Η αντίδραση ήταν ακαριαία. Τα αντανακλαστικά των οπαδωικών εφημερίδων λειτούργησαν υποδειγματικά. Τα πέντε γκολ από τη Χίρενφεεν ήταν σαν ηλεκτροσόκ, που δεν έμεινε όμως αναπάντητο.

Κατ' αρχήν η διαπίστωση: “Μαύρη τρύπα ο Ουρτάδο”. Αμέσως μετά όμως ήρθε η ώρα του Μαρινάκη: “φέρνει χαφάρα ο πρόεδρος”. Ή αλλιώς: “θα πάρει χαφάρα. Δεν μασάει ο πρόεδρος”. Μόλις την περασμένη βδομάδα, βέβαια, το ρεπορτάζ για τον αμυντικό χαφ του θρύλου έλεγε άλλα: “εμπιστοσύνη σε Μοντέστο-Ουρτάδο. Υπομονή για Φέισα”. Τα πέντε γκολ, όμως, από την Χίρενφεεν πέσανε βαριά: η δυσαρέσκεια για τον Ουρτάδο είναι έντονη. “Ολα ανοιχτά για τον Ισπανό. Βαρύ το κλίμα”. Ο Ουρτάδο στην πόρτα της εξόδου και τελειώσαμε. Ποιος έχασε τη ψυχραιμία για να τη βρει ο αθλητικός Τύπος ντάλα καλοκαίρι; Από την αποθέωση στη καταστροφή με το ημερολόγιο να δείχνει μόλις 1η Αυγούστου.

Είναι ποτέ δυνατόν όμως για την αμυντική καθίζηση μιας ομάδας (έστω κι αν πρόκειται για φιλικά του Ιουλίου) να φταίει ένας και μόνο ποδοσφαιριστής; Δύο από τα πέντε γκολ μπήκαν από στημένες φάσεις κι ένα από σέντρα από τα πλάγια. Ενδιαφέρον, όμως έχει και η επιμέρους ατομική κριτική της αμυντικής πεντάδας που δέχτηκε τη μια παλάμη γκολ. Κονστάντσο: “Δεν αντέδρασε σε κανένα γκολ από τα πέντε συνολικά που δέχτηκε”. Χολέμπας: “Δεν συνεργάστηκε ποτέ με τον Ριέρα και ανασταλτικά ήταν εκτός τόπου και χρόνου”. Τοροσίδης: “Όσο καλός ήταν επιθετικά, τόσα προβλήματα αντιμετώπισε αμυντικά”. Μέλμπεργκ: “Έχασε όλες σχεδόν τις προσωπικές μονομαχίες”. Αβραάμ: “Αν και βελτιώσθηκε προς το τέλος του αγώνα αντιμετώπισε κι αυτός προβλήματα στις κατά κύματος επιθέσεις των Ολλανδών”.

Η σημασία της θέσης του αμυντικού χαφ στο σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι εκ των ουκ άνευ. Και ειδικότερα στον Ολυμπιακό του Βαλβέρδε που μαρκάρει πολύ ψηλά και δεν υπάρχει δεύτερος για να βοηθάει αυτόν που κάνει τη βρώμικη δουλειά. Αυτό το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα με τις περισσότερες ομάδες να μην ξεμυτάνε από το καβούκι τους και να βγαίνουν στην εποίθεση με ενάμιση ή με διόμιση ποδοσφαιριστές δεν αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα. Στην Ευρώπη, όμως, ακόμα και με ομάδες τύπου Χίρενφεν που δεν έχουν κανένα λόγο να κλειστούν πίσω και βγαίνουν μαζικά στην επίθεση (αφού έτσι κι αλλιώς για φιλικό παιχνίδι πρόκειται) μπορεί να καταλήξει στο παθητικό των πέντε τεμαχίων. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν., ο Ολυμπιακός ήθελε έναν αμυντικό χαφ πολύ καλύτερο από αυτόν που είχε πέρσι.

Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν είναι δυνατόν ο υπαίτιος να είναι ένας και μοναδικός. Για όλα να φταίει μόνο ο Ουρτάδο. Πολύ περισσότερο όταν οι ίδιοι αναγνωρίζουν ότι η εμφάνιση του γκολκήπερ και των τεσσάρων βασικών αμυντικών ήταν τραγική. Ούτε, όμως, ο νεοαποκτηθής Αργεντίνος γκολκήπερ μπορεί να απαξιωθεί με πρωτοσέλδιο, ούτε κάποιος από τους Μέλμπεργκ-Αβραάμ, ούτε ο υπό πώληση Τοροσίδης, ούτε καν ο Χολέμπας. Ο ταλαίπωρος Ουρτάδο είναι ο εύκολος στόχος. Κάνοντας ταυτόχρονα και δύο δουλειές μαζί, καλώντας δηλαδή τον παμμέγιστο Βαγγέλη να κάνει το χρέος του και να φέρει τη χαφάρα που χρειάζεται η ομάδα.