Αν μιλάγαμε για ποδόσφαιρο, ο πρωταγωνιστής στα Γιάννινα ήταν ένας και μοναδικός. Ο Ορέστης Καρνέζης. Το γκολ του Κλέητον ήταν σπάνιο και σε έμπνευση και σε εκτέλεση, αλλά επρόκειτο για μια φάση. Η παρουσία του Καρνέζη ήταν (μαζί με τις καθυστερήσεις) εκατό λεπτών.

Μια καριέρα, που μετά το γκολ (σχεδόν) από τη σέντρα του Μίτσελ , φαινόταν χαμένη. Με δεύτερο κολλητό-στραπάτσο στη φάση της αποβολής και του πέναλτι στο ματς με τον Ατρόμητο στο Περιστέρι. Οι ευκαιρίες από εκεί και πέρα για τον Καρνέζη ήταν εκ των πραγμάτων ελάχιστες. Με την Κέρκυρα πέρασε απαρατήρητος. Με τον Πανιώνιο στον αποκλεισμό για το κύπελλο, έπιασε ένα πέναλτι. Στα Γιάννινα έσωσε την καριέρα του.

Ο Παναθηναϊκός, που μετά τη μεταγραφή του Τζόρβα, είχε ξεκινήσει τη σεζόν με βασικό τον Κοτσώλη, βρίσκεται πλέον με δύο τερματοφύλακες. Ο Καρνέζης δεν είναι πιτσιρικάς σαν τον Καπίνο. Είναι 27άρης κι έχει μπροστά του τα καλύτερα ποδοσφαιρικά του χρόνια για γκολκήπερ. Η εμφάνιση στα Γιάννινα είναι το εφαλτήριο για την καθιέρωση.

Αυτά σχετικά με αυτό καθαυτό το ποδοσφαιρικό κομμάτι του ματς. Στο παρα-ποδόσφαιρο αυτός που κυριάρχησε ήταν ο Ηλίας Σπάθας. Το Ηλιάκι όπως τον αποκαλούσε χαϊδευτικά ο πατέρας του όταν ξεκίναγε τη διαιτησία. Η αναφορά σε πατέρα και γιο σε καμία περίπτωση δεν παραπέμπει σε "οικογενειακή ευθύνη". Κάτι τέτοιο είναι και αυθαίρετο και άδικο. Ούτε το "ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδίζουνε κι όλοι οι άλλοι να πάνε να γ@μηθούνε" του Γιάννη Σπάθη είναι θέσφατο.

Στο ελληνικό ποδόσφαιρο τίποτα δεν είναι δεδομένο. Πολύ περισσότερο για τους διαιτητές. Ο καθένας γράφει τη δικιά του προσωπική ιστορία. Δεν μπορείς να βάλεις το χέρι σου στη φωτιά ότι η επιμονή του Σπάθα, να αρχίσει και να τελειώσει το ματς σ' ένα ακατάλληλο γήπεδο έκρυβε δόλο. Να δημιουργήσει δηλαδή πρόβλημα στην κατά τεκμήριο καλύτερη ομάδα που ήταν ο Παναθηναϊκός. Όταν, όμως, σ' αυτό το τερέν βγάζει την πρώτη κίτρινη κάρτα για δήθεν θέατρο του Κλέητον στη σέντρα είναι σα να θέλει να στείλει ένα μήνυμα. Κι ειδικότερα όταν μιλάμε για τον συγκεκριμένο διαιτητή: Άλλος Σπάθας σφύριζε επί Κόκκαλη, άλλος Σπάθας σφύριζε επί Πατέρα κι άλλος Σπάθας σφυρίζει επί Μαρινάκη.

Άλλος Σπάθας ήταν στο περιβόητο Άρης-ΠΑΟΚ (2-0) , που είχε αφήσει τον ΠΑΟΚ με 9 παίκτες και με 5 βαθμούς πίσω από τον πρωτοπόρο και στη συνέχεια πρωταθλητή Παναθηναϊκό κι άλλος Σπάθας ήταν την Κυριακή στα Γιάννενα. Μπορεί σαν περίπτωση και λόγω ονόματος να είναι ακραία, αλλά δεν είναι η μοναδική. Στο ελληνικό ποδόσφαιρο οι διαιτητές έχουν μάθει να πηγαίνουν με τον δυνατό. Ξέρουν από μόνοι τους ποιος έχει κάθε φορά τη δύναμη και προσαρμόζονται ανάλογα. Μια τέτοια περίπτωση ήταν κι ο Καλόπουλος. Λες κι είχες να κάνεις με τρεις διαφορετικούς διαιτητές. Άλλος διαιτητής με τον Κόκκαλη, άλλος με τον Πατέρα, άλλος με τον Μαρινάκη.

Ικανός και εξυπνότερος σαν διαιτητής ο Σπάθας ανέβηκε γρήγορα τα σκαλιά και τις κατηγορίες επί Γκαγκάτση. Έγινε και διεθνής. Με την καθιέρωση του στον πίνακα είναι κάτι σαν βαρόμετρο. Βλέποντας τον Σπάθα να σφυρίζει καταλαβαίνεις κατά που φυσάει ο άνεμος. Κάτι σαν πυξίδα. Πάντα δείχνει τον βορρά. Κι επειδή, όπως είπαμε, είναι και ικανός και έξυπνος κινείται μέσα στα όρια. Οι κανονισμοί δίνουν αυτή τη δυνατότητα στον διαιτητή. Κι ο Σπάθας ξέρει να τους χρησιμοποιεί με τον καλύτερο τρόπο. Και για αυτό (μέχρι τώρα τουλάχιστον) καταφέρνει και επιβιώνει.