Ο ΠΑΟ είναι και όχι ο Πλατανιάς

Να δεχτείς ότι ο Παναθηναϊκός φτιάχνει καινούργια ομάδα. Να δεχτείς ότι έχει στην ενδεκάδα παιδιά από τις Ακαδημίες. Ότι έχει ρίξει το μπάτζετ. Ότι πρέπει να δοθεί σε προπονητή και ποδοσφαιριστές, πίστωση χρόνου. Να τα δεχτείς όλα αυτά κι άλλα περισσότερα, γιατί έτσι είναι. Σε καμιά περίπτωση, όμως, δε μπορείς να είσαι Παναθηναϊκός, να χάνεις στη Τούμπα από ένα κακό ΠΑΟΚ και να πανηγυρίζεις.

Να πετάνε την σκούφια τους όλοι μαζί. Διοίκηση, προπονητής, ποδοσφαιριστές, δημοσιογράφοι. Για ποιο λόγο; Επειδή ο Παναθηναϊκός "έκανε αξιοπρεπή εμφάνιση". Επειδή "δείχνει ανταγωνιστικός και είναι σε ανοδική πορεία"; Επειδή "μπορεί να έχασε τη μάχη, αλλά θα κερδίσει τον πόλεμο";

Επειδή ο "Γιάννης Αναστασίου είχε στήσει εξαιρετικά την ομάδα κι έκανε σωστές αλλαγές". Επειδή "ήταν μαχητικός κι όταν στράβωσε το ματς το πάλεψε και δεν το παράτησε" Όλα αυτά γράφτηκαν μετά το ματς.

Δεν θα πω παρηγοριά στον άρρωστο. Θα πω υπερβολές. Σαφώς κι αν βάλεις στη ζυγαριά το 0-3 από τον Πανιώνιο και το 1-2 από τον ΠΑΟΚ, το αποτέλεσμα στην Τούμπα είναι είναι σαφώς καλύτερο. Αυτό είναι το ζητούμενο, όμως, για τον Παναθηναϊκό; Να μη τρώει τέσσερα γκολ και να μη ξεφτιλίζεται;

Ένας τζογαδόρος στο καζίνο

Αν είναι έτσι, πάσο. Ας υποθέσουμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα τζογαδόρο. Παίκτη της ρουλέτας. Μια βραδιά στο καζίνο του παίρνουνε και τα σώβρακα. Χάνει όσα λεφτά είχε πάνω του και γυρίζει πίσω, από την Πάρνηθα, πανί με πανί. Ευτυχώς, που ήταν γεμάτο το ρεζερβουάρ γιατί αν έμενε από βενζίνη, θα το έκοβε ποδαράτο. Συμβαίνουν αυτά σε όσους κυνηγάνε την τύχη του και σπανίως τη βρίσκουνε.

Σαν τζογαδόρος, όμως, που είναι δεν το βάζει κάτω. Με το που κάνει συρμαγιά, ντουγρού για το καζίνο. Χάνει κι αυτή τη φορά, αλλά όχι όλα όσα είχε πάνω του. Του μείνανε κάτι ψιλά. Για τη βενζίνα που λέγαμε, και για καφέ, τσιγάρα, εφημερίδες και κανένα κρουασάν, την άλλη μέρα το πρωί. Πώς πρέπει να αισθάνεται; Να πανηγυρίζει; Να πετάει τη σκούφια του, επειδή δεν τα έχασε όλα και του έμεινε χαρτζιλίκι για να τυη βγάλει την άλλη μέρα. Θα ήταν λακαμάς.

Από τη στιγμή που ο στόχος του τζογαδόρου είναι το κέρδος, αν δεν έρθει "ισοπαλία", αν δεν έρθει ρέφος, η χασούρα συνιστά ζημιά. Δεν πανηγυρίζεις επειδή από τα χίλια Γιούρο, που είχε στην τσέπη του, κατάφερες να σου μείνει ένα πενηντάρι.

Αυτό ακριβώς κάνουνε στον Παναθηναϊκό: Πανηγυρίζουνε επειδή χάσανε μόνο 2-1 και δεν φάγανε τρία γκολ, όπως στη Ν.Σμύρνη και κάνανε καλή εμφάνιση: "Είμαστε σε καλό δρόμο. Έχουμε ψυχή σαν ομάδα. Δεν έχω κανένα παράπονο από τους παίκτες μου", ήταν οι δηλώσεις του Αναστασίου. Δηλώσεις που θα μπορούσε να είχε κάνει ο προπονητής του Πλατανιά, Μαρίνος Ουζουνίδης, μετά την ήττα της ομάδας του με 1-0 από τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα.

Το ότι πάλεψε ο Παναθηναϊκός το παιχνίδι, το πάλεψε. Το ότι είχε κάποια καλά διαστήματα, τα είχε. Ότι θα μπορούσε να είχε φύγει με την ισοπαλία αν ο Μπεργκ είχε σκοράρει στο πέναλτι, θα μπορούσε. Σε καμιά περίπτωση, όμως, όλα αυτά δικαιολογούν χαρές και πανηγύρια. Κι όχι μόνο λόγω του τελικού αποτελέσματος.

Πού ήταν ο στόπερ;

Είναι δυνατόν να είναι κανείς ευχαριστημένος από την απόδοση των αμυντικών του Παναθηναϊκού; Μέχρι να φάει τα δυο γκολ ο Καπίνο και να στρώσει, η μπάλα του έφευγε λες και αντί για δάχτυλα είχε μανταλάκια. Σε κάθε τυφλή σέντρα δεν υπήρχε "πρώτος" ο στόπερ που θα πηδήξει και θα διώξει τη μπάλα.

Πάντα η μπάλα πέρναγε και σε μια απ΄αυτές τις φορές, πήρε την κεφαλιά ο Κλάους και σκόραρε. Ο Μέντες δεν υπήρχε στο γήπεδο. Και στο φινάλε, από πότε αποκτάει αξία και μάλιστα ιδιαίτερη και σημαντική στο ποδόσφαιρο, το αυτονόητο; Ότι ο Παναθηναϊκός, δηλαδή, μετά το 1-2 δεν τα παράτησε κι έβγαλε δυο φάσεις για να ισοφαρίσει. Αυτό είναι το λοιγικό και το φυσιολογικό. Η κάθε ομάδα να προσπαθεί μέχρι το τέλος.

Αν ο Αναστασίου νομίζει, όπως δήλωσε, ότι μόνο "ο Παναθηναϊκός έχει ψυχή", έχει πολλά να μάθει ακόμη σε αυτή τη δουλειά. Σαφώς κι ο Παναθηναϊκός δείχνει καλύτερη εικόνα από πέρσι. Το συνονθύλευμα του Φερέιρα και των Ρότσα-Φάμπρι στη συνέχεια είναι εξαρετικά δύσκολο να επαναληφθεί. Ακόμη και να θέλεις, ακόμη κι αν το κάνεις επίτηδες, τόσο κακή ομάδα δε γίνεται να παρουσιάσεις.

Πράγματι, αυτός ο Παναθηναϊκός προσπαθεί. Ματς που είτε του στράβωναν πέρσι κι έμενα στην ισοπαλία, ή τα έχανε, εφέτος τρεις φορές τα κέρδισε. Τον ΟΦΗ, τον Εργοτέλη, τον Αστέρα Τρίπολης. Έστω οριακά, έστω και με το ζόρι, έστω με μισό μηδέν. Το αποτέλεσμα μετράει και σε σχέση με το περσινό τίποτα, αυτό είναι κάτι.

Κάπου δείχνει να πατάει αυτός ο Παναθηναϊκός. Σαφώς καλύτερος από το περσινό ναυάγιο. Και γι αυτό κατάφερε να συνέλθει από την μπούφλα της Νέας Σμύρνης, τη δεύτερη αγωνιστική. Υπάρχουν θετικά στον εφετινό Παναθηναϊκό. Είναι, όμως, συγκεκριμένα και έχουν τα όριά τους. Οι πανηγυρισμοί ύστερα από ήττες είναι για τις μικρές ομάδες. Όχι για τις μεγάλες.

Αν ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να ξεμπερδέψει από τα παλτά του Φερέιρα, στο τέλος της σεζόν, θα έχει υπάρξει απάντηση για Μέντες και Μπαϊράμι. Με τριετή συμβόλαια, για να μη ξεχνιόμαστε...