Δεκαετία ‘70. Συνεργείο της (τότε) ΥΕΝΕΔ έχει πάει για μετάδοση σε αγώνες άρσης βαρών. Στο μικρόφωνο ο Βασίλης Κοντοβαζαινίτης. Πρωτόγονες συνθήκες. Το όνομα του αθλητή που “σήκωνε” κάθε φορά αναγραφόταν σε μια πινακίδα. Κάποια στιγμή ο Κοντοβαζαινίτης λέει το ιστορικό: “Και τώρα στο ζετέ ο Στεφανούρης”. Καθώς βρισκόταν και σε σχετικά μακρινή απόσταση, είχε μπερδευτεί. Αντί να δει την πινακίδα με το όνομα του αθλητή, διάβασε τη διαφημιστική ταμπέλα που έγραφε “Ούζο Στεφανούρη”!

Μια από τις πολλές ιστορίες που κυκλοφορούσαν στα δημοσιογραφικά γραφεία για πολλά χρόνια. Από τότε μέχρι σήμερα έχει περάσει σχεδόν μισός αιώνας. Η δημόσια τηλεόραση (όπως αρέσκονται να την αποκαλούν κι όχι κρατική, επειδή παραπέμπει σε δημοσιοϋπαλληλίκι και ρουσφέτι) είναι πιστή στην παράδοση. Κρατάει γερά τις Θερμοπύλες.

Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει τη δυσκολία του προφορικού λόγου. Εδώ όταν γράφεις, κάθε φορά που ξαναδιαβάζεις το κείμενο, κάποια διόρθωση θα κάνεις. Δεν μιλάμε, λοιπόν, για λάθη. Να μη βρεις π.χ. με την πρώτη το όνομα του ποδοσφαιριστή που σκόραρε. Λέμε για ανεπάρκεια. Όταν έχεις μικρόφωνο, πρέπει να έχεις και κάτι να πεις. Να έχεις πλήρη γνώση του αντικειμένου. Να έχεις δυνατότητα έκφρασης και διατύπωσης. Λέμε για τα βασικά. Κι ύστερα φτάνουμε στην κρίση και στην άποψη.

Τι είπε ο Αντώνης Κατσαρός για τη συμπεριφορά του Ντιέγκο Μαραντόνα, που στην πρες κόμφερανς πριν από το ματς με την Ελλάδα δεν αναφέρθηκε καθόλου στο “Εθνικό μας συγκρότημα” (κλασική έκφραση Κώστα Δεληγιάννη εποχής Άνιμαλς και Ολύμπιανς); “Αν ο Μέσι παραλύει τις αντίπαλες άμυνες, ο κόσμος έχει παραλύσει από τις αντιδράσεις του Μαραντόνα”. Κατά λέξη. Αν κάποιος νεαρός δημοσιογράφος έκανε δοκιμαστικό κι έλεγε ακριβώς τα ίδια, τι πιθανότητες πρόσληψης είχε;

Ερώτηση δημοσιογράφου προς τον Κώστα Κατσουράνη: “Είναι το ματς με την Αργεντινή το πιο δύσκολο παιχνίδι της καριέρας σου, για το οποίο έχεις προετοιμαστεί”; Ας υποθέσουμε ότι ο Κατσουράνης δεν ήταν ευγενής. Και του απαντούσε σε άπταιστη πατρινή διάλεκτο: “Τι είναι αυτά που λες, ρε μινάρα; Σε τελικό Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος έχω παίξει”. Θα είχε άδικο;

Άποψη (βετεράνου) σχολιαστή για την απόδοση του Φερνάντο Τόρες στο Ισπανία-Ονδούρα. “Έτσι είναι ο Τόρες. Αν δεν του βγουν οι δυο τρεις πρώτες φάσεις, μετά ψάχνεις να τον βρεις μέσα στο γήπεδο. Ίδιος είναι και στη Λίβερπουλ”. Το ότι ο Τόρες αντιμετωπίζει όλη τη σεζόν σοβαρό πρόβλημα τραυματισμού κι είχε να παίξει από τις 8 Απριλίου, μπορεί να το ξέρουν και τα μικρά παιδιά. Για το θίασο της ΕΡΤ, όμως, είναι άγνωστο.

Περί θιάσου πρόκειται. Είτε περιοδεύει στη Μαύρη Ήπειρο είτε δίνει σόου από τα στούντιο της Αγίας Παρασκευής. Με εξαίρεση κάποιους που μεταδίδουν από την Αθήνα και είναι πολύ καλύτεροι από τους θεωρητικά καλύτερους, που είναι στη Νότια Αφρική.

Κι αφήνουμε στην άκρη τα τρία τουλάχιστον Ντεπόν (ένα με την έναρξη, ένα στο ημίχρονο κι ένα στο τέλος) για να αντέξεις τον πιο ισχυρό πονοκέφαλο στον πλανήτη. Που έχει πάρει τιμής ένεκεν το όνομα “Παύλος Παπαδημητρίου”. Σαν το τεστ Παπ και τη νόσο Πάρκινσον. Όπως και το ατομικό ρεκόρ που έκανε ο Αντώνης Κατσαρός με τον εθνικό ύμνο της Ισπανίας.

Το κακό σε σχέση με τη δεκαετία του ‘70, που λέγαμε, είναι ότι έχει ανέβει επίπεδο το κοινό. Ειδικά η νεολαία, που καλιγώνει τον ψύλλο. Αν εγώ κρατάω δυο τρεις μαλακίες κάθε φορά, οι πιτσιρικάδες γι’ αυτό το Μουντιάλ μπορούν να γράψουνε βιβλίο. Κι αν μάλιστα κάποιος βρει χορηγό να το εκδώσει, θα χεστεί στο τάληρο. Μπεστ σέλερ θα γίνει. Όσο για τα χαϊλάιτς, αν βγουν σε DVD, θα σπάσει το ρεκόρ της Τζούλιας.