Ντιόγκο, όπως Καστίγιο

Το ότι πληρώνεις παίρνεις, ισχύει στο εμπόριο. Όχι στο ποδόσφαιρο. Αν πρόκειται να αγοράσεις, αυτοκίνητο, η αξία θα είναι σχεδόν 100/100 ανάλογη με την τιμή. Όταν πρόκειται για μεταγραφή, όμως τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται σαν δεδομένο.

Δεν είναι μόνο το ρίσκο της αξίας, της μετακίνησης και της προσαρμογής, Πέρα απ' όλα αυτά υπάρχει κι ο ανθρώπινος παράγοντας. Το καθαρά ποδοσφαιρικό σκέλος, είναι κάτι που ψηλά χαμηλά μπορεί να εκτιμηθεί. Οι πιθανότητες εξέλιξης ενός ποδοσφαιριστή αν είναι νέος και η δυνατότητα προσφοράς του σε υψηλότερο επίπεδο.

Αν πέρα από τα καθαρά ποδοσφαιρικά προσόντα, έχει τη προσωπικότητα που απαιτεί ο πρωταθλητισμός. Ακόμα όμως και μεταγραφές που από πρώτη άποψη, φαίνονται σαν δεδομένες δεν πιάνουν για καθαρά τεχνικούς λόγους. Όπως του Ιμπραιμοβιτς στη Μπαρτσελόνα. Το λάθος να πάρουν έναν δίμετρο φορ σε μια ομάδα που δεν σηκώνει την μπάλα από το έδαφος, ήταν προφανές αλλά το έκαναν. Αυτά και άλλα, είναι όπως είπαμε το καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι. Εξ ίσου σημαντικό όμως είναι και το ανθρώπινο. Ο χαρακτήρας, η προσωπικότητα. Ο επαγγελματισμός. Η διάθεση για δουλειά. Αυτά αν έχεις να κάνεις με νέους σχετικά στην ηλικία κι όχι με καθιερωμένους ποδοσφαιριστές, είναι στο κορώνα-γράμματα. Ειδικότατα αν πρόκειται για μεταγραφές από διαφορετική ήπειρο, εκτός Ευρώπης.

Το σήριαλ το καλοκαιριού το 2008 ήταν ο Ντιόγκο. Ο παιχταράς που είχε ανακαλύψει ο Νινιάδης. Νέος, ωραίος, και βραζιλιάνος. Με τα πολλά η μεταγραφή έγινε και τον Κόκκαλη να σκάει γύρω στα δέκα εκατομμύρια Γιούρο. Ακόμα και οι επιχειρηματίες αυτού του βεληνεκούς, δεν είχαν πάρει χαμπάρι την καταστροφή που ερχότανε. Οι απέναντι στον παναθηναϊκό είχαν ενωθεί με την πολυμετοχικότητα και ο Σωκράτης, που το έπαιζε, όλοι σας και μόνος μου, έπρεπε να απαντήσει. Με το Ντιόγκο, έπαιξε σαράντα παιχνίδια. Δεν ήταν αυτό που περίμενε ο κόσμος. Ο βραζιλιάνος αρτίστας που θα έκανε κόλπα με τη μπάλα μέσα στην περιοχή. Ήταν ένα δυνατό παιδί, που περισσότερο πάλευε κι έδινε μάχες και λιγότερο διακρίνονταν για την τεχνική του. Τα 21χρόνια του, έδιναν την προοπτική βελτίωσης, αλλά τα στοιχεία του, σε καμία περίπτωση δεν ήταν για ένα δεκάρικο εκατομμύρια Γιούρο. Με τις αθλητικές εφημερίδες, που πάντα υπερβάλλουν, να τον έχουν στο στόχαστρο της Τσέλσι. Κάποια παραπάνω νεύρα είχαν διαφανεί, αλλά όχι σε σημείο να προκαλούν ανησυχία και προβληματισμό.

Την επόμενη σεζόν μαζί με τη κατάρρευση του Ολυμπιακού, ήρθε κι η κατάρρευση του Ντιόγκο. Σε τραγική κατάσταση και με μόλις τρία γκολ. Με το ρεπορτάζ να λέει ξενύχτια και κακή εξωγηπεδική ζωή. Είναι αυτή η ριμάδα η προσωπικότητα που λέγαμε στην αρχή. Να μπορείς δηλαδή στα 22χρόνια να τιμάς τα λεφτά που βγάζεις ένα εκατομμύριο Ευρώ καθαρά την σεζόν και να έχεις επαγγελματική συμπεριφορά. Ο Ντιόγκο δεν την είχε και την επόμενη σεζόν, μετά το ματς με τη Μακάμπι στο Τελ Αβίβ, που αποβλήθηκε, ο Μαρινάκης, λέει στον Μώραλη, να μην τον αφήσει να ανέβει στο αεροπλάνο της επιστροφής και να μείνει αμανάτι στο Ισραήλ. Ο Ντιόγκο, επέστρεψε στην Αθήνα, αλλά αμέσως μετά πήρε το δρόμο της επιστροφής στη Βραζιλία. Κακό σημάδι για έναν 22χρονο ποδοσφαιριστή. Δανεικός για έξι μήνες στη Φλαμένγκο και στη συνέχεια για ένα χρόνο στη Σάντος. Σούμα για ενάμιση χρόνο μπάλα, δύο γκολ κι ελάχιστε συμμετοχές.

Οι βραζιλιάνοι δεν θέλουν να τον πληρώνουν άλλο και κάθεται και τον στέλνουν τα πίσω μπρος στον Ολυμπιακό. Ο Μαρινάκης ήδη ζήτησε από τη Θύρα 7 να τον στηρίξει. (Το ίδιο είχε ζητηθεί και για τον Κονστάντσο, αλλά ο Αργεντίνος δεν φτούρησε). Ο ερυθρόλευκος Τύπος, άρχισε ήδη να πανηγυρίζει για την μεγάλη επιστροφή. Ότι ο Βλαβέρδε, ξέρει το κουμπί του και θα τον κουλαντρίσει. Τι πιθανότητες όμως μπορεί να έχει για το καμ-μπακ, ο Ντιόγκο; Μηδαμινές. Όσες είχε και ο Καστίγιο στον Άρη. Πέρυσι τέτοιο καιρό πανηγύριζαν και τώρα θέλουν να τον ξεφορτωθούν. Δυόμιση χρόνια καθοδικής πορείας, που έχει ο Ντιόγκο είναι πολλά. Δεν έχει ξεχάσει την μπάλα, δεν τον πήρανε τα χρόνια, αλλά τον έχει πάρει για τα καλά η κάτω βόλτα που είχε και 22 συμμετοχές, πως θα είναι τώρα, που είναι για ενάμιση μιάμιση σεζόν, σχεδόν παροπλισμένος; Κι όταν μάλιστα δεν γυρίζει για βασικός αλλά τρίτη επιλογή στη θέση σέντερ φορ, πίσω από τον Τζεμπούρ και Πάντελιτς. Όταν, δεν γυρίζει επειδή τον θέλουν πίσω, αλλά επιστρέφει επειδή δεν τον θέλει κανένας άλλος. Είπαμε. Σε ότι έχει να κάνει με τις μεταγραφές, συμβαίνουν αυτά και και στις καλύτερες ποδοσφαιρικές οικογένειες. Να ψωνίζεις δηλαδή, όπως ο Ολυμπιακός στη περίπτωση του Ντιόγκο, από σβέρκο.