Έχω γράψει πολλές φορές ότι το ποδόσφαιρο είναι δίκαιο. Ότι στο τέλος ο καθένας εισπράττει αυτό που δικαιούται. Παίρνει αυτό που αξίζει. Σε ότι έχει να κάνει με το πρωτάθλημα, ακόμα είναι νωρίς, αλλά προς τι παρόν τουλάχιστον το ποδόσφαιρο εκδικείται.

Εκδικείται στο πρόσωπο του Παναθηναϊκού αυτούς που δεν τον πίστεψαν. Αρχίζοντας η σεζόν όλοι του γύρισαν την πλάτη. Πρώτοι και καλύτεροι οι μεγαλομέτοχοι, αλλά κι ο κόσμος, όπως και οι δημοσιογράφοι. Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης από μεγαλομέτοχος και αφεντικό αυτοπεριορίστηκε στο 30%. Το δίδυμο Βεγενόπουλου-Πατέρα έγινε κομμάτια και θρύψαλα στην πρώτη φουρτούνα της κρίσης οι κουβαρντάδες έγιναν Σάυλωκ . Κανείς δεν έβαζε (και δεν βάζει πλέον) το χέρι στην τσέπη. Οι σωτήρες το έβαλαν στα πόδια και έφυγαν τρέχοντας. Το 30% του Τζίγγερ αποδείχτηκε ότι ήταν μουσαντένιο, αφού προϋποθέση για να πληρώσει έστω σ' αυτό το ποσοστό ήταν να υπάρχει το άλλο 70%. Κι αφού κανείς δεν βάζει ούτε ένα σέντσι, η ομάδα τη βγάζει μέχρι τώρα από τα λεφτά της Λάτσιο για τον ΣΙσέ.

Κανένας τους δεν πίστεψε αυτή την ομάδα κι αυτόν τον προπονητή. Προφανώς επειδή κανείς δεν τον είχε αγαπήσει. Για τον Γιάννη Βαρδινογιάννη ο Παναθηναϊκός από ένα σημείο και μετά είχε γίνει βάρος, ενώ για τους Βγενόπουλο-Πατέρα ήταν το μέσον για την προβολή και τη δημοσιότητα. Πλήρωσαν το ανάλογο αντίτιμο κι όταν στη συνέχεια προέκυψε η κρίση μην τον είδα τον Παναή. Στα σίγουρα ήθελαν να πηγαίνουν όλοι τους. Στα δύσκολα ούτε στο γήπεδο δεν πατάνε. Αν μπορούσαν, όμως, να διαβάσουν το μέλλον, όλοι θα ήταν εκεί. Ο Βαρδινογιάννης μόνος του από την αρχή της σεζόν για να πιστωθεί την επιτυχία. Μόνοι τους και οι Βγενόπουλος-Πατέρας για να ξαναπάρουν το πρωτάθλημα και χωρίς μεγάλα έξοδα μάλιστα. Στην ελληνική λογική ότι όποιος βάζει (πολλά λεφτά) στην ομάδα, μονά-ζυγά, μονόζυγα είναι κερδισμένος. Ακόμα κι αν αποτύχει αγωνιστικά έχει το άλλοθι ότι πλήρωνε και με το παραπάνω. Εξαγοράζει με τα λεφτά την αποτυχία.

Ποιος μπορούσε, όμως, να πιστέψει αυτόν τον Παναθηναϊκό (μετά το περσινό πατατράκ) και χωρίς τον Σισέ; Κανένας. Ούτε ο κόσμος. Απογοητευμένοι οι οπαδοί κάθισαν στα σπίτια τους. Τα διαρκείας από το ρεκόρ των 30.000 έπεσαν κάτω από τις 10.000. (Για να γυρίσει ο κόσμος στο γήπεδο και να γίνουν 24.979 εισιτήρια την Κυριακή με τον ΟΦΗ έπρεπε ο Παναθηναϊκός να περάσει με 1-1 από το Καραϊσκάκης, να είναι πρώτος με +3 βαθμούς και με γενική είσοδο 10 ευρώ.

Σαφώς δεν πίστεψαν τον Παναθηναϊκό και οι δημοσιογράφοι. Μέτα τις σφαλιάρες από Οντένσε και Μακάμπι, όλοι λέγαμε και γράφαμε ότι αυτή η ομάδα δεν έχει καμία τύχη.

Ξαναλέω ότι ακόμα είναι νωρίς. Το ελληνικό πρωτάθλημα, όμως, είναι και μικρό και εύκολο. Η διαφορά των +5 βαθμών ύστερα από εννιά αγωνιστικές είναι σημαντικό πλεονέκτημα. Με το παρελθόν να διδάσκει ότι εξαιρετικά δύσκολα ανατρέπεται. Ως δια μαγείας αυτός ο Παναθηναϊκός απέκτησε όλες τις προϋποθέσεις για μια επιτυχημένη σεζόν. Έχει έναν αξιόλογο προπονητή που εφαρμόζει ένα άκρως επιτυχημένο ποδοσφαιρικό σχέδιο. Καλό υλικό για τα δεδομένα του ελληνικού πρωταθλήματος, καλό κλίμα, θετική ψυχολογία. Μηδέν πίεση και άγχος και ταυτόχρονα χωρίς ευρωπαϊκές υποχρεώσεις.

Θα πει κάποιος αν δεν επαληθευθεί ο Τσάκας με τον Πρίγκιπα θα προκύψει άμεσα πρόβλημα ρευστότητας. Δεν νομίζω, όμως, ότι αυτό θα επηρεάσει την ομάδα στο αγωνιστικό μέρος. Εδώ παίζουν οι παίκτες της ΑΕΚ που είναι επτά μήνες απλήρωτοι. Θα τα παρατήσουν οι παίκτες του Παναθηναϊκού και θα χάσουν αυτή τη μεγάλη ευκαιρία να πάρουν το πρωτάθλημα; Σε καμία περίπτωση. Όλοι σχεδόν έχουν βγάλει λεφτά από το ποδόσφαιρο κι έχουν να ζήσουν μέχρι το καλοκαίρι. Αν λοιπόν το πάρει ο Παναθηναϊκός θα είναι το πρώτο στο ελληνικό ποδόσφαιρο που θα ανήκει 100/100 στους ποδοσφαιριστές και στον προπονητή. Και σε κανέναν άλλον. Η εκδίκηση τους θα έχει ολοκληρωθεί.