Ο Ρίγκο που έγινε καπετάνιος

Τριάντα δύο χρόνια πριν. Σχεδόν μια ζωή. Ήταν στις 17 Ιουλίου του 1979 όταν ο (ποδοσφαιρικός) Παναθηναϊκός πέρναγε στα χέρια της οικογένειας Βαρδινογιάννη. Με όλη την ιστορία που ακολούθησε, να έχει γραφτεί διαφορετικά, αν ο Απόστολος Νικολαΐδης δεν είχε αλλάξει απόφαση τελευταία στιγμή, αναθεωρώντας την αρχική του επιλογή για τον Παύλο Γιαννακόπουλο.

Ο νεαρός Γιάννης Βαρδινογιάννης μόλις είχε τελειώσει το Γυμνάσιο και είχε το μυαλό του στα γρήγορα αυτοκίνητα και στα ράλι, χωρίς να έχει ιδιαίτερη σχέση με τον Παναθηναϊκό και το ποδόσφαιρο. Το βάρος της ευθύνης το είχαν επωμισθεί ο πατέρας του Βαρδής και οι δυο θείοι του, ο Γιώργος και ο Θόδωρος.

Τα φώτα της δημοσιότητας, έπεσαν στα χρόνια που ακολούθησαν στον Γιώργο Βαρδινογιάννη. Αυτός ήταν πρόεδρος, αυτός έτρεχε την ΠΑΕ σε καθημερινή βάση. Αποχωρώντας το είχε πει μεταξύ άλλων: "αφιέρωσα στον Παναθηναϊκό τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου". Και δεν ήταν ότι μπήκε στο ποδόσφαιρο με κατάμαυρα μαλλιά και βγήκε με γκρίζα. Όλα αυτά τα χρόνια ο Γ. Βαρδινογιάννης δεν ήταν μόνο πρόεδρος. Έκανε όλες τις δουλειές που κάνουν σήμερα οι ακριβοπληρωμένοι επαγγελματίες. Ηταν ταυτόχρονα και διευθυντής επικοινωνίας, είχε τις επαφές με ΓΓΑ-ΕΠΟ-ΕΠΑΕ, ήταν άτυπος τεχνικός διευθυντής και σκάουτερ.

Η οικογένεια και ο ...προπονητής

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι στον Παναθηναϊκό ίσχυσε η αρχή ενός ανδρός. Πάντα τον πρώτο λόγο και ειδικότερα στα οικονομικά το είχε ο αρχαιότερος από τα αδέρφια, ο Βαρδής, ενώ ενεργό συμμετοχή είχε και ο Θόδωρος, ο αποκαλούμενος "μικρός". Η οικογένεια δεν είχε δει τον Παναθηναϊκό αφ' υψηλού. Την δεκαετία του '80, κάθε Τρίτη πρωί στα γραφεία των εταιρειών τους, Καραγεώργη Σερβίας στο Σύνταγμα, γινόταν η καθιερωμένη σύσκεψη. Τα τρία αδέρφια και ο εκάτοστε προπονητής. Με ανάλυση του αγώνα που είχε προηγηθεί και σχεδιασμό για τις επόμενες αγωνιστικές υποχρεώσεις.

Η Ελλάδα είναι από τις ελάχιστες χώρες στον κόσμο που φοβάται να γράψει την ιστορία της. Δεν θα μπορούσε να συμβαίνει κάτι διαφορετικό στο ποδόσφαιρο. Για τους Ολυμπιακούς το όνομα Γιώργος Βαρδινογιάννης συμβολίζει τον αιώνιο εχθρό με αποκορύφωμα τα δέκα πέτρινα χρόνια. Ο ίδιος απαντάει με αριθμούς. Ότι επί των ημερών του πήραν πρωταθλήματα και ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ αλλά και η Λάρισα.

Τηλέφωνα σε υπουργούς

Η αλήθεια όμως είναι κάπου στη μέση. Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης περισσότερο ενοχλούσε και λιγότερο έκανε. Έχοντας όντως τεράστια δύναμη και επιρροή, έβαζε τους Υπουργούς και του Γενικούς Γραμματείς να νομοθετούν για λογαριασμό του Παναθηναϊκού: Να αλλάζει ο αριθμός των ξένων παικτών από δύο σε τρεις. Να αλλάζει ο Νόμος περί δανεικών για να μπορέσει να φέρει πίσω από τον ΟΦΗ τον Βασιλείου. Να μεγαλώνει ο αριθμός των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών επειδή το είχε ζητήσει ο Γιάτσεκ Γκμοχ.

Παρεμβάσεις που δίκαια είχαν χαρακτηριστεί σαν σκανδαλώδεις και δεν ήταν και λίγες. Και ενώ και επί Κολούρη και στη συνέχεια επί Πετραλιά και με Τριβέλα και Νίκο Ζουμπογιώργο στην ΕΠΟ, ο Γ. Βαρδινογιάννης ήταν κυρίαρχος του παιχνιδιού, ο Παναθηναϊκός δεν είχε πιστωθεί όλα αυτά τα χρόνια το ανάλογο αγωνιστικό αντίκρυσμα. Σε αντίθεση δηλαδή με την δικτατορία Κόκκαλη από το 1996 και μετά.

Εκείνη ακριβώς την εποχή η οικογένεια Βαρδινογιάννη είχε άλλα πολύ σοβαρά θέματα να αντιμετωπίσει. Στον τομέα των επιχειρήσεων που πολλά κρεμόντουσταν σε μια κλωστή. Σε συνδυασμό μάλιστα και με τον ξαφνικό θάνατο του Θόδωρου, ο Παναθηναϊκός και το ποδόσφαιρο πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Ούτε οικονομικά έγινε κόντρα στον Κόκκαλη, ούτε ποιος θα έχει το πάνω χέρι σε ΕΠΟ-ΕΠΑΕ.

Η εποχή του 2000

Ο Παναθηναϊκός ξαναμπαίνει στο παιχνίδι το 2000 με τον Φιλιππίδη στη θέση του προέδρου και τον Γιάννη Βαρδινογιάννη ως μεγαλομέτοχο και τις μεταγραφές τύπου Μιχάλη Κωνσταντίνου και Πάολο Σόουζα. Αυτά που ακολούθησαν με τον Τζίγκερ στην προεδρία της Σούπερλιγκ και την πολυμετοχικότητα είναι πρόσφατα και γνωστά.

Ο Παναθηναϊκός στα 32 αυτά χρόνια με την οικογένεια Βαρδινογιάννη είχε καταρχήν διοικητική σταθερότητα. Ούτε Σαλιαρέληδες πέρασαν ούτε Σκλαβενίτιδες. Αγωνιστικά μπορούμε να μιλήσουμε για δύο περιόδους: Από το 1979 μέχρι το 1996 και από το 1997 μέχρι τώρα. Στην πρώτη περίοδο και τίτλους κέρδισε ο Παναθηναϊκός και καλές ομάδες έφτιαξε και καλό ποδόσφαιρο έπαιξε και διακρίθηκε στην Ευρώπη με αποκορύφωμα το 1-0 επί του Αγιαξ στος "4" του Τσάμπιονς Λιγκ. Από το '97 και μετά, μετράει μόνο δύο τίτλους ενώ και πάλι στην Ευρώπη είχε εντυπωσιακή παρουσία.

Η σχέση με τον κόσμο

Ενώ όμως ο Παναθηναϊκός γέμιζε το Ολυμπιακό Στάδιο, η οικογένεια Βαρδινογιάννη είχε πάντα προβλήματα με τον κόσμο. Ο Γιώργος ποτέ δεν καλόπιασε τους οργανωμένους και ποτέ δεν τους έκανε τα χατίρια. Αντίθετα συγκρούστηκε μαζί τους και έντονα μάλιστα. Την ίδια στάση έχει κρατήσει και ο Γιάννης Βαρδινογιάννης. Σε αντίθεση με τους αδερφούς Γιαννακόπουλους και τους Πατέρα-Βγενόπουλο πρόσφατα, που είχαν ρίξει γέφυρες στους οργανωμένους και είχαν καλές σχέσεις μαζί τους, προκειμένου να εξασφαλίσουν την εύνοια τους.

ΥΓ: Το πρώτο παρατσούκλι στον αποδυτηριάκια στον Γιώργο Βαρδινογιάννη ήταν "Ρίνγκο", επειδή σαν Κρητικός πάντα οπλοφορούσε και σαν νευρικός και οξύθυμος, κάποιες φορές είχε βγάλει πιστόλι. Μέχρι που κάποια στιγμή μιλώντας στο τηλέφωνο στα γραφεία της "Βαρνίμα" στον Πειραιά, μπλέχτηκαν οι γραμμές. Κι άκουγα κάποιον από την άλλη γραμμή να τον αποκαλεί "Καπετάν Γιώργη". Έτσι λοιπόν τον έβγαλα "Καπετάνιο", που με την πάροδο των χρόνων σιγά-σιγά καθιερώθηκε και έχει μείνει μέχρι σήμερα τριάντα χρόνια μετά.