Η ποιότητα της τηλεοπτικής μετάδοσης είναι σαν το σέρβις στα ρεστοράν. Αν πας να φας στο κουτούκι της γειτονιάς σου, δεν έχεις και πολλές απαιτήσεις. Είσαι από πριν, μάλιστα, οπλισμένος με υπομονή και καλή διάθεση.

Αν, όμως, στην ταμπέλα έξω από την πόρτα υπάρχουν αστέρια Μισελέν, τότε το πράγμα αλλάζει.

Το σέρβις οφείλει να είναι ανάλογο με την ποιότητα. Αν σ' ένα καλό μαγαζί το γκαρσόνι δεν ξέρει να πάρει παραγγελία, σε εκνευρίζει. Όπως αν δεν ξέρει να λύσει μια απορία στον πελάτη ή αν κάνει ότι τα ξέρει όλα κι έχει ύφος μπλαζέ. Κάπως έτσι συμβαίνει και στις αθλητικές μεταδόσεις. Αν πάνω στο ζάπινγκ πέσεις πάνω σε κάποιο περιθωριακό κανάλι, που μεταδίδει ματς ερασιτεχνικού πρωταθλήματος, ξέρεις τι σε περιμένει. Και δεν σε ενοχλεί.

Στην προκειμένη περίπτωση είχαμε τα αστέρια που κουβαλάνε ο Παναθηναϊκός και η Μακάμπι. Και τη σημασία του ματς, αφού επρόκειτο για το νοκ-άουτ της σειράς, για μια θέση στο final-4. Δεν σου χαλάει δηλαδή αυτός που μεταδίδει ένα ματς της ΕΣΚΑ. Σου χαλάει με τον εκνευρισμό που προκαλεί όλη τη βραδιά. Κρατάει σχεδόν δύο ώρες, μαζί με τα τάιμ άουτ, πανάθεμά το. Τελειώνοντας το ματς, έχεις τέτοιο πονοκέφαλο, που δεν σου περνάει ούτε με δέκα Depon.

Δεν το θεωρώ σαν παράσημο, αλλά είμαι ο πρώτος που έχει ασχοληθεί με την κριτική των αθλητικών μεταδόσεων πριν τριάντα χρόνια. Όχι για να χαράξω νέους δρόμους στη δημοσιογραφία, αλλά για να ξεσπάσω και να βγάλω τα νεύρα μου.Όταν ακόμα στο κρατικό ραδιόφωνο ήταν ο Βασίλης Κοντοβαζαινίτης και στην τηλεόραση ο Κώστας Δεληγιάννης. Αν λένε κάτι στους νεότερους αυτά τα ονόματα.

Θέλω να επαναλάβω λοιπόν το αυτονόητο. Είναι δεδομένο ότι σε μια ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση θα γίνουν λάθη. Και σαρδάμ. Και είναι ανήθικο αν ο τηλεκριτικός είναι με το τουφέκι στο χέρι για να επισημάνει και να συντρίψει το σχολιαστή. Δεν χάθηκε ο κόσμος αν δεν βρει κάποιος με τη μία τον ποδοσφαιριστή που έβαλε το γκολ. Ακόμα κι ένα συντακτικό λάθος δικαιολογείται. Αυτό που δεν συγχωρείται είναι η κακοποίηση του προϊόντος. Ενώ ο αθλητισμός και η τεχνολογία εξελίσσονται, κάποιοι εκφωνητές της αποκαλούμενης δημόσιας τηλεόρασης έχουν μείνει στη δεκαετία του '80.

Ξεκινάει το ματς στο κλειστό του ΟΑΚΑ την Πέμπτη το βράδυ, πέφτει η πρώτη πιστολιά: " Εκπληκτικά γεμάτο το γήπεδο". Σίγουρα αυτά δεν είναι Ελληνικά. Είναι μια εσπεράντο, που έχει καθιερώσει στις μεταδόσεις ο Μανώλης Μαυρομάτης. Κι εύλογο είναι να έχει δημιουργήσει σχολή και παράδοση. παντού άλλωστε υπάρχουν οι πρωτοπόροι. Τα λαμπρά παραδείγματα. Ένας νεαρός καρδιολόγος να θέλει να γίνει σαν τον Μπάρναρντ. Ένας ηθοποιός σαν τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο.

Έτσι κι ο αθλητικός συντάκτης. Έχει σαν πρότυπο τον Μαυρομάτη. Αν μιλάω σαν κι αυτόν, γρήγορα και ακατάληπτα, μέχρι που θα κάνω διεθνή καριέρα, στις Βρυξέλλες. Σαν ευρωβουλευτής κατ' αρχήν και σαν στέλεχος του ευρωπαϊκού λαϊκού κόμματος στη συνέχεια. Όταν οι μικρότεροι σε ηλικία απ' αυτόν στην Ελλάδα, αυτοκτονούν στην Πλατεία Συντάγματος, ο Μανώλης Μαυρομάτης κάνει ένα διάλειμμα στη διεθνή του καριέρα, για να θέσει υποψηφιότητα για βουλευτής.

Ξεφύγαμε όμως. Το μενού είχε και χιούμορ. Όπως η παρατήρηση, ότι " ο Γιασικεβίτσιους (που είχε δείξει λίγο νωρίτερα ο σκηνοθέτης γκρο-πλαν) τρώει τα νύχια του, όπως όλοι μας". Το " συρτό μπάσκετ" και η μέγιστη πρωτοτυπία ότι " ο Παναθηναϊκός πρέπει να παίξει προσεκτικά τα πέντε τελευταία λεπτά". Και δεν θα μπορούσε στο τέλος να μην επαναληφθεί το ακατάληπτο " χιτσκοκικό, γκρανγκινιολικό, θριλερικό φινάλε". Και η πάγια ανοησία, όταν υπάρχει το ενδεχόμενο επεισοδίων: " Δεν πρέπει να υπάρξει πρόβλημα. Ο Παναθηναϊκός έχει περάσει". Αν δηλαδή είχε χάσει ο Παναθηναϊκός κι είχε περάσει η Μακάμπι, τότε το πράγμα αλλάζει. Μια μετάδοση, που είχε αρχίσει με το " εκπληκτικά γεμάτο το γήπεδο", είχε τελειώσει με το " ο Παναθηναϊκός έχει περάσει". Και δεν επιτρέπεται να τους πλακώσουμε, λέω εγώ.

Κι επειδή το σινάφι μας δεν χρωστάει καλό, βάλανε στο twitter αυτά που λέγαμε την ώρα της μετάδοσης. Ότι δεν χάθηκε κι ο κόσμος δηλαδή, αν ο εκφωνητής, πάντα κατά την υποκειμενική κρίση μας, ήταν κακός. Αν πέσεις σε κακό γιατρό; Σε κακό καπετάνιο ή πιλότο; Σε κακό μηχανικό; Καθαρίστηκες. Υπάρχουν δηλαδή και πολύ χειρότερα. Όπως το επικείμενο final-4, όπου μετέχοντας κι ο Ολυμπιακός, η ταλαιπωρία στις μεταδόσεις θα είναι διπλή. Και χωρίς ακόμα και για το απώτερο μέλλον να υπάρχει, έστω και αμυδρά, ελπίδα σωτηρίας.

Μοναδική περίπτωση, οι εκλεκτοί κατά τα άλλα συνάδελφοι, να ακολουθήσουν τη λαμπρή παράδοση των αθλητικών συντακτών της ΕΡΤ. Του Δημήτρη Κωνσταντάρα, του Μανώλη Μαυρομάτη, της Άριας Αγάτσα και τώρα της Αννούλας Καραμανλή. Να εγκαταλείψουν αυτό το μάταιο κόσμο του αθλητισμού και να αφιερωθούν στην πολιτική. Κι όσο νωρίτερα, τόσο καλύτερα, θα πρόσθετα εγώ. Μην περιμένουν να φτάσουν στα 70+, όπως ο Μανόλο.