Τον έφαγαν οι φουρτουνιασμένες θάλασσες και η αρμύρα. Όργωσε τα πέλαγα και τους ωκεανούς. Μπορεί για του λόγου το αληθές να μην επέδειξε κάποια σχετική φωτογραφία στο κατάστρωμα φορώντας τη μπελαμάνα, αλλά για να το λέει η ΠΑΕ Άρης, έτσι θα είναι.

Ο Γιάννης Κόντης, όπως και εκατομμύρια Έλληνες, υπηρέτησε κανονικά τη θητεία του και εκπλήρωσε το χρέος του στην πατρίδα. Σε ασημένια κορνίζα έχει βάλει το απολυτήριο.

Δεν συγκαταλέγεται στις εξαιρέσεις τύπου Λάκη Λαζόπουλου, που η "Αυριανή" τη δεκαετία του '80, όταν γκρέμιζε τον Καραμανλισμό, είχε κάνει σημαία. Ή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου. Θα μου πείτε τώρα, εδώ δεν έχει πάει φαντάρος ο Πρωθυπουργός της χώρας. Στους καλλιτέχνες και τους δημοσιογράφους θα κολλήσουμε;

Ο Γιώργος Παπανδρέου, βέβαια, όταν έπρεπε να παρουσιαστεί, ήταν εξορία λόγω Χούντας μαζί με τον πατέρα του. Ο οποίος επίσης λόγω της δικτατορίας Μεταξά δεν υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό, αλλά στο αμερικάνικο ναυτικό σαν νοσοκόμος.

Τι εμπόδιζε, όμως, τον Γιώργο Παπανδρέου μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974 να παρουσιαστεί αυτοβούλως και να ζητήσει την κατάταξή του; Τι είναι οι σπουδές και τα πτυχία μπροστά στο καθήκον απέναντι στην πατρίδα;

Παρά ταύτα, όμως, κανείς πολιτικός αντίπαλός του δεν το έκανε χρήση. Παιδί της μαμάς του τον λένε, λίγο και ανεπαρκή τον χαρακτηρίζουνε, τα ελληνικά του τα κοροϊδεύουνε, αλλά θέμα μη στράτευσής του δεν τέθηκε.

Στο ποδόσφαιρο αντίθετα η ζώνη ισχύει μόνο σε ό,τι έχει να κάνει με την τετράδα της άμυνας, που πρέπει να βρίσκεται στην ίδια ευθεία. Ζώνη για να προσδιορίζει ποια χτυπήματα επιτρέπονται και ποια απαγορεύονται κάτω απ' αυτή δεν υπάρχει. Οι μάχες σε προσωπικό επίπεδο δεν έχουν κανόνες όπως στην πυγμαχία. Ούτε αρχές.

Αύριο μπορεί κάποιος να πει ότι όταν εγώ πήγαινα στο Δημοτικό, δεν έκλεβα τα βιβλία των συμμαθητών μου. Για να υπαινιχθεί ότι το έκανε άλλος. Μπορεί επίσης να ισχυρισθεί ότι στο Πανεπιστήμιο είχα τις καλύτερες γκόμενες, ενώ κάποιοι άλλοι παίζανε τη χήρα με τα 5 ορφανά.

Κι είναι απορίας άξιον πώς ο Κόντης δεν σκέφτηκε να καλέσει τον Μαρινάκη σε αγώνα δρόμου εκατό μέτρων. Για να φανεί ποιος από τους δύο είναι πιο μάγκας. Με τα κιλά που κουβαλάει ο Βαγγέλης, η νίκη ήταν βέβαιη και με μεγάλη διαφορά μάλιστα.

Ο δε Μαρινάκης θα μπορούσε να τον προκαλέσει σε άλλο επίπεδο. Πάμε σ' ένα σουβλατζίδικο να παραγγείλουμε εκατό καλαμάκια, να δούμε ποιος θα φάει τα περισσότερα. Με νταμπλ σκορ θα τον κέρδιζε τον Κόντη. Και θα έτρωγε μετά κι άλλα πενήντα για να μη μείνει νηστικός.

Απ' ό,τι φαίνεται το ρεπερτόριο των παραγόντων είναι ανεξάντλητο. Πολλά έχουμε να δούμε και ν' ακούσουμε ακόμα. Όσο τώρα για το θέμα της στράτευσης, η ταπεινότητά μου έχει προσχωρήσει προ πολλού στην άποψη του Ζορζ Πιλαλί, όπως τη διατυπώνει στην ιστορία του, όταν του είχε έρθει το χαρτί. Αυτά.