Πολλά και ποικίλα σχόλια προκάλεσε το προηγούμενο ποστ. Ότι δηλαδή και σ' αυτές τις εκλογές οι Έλληνες ψήφισαν κουτουρού-μπουγάτσα. Αυτόν που τους έταξε τα περισσότερα. Κατανοητό. Και αναμενόμενο. Δεν είναι κάτι συνηθισμένο άλλωστε να σου χλευάζουν την πολιτική σου επιλογή. Αυτό που πιστεύεις. Αυτό που ελπίζεις ότι θα σε σώσει. Εδώ θα πρέπει να πω ότι δεν είμαι υπέρ του διαλόγου με τους αναγνώστες. Μια γνώμη έχει ο δημοσιογράφος, άλλη μια αυτός που σχολιάζει από κάτω, "ένα-ένα" το αποτέλεσμα, τελειώσαμε.

Ο καθείς θεωρεί σωστό αυτό που κατεβάζει η δικιά του η γκλάβα και πάμε παρακάτω. Στην προκειμένη περίπτωση όμως δεν έχουμε να κάνουμε με τη διαιτησία και για τα φάουλ που σφυρίζουνε οι διαιτητές κατά του Παναθηναϊκού. Ή αν κάποιο γκολ ήτα μια τρίχα-οφσάιντ και δεν έπρεπε να μετρήσει. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ενάμιση εκατομμύριο άνεργους. Με τις νέες γενιές που δεν έχουνε στον ήλο μοίρα. Με τους ηλικιωμένους που δεν τους φτάνουνε τα λεφτά να αγοράσουνε φάρμακα.

Δεν λέει ο Καίσαρης ότι είναι όλοι ίδιοι. Αδώνηδες, Γιακουμάτοι, Ντινόπουλοι, Βούλτεψη πέρα από όλα τα άλλα προσβάλλουν και την αισθητική σου. Νιώθεις, αισθάνεσαι ότι αυτός που τους έβαλε Υπουργούς σε προσβάλει. Σε ταπεινώνει. Σε περιφρονεί. Με τη μεγαλύτερη ευθύνη βέβαια να ανήκει σ' αυτούς που τους επιλέγουν. Τους ψηφίζουν. Και τους ξαναψηφίζουν. Δεν λέω ότι αυτοί του Σύριζα είναι ίδιοι. Αν οι προηγούμενοι με περιφρονούσαν, οι καινούργιοι με κοροϊδεύουν. Πως αλλιώς να το πάρω δηλαδή όταν βλέπω τον Τσίπρα να υποδύεται τον Ανδρέα Παπανδρέου; Όταν δεν βάζει το χέρι στο ευαγγέλιο για να ορκιστεί Πρωθυπουργός, αλλά προηγουμένως πάει στον Αρχιεπίσκοπο για να ζητήσει την ευχή του! Όταν δηλώνει έμμεσα άθεος, αρνούμενος να παντρευτεί με θρησκευτικό γάμο, αλλά πάει στο Άγιο Όρος να προσκυνήσει και να μιλήσει με την εικόνα της Παναγίας για μισή ώρα. Στην Παναγία αναφέρεται ο Αναστασιάδης και όσοι άλλοι θρησκόληπτοι.

Στον Αρχιεπίσκοπο έχει πάει μέχρι και ο Αντώνης Ρέμος. Ο ηγέτης της αριστεράς τι ανάγκη έχει να κάνει τέτοια κόλπα; Νιώθω, λοιπόν, ότι με κοροϊδεύει. Όταν πηγαίνει πριν ορκιστεί στην Καισαριανή ν' αφήσει λουλούδια στο μνημείο των εκτελεσθέντων από τους Γερμανούς. Τι δουλειά, όμως, έχουν οι 200 κομμουνιστές της Καισαριανής με την Θεοδώρα Τζακρή;

Τον Τέρενς Κουίκ κπου μετέχει στην κυβέρνηση; Τι δουλειά έχουν οι διακόσιοι της Καισαριανής με την Γιάννα Αγγελοπούλου, τον Σωκράτη Κόκκαλη, τον Βαγγέλη Μαρινάκη και την οικογένεια Γιαννακοπούλου, που είτε έμμεσα (οι περισσότεροι), είτε άμεσα στήριξαν τον προεκλογικό αγώνα του Σύριζα και "χειροκρότησαν" το εκλογικό αποτέλεσμα. Αν ζούσε ο Καρλ Μαρξ θα είχε σκίσει και το Κεφάλαιο και το Κομμουνιστικό μανιφέστο. Αν όλα αυτά δεν είναι υποκρισία τι είναι; Αν όλα αυτά συνιστούν το προφίλ του σύγχρονου Τσε Γκεβάρα όπως αποκαλούν τον Τσίπρα, τότε πάσο.

Δεν είναι κάτι συνηθισμένο ωστόσο να του χαλάς του αλλουνού την μανέστρα. Όταν από τη Δευτέρα το πρωί, όλοι είναι αισιόδοξοι. Ότι ξημέρωσε μια καινούργια μέρα. Ότι για πρώτη φορά ήρθε στα πράματα η Αριστερά. Ότι τέλος τα Μνημόνια και ότι πρέπει να δώσουμε περίοδο χάριτος στη νέα Κυβέρνηση. Πράγματι η αισιοδοξία και το χαμόγελο είναι ότι καλύτερο. Ακόμα καλύτερη όμως είναι η πραγματικότητα. Εδώ λοιπόν να διευκρινίσω τούτο: δεν πιστεύω στον Καπιταλισμό. Έστω και σαν αναγκαίο κακό, αφού δεν υπάρχει πουθενά, κάτι καλύτερο. Κατόπιν τούτου μπαίνω στο δίλημμα να επιλέξω αυτόν που λέει ότι θα κάνει την καλύτερη διαχείριση. Ποιος λέει τα λιγότερα ψέμματα. Ποιος λέει ότι θα δώσει τα περισσότερα ψίχουλα.

Είναι δεδομένο ότι ο καπιταλισμός δημιουργεί αδιέξοδα. Οικονομικές κρίσεις, πολέμους. Με τη φτώχεια και την εξαθλίωση να μην αποτελούν πλέον προνόμιο των χωρών του αποκαλούμενου τρίτου κόσμου, αλλά να έχουν μπει για τα καλά στην Ευρώπη χωρίς να χτυπήσουν την πόρτα. Βίαια και απροκάλυπτα. Η επόμενη ερώτηση είναι γνωστή και αναμενόμενη: Κι εσύ ρε Καίσαρη τι προτείνεις; Όταν μάλιστα ο κομμουνισμός απέτυχε και κατέρρευσε παταγωδώς. Την απάντηση δεν θα τη δώσω εγώ. θα τη δώσει η ιστορία. Εκατό χρόνια στην ανθρωπότητα (από τη Σοβιετική Επανάσταση) δεν λένε τίποτα. Αν σκεφτείς, δηλαδή, ότι ο Χριστιανισμός είναι δύο χιλιάδες χρόνια. Αν ο κομμουνισμός ήταν ένα λάθος, ο Χριστιανισμός με αμέτρητους πιστούς. Σε όλο τον πλανήτη τι έχει πετύχει; Τι έχει καταφέρει; Μην αρχίσουμε και μιλάμε για τα έργα και τις ημέρες της Καθολικής Εκκλησίας.

Αυτό που έχει σημασία και ειδικότερα στους νέους ανθρώπους είναι να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά. Να είναι εξοπλισμένοι με γνώση. Για να μην τρώνε το παραμύθι του κάθε επίδοξου σωτήρα. Να πάρουν τη ζωής τους στα δικά τους χέρια. Να μην περιμένουν τίποτα από κανέναν. Τίποτα άλλωστε δεν έχει χαριστεί. Όσο κατά καιρούς έχουν κερδηθεί, μικρά ή μεγάλα, έχουν κερδηθεί με αγώνες. Δεν μου αρέσει να κάνω κήρυγμα. Ούτε έχω την πρόθεση ή την ικανότητα να πείσω κανέναν. Λέω απλά αυτά που βλέπω. Ούτε οι κοινωνίες αλλάζουν, ούτε τα προβλήματα λύνονται επειδή ο λαός με τη ψήφου έδωσε τη δυνατότητα στον Σύριζα και στους ΑΕΝΛ να συνεργαστούν και να κάνουν Κυβέρνηση. Κατά τον Πάνο Καμμένο μάλιστα όπως ο Άρης Βελουχιώτης κι ο Ναπολέων Ζέρβας όταν ανατίναξαν τη γέφυρα του Γοργοποτάμου! Δεν είναι το ίδιο όμως. Οι Γερμανοί σήμερα είναι πολύ πιο ισχυροί σε σχέση με το 1942, ενώ οι Έλληνες είναι άοπλοι.

(Καϊξής - Από το συγκρότημα Τούρκων και Ελλήνων μουσικών Tatavla κέφιι)