Έχει ο καιρός γυρίσματα. Για δεκαετίες, η άσκηση της εξουσίας, ήταν μιούζικαλ. Τρώγαμε, πίναμε, χορεύαμε, περνάγαμε, καλά. Παίζαμε στα σίγουρα στο Χρηματιστήριο, παίρναμε τις μίζες, από τις συμβάσεις που υπογράφαμε. Τώρα πλέον έχει μετατραπεί σε θρίλερ. Οι βουλευτές των κομμάτων εξουσίας, φεύγουν στην Κέρκυρα με καΐκια κι από τη πίσω πόρτα της Βουλής μέσω του Εθνικού κήπου με κλεφτοφάναρα. Τα γιαούρτια, φεύγουν προς πάσα κατεύθυνση.

Ο κόσμος που άργησε και πολύ μάλιστα, κάπου άρχισε να ξυπνάει. Έχοντας κι αυτός βέβαια τις δικές του ευθύνες. Δεν κατέλαβαν τη Βουλή δια των όπλων οι Βουλευτές. Έχουν να το λένε μάλιστα πως είναι εκλεγμένοι. Ο λαός έχει επιλέξει αυτούς που αφού πρώτα χρεοκόπησαν την πατρίδα του, τώρα την ξεκουλάνε μπιρ παρά. Ο λαός πίστεψε επέλεξε και δυο φορές μάλιστα τον Καραμανλή για Πρωθυπουργό. Ο λαός πίστεψε τον Παπανδρέου και του έδωσε δέκα μονάδες διαφορά. Ο λαός έχει στείλει στη Βουλή, αυτούς που φασκελώνει και γιαουρτώνει σήμερα. Σ' αυτούς τους βουλευτές έτρεχε για να διορίσουν τα παιδιά του στο Δημόσιο. Ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, είναι οι συμβασιούχοι που μένουν στο δρόμο. Ακόμα και στις πρόσφατες εκλογές σε Νομαρχίες και Δήμους, τα δυο μεγάλα κόμματα κέρδισαν. Ουδέν λάθος όμως αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση από το ταμείο και τη κάλπη.

Κι αν τα βάλεις κάτω, οι αγανακτισμένοι είναι λίγοι. Ελάχιστοι. Τρία με τέσσερα εκατομμύρια κόσμος, υπάρχει στο Λεκανοπέδιο της Αττικής. Ο ένας στους εκατό, είναι που πάει στο Σύνταγμα. Ούτε καν όλοι οι άνεργοι. Μπροστά στην καταστροφή της χώρας, η συμμετοχή είναι η λιγότερη δυνατή. Συνυπολογίζοντας μάλιστα, ότι πρόκειται για ένα κίνημα χωρίς στόχο και ιδεολογία. Άρα με αμφίβολη διάρκεια και αποτελεσματικότητα. Ακόμα όμως είναι νωρίς. Υπάρχει δρόμος. Και είναι κατηφορικός. Η ουσιαστική χρεωκοπία είναι δεδομένη. Πριν χρεοκοπήσει και τυπικά, η χώρα, έχει χρεοκοπήσει ο λαός της. Στην αγορά δεν κινείται απολύτως τίποτα. Δεν κυκλοφορεί σέντσι. Τα λουκέτα και η ανεργία πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο. Το ξεπούλημα της όποιας Δημόσιας περιουσίας, έχει απομείνει θα είναι τα ρέστα που θα πάρουν οι δανειστές, πριν την οριστική πτώχευση. Ο χειμώνας που έρχεται θα είναι βαρύς και δύσκολος. Η πρέσα θα συμπιέσει ακόμα μεγαλύτερα στρώματα.

Πέρα από το μείζον θέμα της Εθνικής προδοσίας, θα οξυνθούν και τα επί μέρους προβλήματα της καθημερινότητας. Ταυτόχρονα θα ενταθούν η οργή και η αγανάκτηση. Πόση υπομονή μπορεί να κάνει κάποιος όταν ψάχνει μία οποιαδήποτε δουλειά για πεντακόσια Ευρώ και δεν μπορεί να τη βρει; Εκ των πραγμάτων θα ξεσηκωθεί και θα βγει στους δρόμους. Είναι προφανές ότι ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα. Οι αντιδράσεις στο μέλλον θα είναι πιο έντονες και σκληρές.

Ειδικότερα μάλιστα, όταν ακόμα και σήμερα, περισσεύει η υποκρισία. Για επίθεση κατά του Κοινοβουλευτισμού και της Δημοκρατίας μιλάνε με ένα στόμα οι πατέρες του Έθνους, των δυο μεγάλων κομμάτων. Επιτέλους βρήκανε κάτι να συμφωνήσουν. Από που κι ως που όμως ο Κοινοβουλευτισμός ταυτίζεται με τον Τσοχατζόπουλο τον Τσουκάτο και τον Μαντέλη; Από πότε η Δημοκρατία ταυτίζεται με το Χρηματιστήριο, τα ομόλογα, το Βατοπέδιο, τη Ζίμενς και το νόμο περί ευθύνης Υπουργών; Σε ποια Δημοκρατία ο απερχόμενος Πρωθυπουργός, κ. Καραμανλής, τη κοπανάει και δεν έχει το φιλότιμο να πει έστω και μία κουβέντα στο λαό που τον ψήφισε; Τι ήταν δηλαδή; Τραβαγιέρης που τελείωσε τη βάρδια του και πήγε σπίτι του;

Σε ποια Δημοκρατία κάνουν κουμάντο τα κανάλια; Λάβρος κατά των αγανακτισμένων ο Πρετεντέρης. Και με επιχειρήματα μάλιστα: "φοβάμαι τον φοβισμένο βουλευτή". Οι μισοί από τους 300 που τα έπαιρναν από τον Χριστοφοράκο, δεν τον φοβίζουν;