρέθηκε να χάνει με 0-1, το γύρισε στο τέλος κι αυτή η νίκη του έδωσε την τρίτη θέση. Στον "τελικό" που ακολούθησε για την πρόκριση με τη Σάλκε δεν ακούμπησε τη μπάλα.

Η Λεβάντε πράγματι δεν είναι η ομάδα που μπορεί να φοβίσει τον Ολυμπιακό. Μια ομάδα που παίζει για το 1-0 και στην Ισπανία είναι ίσα βάρκα-ίσα πανί: δέκα νίκες, δέκα ήττες, τρεις ισοπαλίες. Με αρνητικό συντελεστή τερμάτων (29-35), αλλά σχετικά καλή έδρα. Με επτά νίκες σε έντεκα ματς.

Και πράγματι: πως να σε φοβίσει μια ομάδα όταν το δίδυμο των αριστερών της μπακ είναι οι Χουανφράν-Καράμπελας; Κι αν είχε δικαίωμα συμμετοχής θα έπαιζε ο Λουκάς Βύντρα; Το θέμα, όμως, δεν είναι τι κάνει ο αντίπαλος σου, αλλά τι κάνεις εσύ. Αυτός ο Ολυμπιακός δεν σε γεμίζει. Δεν σε πείθει. Δεν κατάφερε να γίνει η ομάδα που έχει σχέδιο επιθετικής ανάπτυξης και λύσεις για να φτάσει στο γκολ. Το γκολ έρχεται είτε από στημένες φάσεις, είτε από το ταλέντο των Τζεμπούρ-Μήτρογλου.

Δεν έχει τους παίκτες στα χαφ και στην επίθεση ο Ολυμπιακός που θα κάνουν το κάτι παραπάνω. Μόνο ο Αμπντούν το καταφέρνει αυτό. Άλλος που να είναι καλός στο "ένας μ' έναν" δεν υπάρχει. Άλλος πλην του Ιμπαγάσα να βγάλει μια κάθετη ή μια καλή μπαλιά, δεν υπάρχει. Όλα αυτά κάνουν δυσκοίλιο τον Ολυμπιακό στο σκοράρισμα με αποτέλεσμα όλες οι εκτός έδρας νίκες του στο φτωχό ελληνικό πρωτάθλημα πλην αυτής επί της ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, να είναι στο γκολ.

Ο Ζαρντίμ ήταν προπονητής του αποτελέσματος. Δεν ρίσκαρε, έδειχνε εμπιστοσύνη σε λίγους ποδοσφαιριστές και πήγαινε στα σίγουρα. Ο Νικοπολίδης στα τρία ματς που κάθισε στον πάγκο κατάφερε να χάσει το αήττητο από τους αναπληρωματικούς του Ατρομήτου. Ο Μίτσελ είναι εντελώς "νάτος κι έρχεται με φούρια και με κουστουμιά καινούργια", όπως λέει το τραγούδι του Τσιτσάνη. Μόνο όποιος έχει πάει στην Τρίπολη ξέρει το ψοφόκρυο που κάνει, ειδικά όταν βρέχει και το αγιάζι σου τρυπάει τα κόκκαλα. Και μόνο το γεγονός, λοιπόν, ότι στεκόταν για δύο ώρες κάτω από τη βροχή και το κρύο ατσαλάκωτος, φρεσκοξυρισμένος με το κουστούμι, το άσπρο πουκάμισο και τη γραβάτα τα λέει όλα. Εγώ σου λέει είμαι ο Μίτσελ. Τα ρούχα της δουλειάς με τις φόρμες και τα αμπέχωνα είναι για τους άλλους (προπονητές).

Ευθύς εξ αρχής θέλησε να δώσει το στίγμα του. Έξω Ντιακιτέ, Μοντέστο, μέσα Φέισα-Φετφατζίδης. Δηλαδή εγώ θέλω η ομάδα μου να παίζει μπάλα. Όχι μόνο να παίρνει αποτέλεσμα. Να πλαγιοκοπεί και από τα δύο άκρα. Για αυτό το ρεπορτάζ λέει ότι ξεκινάει την Πέμπτη ο Βλαχοδήμος. Οι ομάδες, όμως, δεν είναι σαν τα αυτοκίνητα. Να αλλάζεις ταχύτητα και να πατάς γκάζι. Θέλουν το κατάλληλο υλικό και δουλειά. Κι ο Μίτσελ ούτε εξαιρετικό υλικό έχει στη διάθεση του για να παίξει μπάλα ο Ολυμπιακός σε υψηλό επίπεδο, ούτε το χρόνο.

Παρά ταύτα, όμως, ο Ολυμπιακός έχει τον άχαρο ρόλο του φαβορί. Την υποχρέωση, δηλαδή, να περάσει μια μικρομεσαία ισπανική ομάδα, χωρίς κανένα ειδικό βάρος και ευρωπαϊκή εμπειρία. Δεν σκοτώνει κανένα θηρίο αν προκριθεί ο Ολυμπιακός. Ο αποκλεισμός αντίθετα θα προκαλέσει απογοήτευση. Το ματς με τη Λεβάντε θα είναι το πρώτο σοβαρό τεστ για τον Μίτσελ. Πως θα το διαχειρισθεί, δηλαδή, απέναντι σε μια ομάδα που υποτίθεται ότι ξέρει πολύ καλά. Το υλικό της, τη συμπεριφορά της, τη νοοτροπία της. Ίσως τη ξέρει καλύτερα κι από τη δικιά του.

Αυτό κάνει απαγορευτικό τον όποιο αιφνιδιασμό της Λεβάντε απέναντι στον Ολυμπιακό. Η παρουσία του Μίτσελ, λοιπόν, δίνει ένα επιπρόσθετο στοιχείο σ' αυτή την αναμέτρηση. Κάτι σαν προσωπικό στοίχημα. Χωρίς να έχει ευθύνη, δηλαδή, για την ομάδα που βρήκε και έχει μόλις για λίγες μέρες στα χέρια του, αλλά την υποχρέωση να δείξει ποιος είναι μέσα στην πατρίδα του. Σαν προπονητής της ελληνικής Ρεάλ απέναντι στη Λεβάντε.