Φίλος, άνθρωπος του ποδοσφαίρου και επαγγελματίας τζογαδόρος με βουνά λεφτά στο Στοίχημα εδώ και πολλά χρόνια ήταν κατηγορηματικός: "Δεν παίζω ομάδες του Αναστασιάδη και της Σερβίας". Και μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό. Φοβάται να παίξει επειδή και ο μεν και οι δε είναι απρόβλεπτοι. Ικανοί για το καλύτερο και για το χειρότερο. Προσωπικά έχω πληρώσει τη λέζα. Φορτώνοντας δηλαδή την Άρσεναλ στο ιστορικό 1-1 που είχε πάρει ο ΠΑΟΚ μέσα στο Χάιμπουρι. Όταν τα παλικάρια του Άγγελου είχαν αποκλείσει τους παικταράδες του Βενγκέρ. Αλλά τον Άγγελο ταυτόχρονα να χάνει σαν προπονητής του ΠΑΟΚ από τον ΠΑΣ Γιάννενα και την Καλλιθέα (του Νίκου Αναστόπουλου) μέσα στην Τούμπα.

Δεν ήταν η πρώτη φορά εφέτος στον ΠΑΟΚ που τα κάνει αυτά ο Αναστασιάδης. Σαν προπονητής του Παναθηναϊκού την σεζόν 2001-02 είχε κερδίσει 3-1 την Γιουβέντους του Ζιντάν στο ΟΑΚΑ. Βγάζοντας την έξω από το Τσάμπιονς Λιγκ. Θρίαμβος. Αμέσως μετά ακολούθησε η πανωλεθρία. Δύο ήττες μέσα έξω από την Στουρμ Γκρατς. Απόλυση.

Προσωπικά δεν έχω καμία εκτίμηση στους Έλληνες προπονητές Διαβάζω ύμνους και γελάω. Η ανασφάλεια τους τους κάνει να συμπεριφέρονται σαν διαταραγμένες προσωπικότητες. Ειδικά οι νέοι. Πάντα θέλουν να δικαιολογηθούν, πάντα ψάχνουν να ρίξουν αλλού τις ευθύνες. Ο Αναστασιάδης δεν είναι χθεσινός. Εικοσιπέντε χρόνια κάνει αυτή τη δουλειά, έχοντας ξεκινήσει από το 1990. Πριν δέκα και πλέον χρόνια είχε δώσει μια μεγάλη συνέντευξη στο συνδρομητικό κανάλι. Ακούγοντας τον να μιλάει και να εξηγεί τη δική του ποδοσφαιρική φιλοσοφία, είχα σηκώσει τα χέρια ψηλά. Θυμάμαι ακριβώς τι είχε πει:

"Το ποδόσφαιρο είναι απλό. Σε όλα τα ματς υπάρχουν κάποιοι ποδοσφαιριστές που υστερούν. Δύο-τρεις σε κάθε ομάδα που δεν είναι σε καλή μέρα και δεν έχουν καλή απόδοση. Όλο το μυστικό είναι να τους βρεις έγκαιρα. Να τους εντοπίσεις, να αλλάξεις τους δικούς σου που υστερούν και ταυτόχρονα να προσαρμόσεις το παιχνίδι σου, επάνω στις αδυναμίες του αντιπάλου".

Και δεν σηκώνεις βέβαια μόνο εσύ τα χέρια ψηλά, αλλά και η ποδοσφαιρική επιστήμη. Θυμάμαι ακριβώς τι είχα γράψει: "ότι κατά την Αναστασιάδια λογική ο Φέργκιουσον είναι για πέταμα. Εξίσου κακοί προπονητές είναι και ο Λίπι και ο Καπέλο κι ο Χίτζφελντ. Απαξάπαντες. Όχι μόνο κοιμούνται στον πάγκο, αλλά ροχαλίζουν και από πάνω. Όταν κάνουν τις αλλαγές από το 70' και μετά. Δεν είναι δυνατόν να πάρεις στα σοβαρά μια τέτοια ποδοσφαιρική αντίληψη.

Όπως επίσης είχε από τότε ο Άγγελος το κουσούρι με τα "παλικάρια". Το 1993 αναλαμβάνει την νεοφώτιστη τότε στην Α' Εθνική Καβάλα. Καμία απαίτηση για μεταγραφές. Το αντίθετο μάλιστα: "θα παίξουν τα παλικάρια που έβγαλαν πέρυσι την ομάδα πρωταθλήτρια και την ανέβασαν κατηγορία". Στη συνέχεια προστέθηκαν οι αναφορές στην Παναγία και στην καλή ή την κακή διάθεση της να πατήσει το κουμπί από πάνω. Αν όλο αυτό το πακέτο σου δίνει την εντύπωση ότι μπορείς να εμπιστευτείς τον Αναστασιάδη και να του δώσει την ομάδα σου, πάσο.

Στη ζωή όμως δεν πρέπει να είμαστε δογματικοί. Αρχίζοντας η σεζόν ο Θέμης κι ο Τσάρλι που παρακολουθούν προσεκτικά όλα τα παιχνίδια της Σούπερλιγκ, με είχαν πείσει να μην βιαστώ. Ότι Ο Άγγελος, δηλαδή, είχε αλλάξει και δεν κάνει πλέον τόσες πολλές τρέλες, σχετικά με την αγωνιστική διαχείριση. Επίσης δεν παίρνω πίσω αυτά που έχω γράψει, ότι στη συγκεκριμένη κατάσταση που βρίσκεται η Εθνική στην μετά-Ρανιέρι εποχή ο Αναστασιάδης ήταν η καλύτερη λύση. Για να φτιάξει το κλίμα δηλαδή, να διαμορφώσει θετική ψυχολογία και να ανεβάσει την αυτοπεποίθηση των ποδοσφαιρικών.

Σε συνδυασμό με την παρεμβατικότητα στα παιχνίδια Μιλάμε για κάτι εντελώς διαφορετικό, σε σχέση με την καθημερινότητα μιας ομάδας που μετέχει στο πρωτάθλημα. Η πορεία του ΠΑΟΚ, η εκτόξευση στην κορυφή και η ελεύθερη πτώση στη συνέχεια είναι πράγματα γνωστά. Οι ευθύνες του προπονητή είναι δεδομένες και τεράστιες. Οι επιλογές του ακατανόητες και η εικόνα της ομάδας του για λύπηση. Ήταν εμφανές ότι τον είχε πάρει από κάτω.

Περνώντας τα παιχνίδια κι ακούγοντας τον Αναστασιάδη να κάνει δηλώσεις έβλεπες έναν άνθρωπο που ζούσε στον δικό του κόσμο. Χαμένο σε μια εικονική πραγματικότητα. Μη θέλοντας να δει αυτά που συμβαίνουν γύρω του. Για μεγάλο χρονικό διάστημα έπαιξε το χαρτί του 'εγώ φταίω". Αν πεις μόνο σου "εγώ φταίω" προλαβαίνεις τον δημοσιογράφο.

Δεν θέλησα όλο αυτό το διάστημα να γράψω κάτι. Παρακολουθούσα μια πρωτόγνωρη για τα δεδομένα της αθλητικής δημοσιογραφίας επίθεση. Λες και κάποιες είχε πατήσει το κουμπί. Μπαράζ δημοσιευμάτων. Ότι ο Αναστασιάδης είναι άχρηστος. Δεν έκανε προετοιμασία. Δεν ξέρει να κάνει προπόνηση. Δεν ξέρει να διδάξει τακτική. Οι παίκτες είναι αγύμναστοι. Κι επειδή κι εμείς εδώ ψηφίζουμε ξέρουμε ότι όλα αυτά ούτε τυχαία ήταν, ούτε αυθόρμητα. Η γραμμή ήταν ατή μπας και σηκωθεί και φύγει μόνος του. Τελικά αυτός που έφυγε (παραιτήθηκε) πρώτος ήταν ο Βρύζας. Ξαναλέμε ότι τα λάθη του Αναστασιάδη ήταν τεράστια. Σε συνδυασμό με το γενικότερο παλιομοδίτικο προφίλ. Όταν βλέπεις όμως να τον στήνουν εν ψυχρώ στον τοίχο και να ανακαλύπτουν τον Φεβρουάριο ότι δεν κάνει καλή προπόνηση σου γίνεται συμπαθής.

Προπονητικά, επαγγελματικά ο Άγγελος έπαθε μεγάλο στραπάτσο. Δύσκολα θα βρει δουλειά σε υψηλό επίπεδο. Σε ομάδα της πρώτης πεντάδας. Χαμένος βγήκε και ο ΠΑΟΚ. Μια ακόμα χρονιά πήγε στράφι. Ακόμα χειρότερα από πέρσι όταν είχε φτάσει στον τελικό του κυπέλλου. Κάνοντας τον λογαριασμό βλέπεις ξεκάθαρα ότι και ο Σαββίδης και ο Αναστασιάδης πλήρωσαν τα λάθη τους.

(George Harrison and friends - I saw her standing there)