Το ποια είναι η καλύτερη ταινία σηκώνει συζήτηση.

Άλλος διαλέγει ένα "Νονό", άλλος το "Όσα παίρνει ο άνεμος", άλλος τον "Πολίτη Κέιν" κι άλλος το "Αποκάλυψη τώρα". Στους πίνακες ζωγραφικής η συζήτηση για Πικάσο, Νταλί και Γουόρχολ είναι ακόμα μεγαλύτερη. Όπως και για τη λογοτεχνία και τη μουσική. Το ποιος είναι καλύτερος στο ποδόσφαιρο, αν εξαιρεθεί βέβαια η Μπαρτσελόνα, το λέει ο χρόνος. Η απάντηση δίνεται τον Μάιο. Μέχρι τότε, κουβέντα να γίνεται.

Στο πλαίσιο αυτής της κουβέντας ήταν και η ομιλία Μαρινάκη στους ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού μετά το 0-1 από την ΑΕΚ. "Είμαστε καλύτεροι από τους αντιπάλους μας. Δεν θέλουμε να δίνουμε δικαίωμα στους απλήρωτους να μας κοροϊδεύουν". Κατ' αρχήν να δώσω έναν πόντο στον Βαγγέλη που κρατήθηκε και δεν ακολούθησε την πεπατημένη με νταηλίκια τύπου "θα σας κρεμάσω τα δελτία".

Το "είμαστε καλύτεροι", όμως (μέσα σε δώδεκα αγωνιστικές) από πού προκύπτει; Κι η κουκουβάγια βλέπει το παιδί της σαν το πιο ωραίο απ' όλα. Μάνα είναι. Έτσι κι ο πρόεδρος στο ποδόσφαιρο. Πιθανόν στην περίπτωση του Ολυμπιακού το "είμαστε καλύτεροι" να αιτιολογείται, επειδή είμαστε οι πιο ακριβοπληρωμένοι. Αν ήταν έτσι, όμως, δεν θα παίζανε κάθε βδομάδα μπάλα. Θα κάνανε πρόσθεση στην αρχή της σεζόν, ποια ομάδα έχει τα ακριβότερα συμβόλαια και θα γινόταν η απονομή.

Ο καλύτερος, λοιπόν, είναι καλύτερος μόνο εφόσον το αποδεικνύει. Κι αυτό δεν είναι θέμα βούλησης και διάθεσης. Δεν γίνεται να είσαι καλός σε όλα τα παιχνίδια. Δεν παίζεις, άλλωστε, μόνος σου. Υπάρχει κι ο αντίπαλος.

Ακόμα κι η Μπαρτσελόνα κάποια στιγμή χάνει μέσα στο Καμπ Νου από την Αλμερία. Επειδή στο συγκεκριμένο παιχνίδι δεν ήταν καλή. Αν άλλωστε στη μπάλα κέρδιζε πάντα ο καλύτερος, στα γήπεδα θα ήταν τρεις κι ο κούκος. Τι να πει, δηλαδή, το αφεντικό της Ρεάλ για το 0-5 από τη Μπαρτσελόνα; Ότι "οι ποδοσφαιριστές δεν ξέρουν σε ποια ομάδα ήρθανε"; Μέχρι κι ο Μουρίνιο διασύρθηκε.

Σαφώς και κάποιοι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού υστέρησαν στο ντέρμπι. Δεν είναι, όμως, θέμα διάθεσης του Ουρτάδο. Δεν είναι ότι δεν ήθελε. Δεν έχει τα τρεξίματα για αμυντικό χαφ. Κι αυτό έχει φανεί νωρίτερα. Όπως έχει φανεί εδώ και δύο χρόνια ότι ο Ντουντού δεν είναι αμυντικό χαφ.

Δεν είναι για κρέμασμα ο Μιραλάς επειδή πήγε να κάνει λόμπα στον Αραμπατζή. Παιδί 23 χρονών είναι. Έτσι το είδε, έτσι το έκανε. Ο 32χρονος Πάντελιτς, όμως, που δεν έδινε τη μπάλα από το δεξί στο αριστερό του, θέλει ξύλο με φύλλο μπακαλιάρο. Ούτε σνομπ είναι ο Ρόμενταλ ούτε μη μου άπτου. Είναι ένας Βορειοευρωπαίος που έτσι έχει μάθει να παίζει ποδόσφαιρο. Να χαίρεται το παιχνίδι, να προσπαθεί για το καλύτερο χωρίς να θεωρεί απαραίτητο ότι πρέπει σώνει και καλά να "σκοτώνεται".

Δεν είναι θέμα αδιαφορίας ότι ο Ριέρα δεν έχει προσφέρει τα αναμενόμενα. Πέρυσι είχε μια κακή σεζόν από κάθε πλευρά στη Λίβερπουλ. Το παλεύει, αλλά ακόμα δεν έχει φτάσει σε υψηλό επίπεδο. Και στο φινάλε δεν πήγε αυτός να χτυπήσει την πόρτα του Ολυμπιακού. Ο ίδιος ο Μαρινάκης πήγε να κλείσει τη μεταγραφή και την ακριβοπλήρωσε.

Τα είπαμε κι αμέσως μετά το ντέρμπι. Οι ομάδες θέλουνε δουλειά, χρόνο και σωστές επιλογές. Για να περιορίσουν τις αδυναμίες τους και να βελτιώσουν τα προτερήματά τους. Δεν αποτελεί επιχείρημα ή εφαλτήριο στην επιτυχία το "είμαστε καλύτεροι". Αυτό αποδεικνύεται στο γήπεδο και μόνο.

Κι αν πούμε ότι ισχύει, τότε του χρόνου, αν ο Ολυμπιακός πάει στο Τσάμπιονς Λιγκ και κληρωθεί με καμιά Ρεάλ ή Γιουνάιτεντ, να μην κατέβει καθόλου. Αφού στο ποδόσφαιρο κερδίζει ο καλύτερος, δεν υπάρχει λόγος να παίξει. Να παραιτηθεί και να μη γίνουν τα παιχνίδια.