Ο ένας δεν θέλει, ο άλλος δεν μπορεί

Το αδιέξοδο στην ΑΕΚ είναι αποτέλεσμα της κρίσης και της έλλειψης διάθεσης. Κάποιοι από τους μετόχους δεν έχουν την άνεση να βάζουν χρήματα και κάποιοι άλλοι δεν έχουν πια το κέφι να ασχοληθούν με την ομάδα.

Το κραχ στον Παναθηναϊκό είναι προϊόν συνειδητής επιλογής. Του Γιάννη Βαρδινογιάννη και του Ανδρέα Βγενόπουλου. Ο Τζίγγερ βλέποντας το παγόβουνο να πλησιάζει τον πράσινο Τιτανικό, κάπου το απολαμβάνει. Ο Βγενόπουλος που υποτίθεται ότι θέλει(;) να πάρει το μαγαζί, τη μία μπαίνει και την άλλη βγαίνει. Τη μία βάζει λεφτά και την άλλη τα βγάζει.

Ουδεμία έκπληξη προκαλούν οι τελευταίες εξελίξεις. Έχει φανεί από καιρό ότι εκεί πάει το πράμα. Ο Τζίγγερ δεν θέλει, ο Ανδρέας δεν μπορεί. Από τους πανίσχυρους επιχειρηματίες και από τους ελάχιστους που αντέχουν τώρα με την κρίση ο Βαρδινογιάννης, από τους δυνατούς παίκτες της αγοράς ο Βγενόπουλος, αλλά σχετικά με τον Παναθηναϊκό συμπεριφέρονται σαν μικρά παιδιά.

Ο Τζίγγερ ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με το ποδόσφαιρο. Από τον Μάιο του 2000 που αποχώρησε ο Γιώργος Βαρδινογιάννης και η ΠΑΕ πέρασε στα χέρια του, ο Παναθηναϊκός μίκρυνε. Μπορεί να έβαζε το χέρι στην τσέπη και να πλήρωνε αλλά ο Κόκκαλης τον είχε κάνει μια μπουκιά. Ο Παναθηναϊκός είχε φτάσει στο σημείο να παίζει μπροστά σε τέσσερις-πέντε χιλιάδες κόσμο και οι μισοί από αυτούς να τον βρίζουν.

Και ότι ο Τζίγγερ είχε εναντίον του τους οργανωμένους ήταν το ελάσσων. Το μείζον ήταν ότι ο Παναθηναϊκός είχε χάσει την συντριπτική πλειοψηφία των φιλάθλων του.

Θα μπορεί όμως να πει κάποιος ότι αν δεν δεις τα χειρότερα, δεν εκτιμάς τα καλύτερα. Ότι ο Παναθηναϊκός με την οικογένεια Βαρδινογιάννη, μπορεί τα τελευταία χρόνια να υστέρησε σε τίτλους, ήταν όμως ισχυρός οικονομικά. Και αυτή είναι η εκδίκηση που νομίζει ότι παίρνει ο Τζίγγερ: "Έφυγα εγώ και η ομάδα διαλύεται. Οι σωτήρες είναι άφαντοι".

Επρόκειτο για λυκοφιλία

Ο Βγενόπουλος εμφανίστηκε τον Μάιο του 2008. Πίεσε μέσω του συλλαλητηρίου και έτσι προέκυψε η πολυμετοχικότητα. Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, είναι πλέον πασιφανές ότι επρόκειτο για λυκοφιλία. Κανείς από τους δυο δεν έδωσε το χέρι στον άλλον με την καρδιά του. Ο Βγενόπουλος έβαλε καταρχήν το σημαντικό ποσό των 20 εκατ. ευρώ. Απ' ότι όμως αποδείχθηκε στη συνέχεια, πολλά έλεγε, λίγα έκανε. Πάντα ήθελε να αγοράσει τον Παναθηναϊκό αλλά πάντα έβρισκε μία αφορμή για να κάνει πίσω. Τώρα μάλιστα με την κρίση ούτε τσάμπα δεν τον θέλει. Το φορτίο είναι ιδιαίτερα βαρύ.

Ο Παναθηναϊκός θέλει ένα δεκάρικο μέχρι το τέλος της σεζόν. Πόσα όμως πρέπει να πέφτουν σε ετήσια βάση για να γίνει ανταγωνιστικός με τον Ολυμπιακό και να κάνει πρωταθλητισμό; Το λιγότερο ένα εικοσάρικο. Και ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι θα τερματίσει πρώτος και θα εξασφαλίσει τα 20+ εκατομμύρια του Τσάμπιονς Λιγκ; Και ποιος μπορεί να βάζει αυτά τα λεφτά εν καιρό κρίσης, στο εάν. Με τον Μαρινάκη να είναι αστακός. Πλήρες ρόστερ, εξαιρετικό προπονητή και ΕΠΟ-Σούπερ Λιγκ να του κάνουν όλα τα κέφια; Κανένας.

Το ξαναλέμε: Τα 20+ εκατομμύρια ευρώ, προίκα του Τσάμπιονς Λιγκ, που ξεκινά κάθε χρόνο ο Ολυμπιακός, το όποιο αφεντικό του Παναθηναϊκού θα πρέπει να τα βάζει από την τσέπη του. Και όχι άπαξ. Συνέχεια μέχρι να καταφέρει να τον βάλει πλάτη. Προ κρίσης ίσως κάποιος να βρισκόταν στον Παναθηναϊκό. Τώρα δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Ο Παναθηναϊκός πλέον ψάχνει την επιβίωση και όχι την διάκριση.

Ο Τζίγγερ- που για οκτώ χρόνια από το 2000 έως το 2008 που προέκυψε η πολυμετοχικότητα είχε μπει σε αυτό το λούκι- είναι αποστασιοποιημένος και με το δικό του σκεπτικό δικαιωμένος: "Με το που έφυγα εγώ, το μαγαζί βάρεσε διάλυση. Δεν με ήθελαν οι οργανωμένοι. Ας πάνω τώρα στους σωτήρες να πληρώσουν".

Αγνόησε τον πολύ κόσμο

Ο Παναθηναϊκός όμως δεν είναι οι οργανωμένοι. Είναι η συντριπτική πλειοψηφία των φιλάθλων του. Αν ο Τζίγγερ σε σχέση με τους οργανωμένους (που κάθε άλλο παρά αυθόρμητα στράφηκαν εναντίον του) έχει 100% δίκιο, τον πολύ κόσμο του Παναθηναϊκού τον αγνόησε. Όλους αυτούς που έχουν εκτιμήσει την προσφορά της οικογένειας Βαρδινογιάννη και κάνουν κριτική χωρίς ακρότητες. Εν ονόματι της ιστορίας του Παναθηναϊκού, όφειλε τουλάχιστον να ψάξει για να βρει λύση. Ο Κόκκαλης πριν δύο χρόνια τέτοια εποχή ήταν σε δεινή θέση. Ο Ολυμπιακός ήταν μέσα 30 εκατομμύρια. Έψαξε και βρήκε τον Μαρινάκη.

Κέρδισε ο Ολυμπιακός αλλά κέρδισε και ο ίδιος την υστεροφημία του.

Ο Τζίγγερ στο όνομα τις κόντρας του με τους οργανωμένους και των διαφορών με τον Βγενόπολο, θυσιάζει τον Παναθηναϊκό. Το θέμα της ΓΗΠΕΛ είναι 100% τεχνητό και για τους δύο. Να υπάρχει μια αιτία από πλευράς Βαρδινογιάννη για να μην δώσει τον Παναθηναϊκό στον Βγενόπουλου και να έχει μία αφορμή ο Βγενόπουλος για να μην τον πάρει.

Ο ένας λοιπόν δεν θέλει, ο άλλος δεν μπορεί και ο πράσινος Τιτανικός οδεύει ακυβέρνητος προς το παγόβουνο.