Υπάρχει κάτι πολύ χειρότερο από το ψέμα. Η υποκρισία. Ψέμματα μικρά ή μεγάλα, έχουμε πει όλοι μας. Αν δεν είσαι επαγγελματίας του είδους σε κάνουν οι συνθήκες να ξεπεράσεις προσωρινά κάποιο πρόβλημα, με ένα ψέμα.

Η υποκρισία είναι ακόμα χειρότερη. Είναι συνειδητή επιλογή. Είναι σχέδιο εξαπάτησης. Από βίτσιο ίσως αυτές μέρες στεκόμουν στα ζάπινγκ στο κανάλι της Βουλής. Για ν' ακούσω τις ομιλίες των βουλευτών ενόψει της κρίσιμης ψηφοφορίας.

Δεν είχα ψευδαισθήσεις. Ξέρω πολύ καλά ότι πρόκειται για επαγγελματίες. Ο καθ' ένας από δαύτους, έχει αμέτρητες ώρες πτήσης, πολιτικού διαλόγου. Ξέρουν να παίζουν πολύ καλά τους ρόλους τους. Έβλεπες λοιπόν το θράσος των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Ότι δήθεν είχαν να διαλέξουν ανάμεσα στην πατρίδα και στην συνείδηση τους.

Ανάμεσα στο Πολυνομοσχέδιο και στον κόσμο που ήταν έξω και πολιορκούσε τη Βουλή. Ουδέν ψευδέστερον. Τι είναι δηλαδή η πατρίδα και το έθνος που θέλουν να σώσουν, όπως λέει και ξαναλέει ο Ευάγγελος Βενιζέλος; Τα βουνά και τα λαγκάδια; Και οι άνθρωποι αυτής της πατρίδας, τι είναι; Δεν συμπεριλαμβάνονται σε αυτή; Είναι εκτός σχεδίου;

Aκόμα και στα ζώα είναι βάρβαρο, να παρέμβεις στον τρόπο ζωής τους. Να περιορίσεις την τροφή τους, τις βόλτες τους και να αλλάξεις βίαια τις καθιερωμένες συνήθειες τους. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ανθρώπους. Που βγαίνοντας στην εργασιακή εφεδρεία χάνουν τον κόσμο κάτω από τα πόδια τους. Έστω πρόκειται για πρασινοφρουρούς που διορίστηκαν στο Δημόσιο με χαρτί της Κλαδικής.

'Εστω και αν τους διώχνουν σήμερα αυτοί που τους είχαν προσλάβει χθες. Βάσω Παπανδρέου και σία δήθεν έχουν πρόβλημα συνείδησης. Αυτή η υποκρισία είναι που ενοχλεί περισσότερο. Ό,τι όπως είπε η Άννα Διαμαντοπούλου Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, έχει και μια οδύνη για κάθε άρθρο που ψηφίζει.

Σε λίγο είναι ικανοί να ζητήσουν επίδομα ανθυγιεινής εργασίας, επειδή, ψηφίζουν άρθρα που δεν πιστεύουν και θα πάθουν κατάθλιψη. Ο συνταξιούχος που του κόψανε τον 13ο και τον 14ο μισθό, τι οδύνη έχει; O νέος που του έχουν κόψει το μέλλον, τι οδύνη έχει;

Kαθ' υπερβολή έχει καθιερωθεί ο χαρακτηρισμός του "πολιτικού ζώου". Με την έννοια της προσήλωσης στο καθήκον. Όταν όμως μιλάμε για Έλληνες πολιτικούς, τα πράγματα αλλάζουν. Και δεν είναι μόνο το κόμμα που υπηρετεί την Τρόικα. Ο Καρατζαφέρης θέλει πως και πως να κυβερνήσει και ζητάει Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας. Να δω Υπουργούς τον Χρυσανθακόπουλο με τα φρουτάκια και τον μελιστάλακτο Βαϊτση-Αποστολάτο με το κομοδινί μαλλί και τι στον κόσμο.

Η Ντόρα κατηγορεί τα δύο κόμματα εξουσίας λες και η ίδια σαν πολιτική αρχηγός προέκυψε από παρθενογένεση. Ο Σαμαράς υποδύεται τον εκνευρισμένο και υπόσχεται ότι θα επαναδιαπραγματευθεί το Μνημόνιο. Κι είναι βέβαιο ότι ο ελληνικός λαός στις επόμενες εκλογές θα εναποθέσει τις ελπίδες για τη σωτηρία στον Τραγάκη, τον Γιακουμάτο, τη Νατάσα Ράγιου, την Αλίκη σύζηγο, Πασχάλη Αρβανιτίδη.

Έτσι πάει. Βαρόμετρο για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, είναι οι σύζυγοι των τραγουδιστών. Όταν πίστεψε ο λαός στα "λεφτά υπάρχουν" έστειλε στην Βουλή, την Άννα Ραγκούση. Τώρα που έχει πειστεί ότι ο Σαμαράς θα σκίσει το Μνημόνιο σαν κωλόχαρτο θα στείλει στη Βουλή την Αλίκη.

Το λαϊκό αισθητήριο είναι αλάνθαστο. Πηγαίνοντας κάθε φορά στις κάλπες όλος ο λαός τραγουδάει και διαφορετικό τραγούδι. Στις προηγούμενες εκλογές σουξέ είχε το "μια βραδιά στο Λεβερκούζεν", ενώ στις επόμενες "όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο". Κι αν κάποια στιγμή η Άννα με την ηλικία καταφέρουν να μονιάσουν τους δύο εντελώς διαφορετικούς καλλιτέχνες Νταλάρα και Πασχάλη σε μια κοινή συναυλία θα έχει επέλθει και η πραγματική εθνική συμφιλίωση. Αυτά.