Ανακαλώντας ταυτόχρονα όσα είχε υποστηρίξει σχετικά με την εισβολή του Καπετάνιου στο δημοσιογραφικό μπουθ, που είχε σαν αποτέλεσμα την προσωρινή διακοπή της μετάδοσης του αγώνα Παναθηναϊκός-Καβάλα.

Όταν είχε καταδικάσει την ενέργεια υποστηρίζοντας ότι έφερε το ποδόσφαιρο πολλά χρόνια πίσω.

Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, ωστόσο, είχε τη δικιά του άποψη, που κατέθεσε μιλώντας στο ραδιόφωνο: "Είναι απαράδεκτο και ανεπίτρεπτο οι δημοσιογράφοι να σχολιάζουν τις αποφάσεις των διαιτητών κατά τη διάρκεια της μετάδοσης των αγώνων. Πρέπει να κάνουν περιγραφή κι όχι κρίσεις για τη διαιτησία. Ο κόσμος που τ' ακούει εξοργίζεται. Αν θέλουν να σχολιάσουν, μπορούν να το κάνουν σε άλλη εκπομπή ή στην εφημερίδα. Δεν επιτρέπεται να φανατίζουν την ατμόσφαιρα".

Κι αυτό ακριβώς έγινε. Τα μαθήματα δημοσιογραφικής δεοντολογίας του Γ. Βαρδινογιάννη εφαρμόστηκαν κατά γράμμα την αμέσως επόμενη αγωνιστική σε Τρίπολη και Νέα Σμύρνη.

Στο πέναλτι του Κουκουλάκη εις βάρος του Αστέρα Τρίπολης ο σχολιαστής δεν είπε κουβέντα. Προφανώς για να μην προκαλέσει το φανατισμό των εκατομμυρίων οπαδών του Ολυμπιακού. Οι ελάχιστοι οπαδοί του Αστέρα, που περίμεναν ν' ακούσουν ότι το πέναλτι ήταν ανύπαρκτο, δεν λαμβάνονται υπόψη.

Αφωνία έκανε ο σχολιαστής και στο ανύπαρκτο πέναλτι εις βάρος του Πανιωνίου. Για να μην προκληθούν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού, που είναι σαφώς περισσότεροι απ' αυτούς της ομάδας της Νέας Σμύρνης. Ιδού λοιπόν πώς η πρωτοβουλία του Καπετάνιου βάζει έστω κι ένα μικρό λιθαράκι στη γενικότερη προσπάθεια για την καταπολέμηση της βίας. Και μπράβο στο συνδρομητικό κανάλι, που φρόντισε να συμμορφωθεί άμεσα προς τις υποδείξεις.

Να μιλήσουμε, όμως, σοβαρά. Μπορείς να κατανοήσεις τις εφημερίδες όταν ανάλογες περιπτώσεις τις περνάνε στο ντούκου ή πάνε πάσο. Πάνω απ' όλα είναι η κυκλοφορία και ειδικά αυτές τις δύσκολες εποχές, που πέφτει συνέχεια. Στην τηλεόραση, όμως, δεν υπάρχει δυνατότητα επιλογής. Ένα και μόνο κανάλι έχει κάθε φορά τα δικαιώματα. Όταν μάλιστα είναι και συνδρομητικό, έχεις σαν τηλεθεατής κι ένα λόγο παραπάνω.

Κατανοητή έχει γίνει πλέον σε κάποιο βαθμό και η άγνοια κάποιων δημοσιογράφων σχετικά με τους κανονισμούς και η αυτολογοκρισία των περισσοτέρων. Ο φόβος των μεγάλων ομάδων (των μεγαλοπαραγόντων τους δηλαδή) φυλάει τα έρημα. Αντίθετα, όταν παίζει η Εθνική ή κάποια ελληνική ομάδα στην Ευρώπη, όλοι είναι λαλίστατοι και πρόθυμοι σε πατριωτικούς σχολιασμούς.

Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, είναι προφανές ότι πρόκειται περί άνωθεν εντολής. Δεν λέμε τίποτα για να τα έχουμε με όλους καλά. Κι όταν λέμε όλους, εννοούμε όλους τους μεγάλους. Δεν είναι δηλαδή η αδυναμία ή ο φόβος. Αυτό επιβάλλει η ντιρεκτίβα. Δεν γίνεται ένας δημοσιογράφος να χάνει ταυτόχρονα την όραση και τη φωνή του. Να μη βλέπει (ότι το πέναλτι είναι ανύπαρκτο) και να μην το λέει.

Αντί για media partner, τα κανάλια στην Ελλάδα έχουν αποδεχθεί και υποβιβάσει το ρόλο τους σε υπηρέτες και υποτακτικούς. Αφεντικό τους δεν θεωρούν (όπως θα όφειλαν) τον κόσμο που πληρώνει, όταν πρόκειται για συνδρομητικό. Αφεντικά τους θεωρούν τους Ολυμπιακούς και τους Παναθηναϊκούς, που τους πληρώνουν και μάλιστα και με το παραπάνω.