O Ρομέν και ο Μίμης

Με τόπο κατοικίας τα Πετράλωνα, το πιο κοντινό γήπεδο ήταν το Καραϊσκάκη. Στη κυριολεξία ένα τσιγάρο δρόμος. Αφού τότε καπνίζαμε (και) στον Ηλεκτρικό. Για τη Λεωφόρο το ταξίδι ήταν μέχρι τη Βικτώρια. Κι από κει ποδαράτο, ανηφορίζοντας την Αλεξάνδρας. Μπορούσες να πάρεις και το λεωφορείο για του Θων από το Θησείο , που σε άφηνε έξω από το γήπεδο.

Το αιώνιο πρόβλημα στα ντέρμπι ήταν να βρεις εισιτήριο. Όταν κάπως μεγαλώσαμε, πιάσαμε δουλειές κι είχαμε κάποια λεφτά στην τσέπη μας, υπήρχε η λύση της μαύρης αγοράς. Με σχέδιο όμως. Όπως ο εξαρτημένος από τα ναρκωτικά έχει τον ντίλερ του, έτσι κι ο ποδοσφαιράνθρωπος είχε τον μαυραγορίτη του.

Το στέκι ήταν η Ομόνοια και με την πάροδο των χρόνων είχαν γίνει οι σχετικές γνωριμίες. Το μυστικό ήταν να αγοράσει το εισιτήριο, όσο το δυνατόν νωρίτερα. Συνήθως την Τρίτη. Οι μαυραγορίτες είχαν δώσει τη συρμαγιά για να τα αγοράσουν, είχαν ανάγκη από μετρητά και οι τιμές ήταν χαμηλές. Σε αντίθεση με την Κυριακή το πρωί που ένα εισιτήριο των εκατό δραχμών, έφτανε στο χιλιάρικο.

Στην Πλατεία Ομονοίας

Εκτός αν έπιανε βροχή, οπότε έβρισκες εισιτήριο και στην ονομαστική του τιμή. Τα απρόοπτα του επαγγέλματος . Με τους μαυραγορίττες να βηματίζουν μπροστά από τη στοά που βγάζει στην Πατησίων να μονολογούν διακριτικά: "Παναθηναϊκό έχω". Όταν τον πλησίαζες, σε έκοβες μήπως είσαι μπάτσος με πολιτικά και σε πήγαινε παραδίπλα για την συναλλαγή.

Την Τρίτη λοιπόν μπορούσες να βρεις από τον δικό σου μαυραγορίτη, φοιτητικό εισιτήριο με δέκα ή είκοσι δραχμές ονομαστική τιμή, στο ένα κατοστάρικο. Δεν ήταν όλοι φοιτητές, βέβαια, αλλά ταυτότητες για την ελεύθερη είσοδο υπήρχαν για όλους. Και τον αστικό μύθο να λέει ότι προμηθευτές των εισιτηρίων στους μαυραγορίτες ήταν οι ποδοσφαιριστές.

Τα μεγάλα ονόματα, μάλιστα, της εποχής που η διοίκηση τους έδινε εκατό ή και παραπάνω εισιτήρια, για να τα δώσουν με καπέλο στη μαύρη αγορά. Συμβόλαια, άλλωστε, δεν υπήρχαν και οι ποδοσφαιριστές τυπικά ήταν ερασιτέχνες. Τα φοιτητικά στη Λεωφόρο ήταν στην θύρα 12. Στο κόρνερ, δίπλα από την 13. Μια χαρά. Έπρεπε, βέβαια, να πας σχετικά νωρίς για να βρεις καλή θέση και μην καταλήξεις όρθιος. Είτε ψηλά στο τελευταίο σκαλοπάτι της εξέδρας, είτε κάτω, πίσω από τα κάγκελα.

Όλα τα γήπεδα τιγκάριζαν. Στην κυριολεξία ο ένας πάνω στον άλλο, χωρίς να υπάρχει πουθενά ελεύθερος διάδρομος.

Το τακουνάκι του Ρομέν Αργυρούδη

Το πρώτο μεγάλο ντέρμπι που είδα στη Λεωφόρο ήταν στις 6 Δεκεμβρίου του 1972. Αν δεν κάνω λάθος, είχε γίνει Τετάρτη. Με τον Ολυμπιακό να κερδίζει 1-0. Το γκολ του Ρομέν Αργυρούδη με τακουνάκι στο τέρμα πίσω από το πέταλο που είναι οι θύρες 5 και 6. Το ομορφόπαιδο ο Ρομέν με φαβορίτες που ήταν τότε στη μόδα. Τεχνίτης επιθετικός. Σε αντίθεση με τον Υβ Τριαντάφυλλο που τον χαρακτήριζε ο δυναμισμός. Ο Αργυρούδης είχε αγαπηθεί από τον κόσμο του Ολυμπιακού παρά το γεγονός ότι έπαιξε μόλις δυο χρόνια. Λένε ότι τον έδιωξε η χούντα, επειδή ο πεθερός του, Δήμαρχος της πόλης όπου ζούσε, ήταν αριστερός.

Είναι το μοναδικό παιχνίδι που έχω παρακολουθήσει μόνος μου, χωρίς παρέα. Με τον Γιάννη Καδά, μετέπειτα γιατρό, είχαμε δυο φοιτητικά εισιτήρια. Εγώ, όμως, μπερδεύτηκα κι αντί για τη θύρα 12, μπήκα από τη Θύρα 13. Όρθιος σε ολόκληρο το ματς. Το γκολ είχε μπει νωρίς στο απέναντι τέρμα και δεν είχες σαφή εικόνα, ούτε ποιος το΄βαλε, ούτε πως μπήκε.

Η μπάλα στα δίχτυα του ΠΑΟ, μετά το τακουνάκι του Ρομέν Αργυρούδη

Σε αυτό το ματς συγκλονιστική ήταν η εμφάνιση του Παναγιώτη Κελεσίδη. Μόνος του έπαιζε τον Παναθηναϊκό, μόνος του κράτησε αυτό το 1-0. Έβγαινε τετ-α-τετ, έχοντας απέναντί του τον Αντώνη Αντωνιάδη κι έκλεινε όλο το τέρμα.

Το τελευταίο ντέρμπι του στρατηγού

Το δεύτερο μεγάλο ντέρμπι ήταν τον Γενάρη του 1980. Με βροχή πριν αρχίσει το ματς, να πέφτει με το τουλούμι. Όρθιοι στο απέναντι πέταλο αυτή τη φορά και βρεγμένοι, μέχρι το κόκαλο.

Ο Δομάζος με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη στη Λεωφόρο, τον Γενάρη του 1980

Το γεγονός του ματς ήταν ότι είχε επιστρέψει ο Μίμης Δομάζος στον Παναθηναϊκό, στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου, μετά από ενάμιση χρόνο στην ΑΕΚ. Στα 38 του, τον έφερε πίσω ο Γ.Βαρδινογιάννης για να κλείσει την καριέρα του.

Όταν μιλάμε για Δομάζο, το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει βγάλει δεύτερο. Μπορεί σε τεχνική να ήταν ο Χατζηπαναγής, ο Κούδας, πιο πριν λένε για τον Νεστορίδη, μετέπειτα ο Δεληκάρης, αλλά σαν τον Δομάζο κανένας. Δεν ήταν μόνο μπαλαδόρος.

Στον εγωισμό,στο πάθος, στο πνεύμα του νικητή, δεν υπήρχε δεύτερος. Έμπαινε μέσα στο γήπεδο και το έτρωγε. Με χαμηλό κέντρο βάρους, πάταγε τόσο γερά που δεν ήταν δυνατόν να τον τζαρτζάρουν. Πολλά ντέρμπι με τον Ολυμπιακό τα είχε πάρει μόνος του.

Ο Μίμης Δομάζος μετά τη νίκη επί του Ολυμπιακού χαιρετάει το Λουκά Μπάρλο που είχε παρακολουθήσει το ματς από τα επίσημα

Πήρε λοιπόν, πανηγυρικά και το τελευταίο της τεράστιας καριέρας του. Με κορυφαίο τον Δομάζο και σκόρερ τους Υφαντή-Αλβαρέζ, ο Παναθηναϊκός κέρδισε 2-0. Ένας κακός, την συγκεκριμένη σεζόν, Παναθηναϊκός, με τον Ολυμπιακό του Νταϊφά, να κατακτά το πρώτο επαγγελματικό πρωτάθλημα, αλλά τον Μίμη Δομάζο να σταματάει το ποδόσφαιρο με το κεφάλι ψηλά.

Είκοσι χρόνια καριέρας, ο Μίμης Δομάζος ήταν το αντίπαλο δέος. Ο εφιάλτης θα μπορούσες να πεις. Αρχηγός και σε αυτό το ντέρμπι, κορυφαίος στο τελευταίο ντέρμπι της καριέρας του, στα 38 του χρόνια.