Σε μια χώρα που (εύλογα) κανείς δεν πιστεύει κανέναν, τα λόγια είναι εύκολα: " Ν’ αρχίσει το ξεβρώμισμα του ποδοσφαίρου από τη βία στα γήπεδα και τα στημένα παιχνίδια κι όχι από τον Ηρακλή". Η Θεσσαλονίκη κινδυνεύει να γιορτάσει το 2012 τα εκατό της χρόνια, χωρίς την πρώτη ελληνική ομάδα που ιδρύθηκε επί Οθωμανικής κατοχής. " Θα βγάλουμε τρία κλειδιά του ερασιτέχνη Ηρακλή. Για να δώσουμε από ένα στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, στον Πρωθυπουργό και στον ΓΓΑ".

Αυτά είναι τα επιχειρήματα των παραγόντων του Ηρακλή. Ακόμα και για την πλαστή ασφαλιστική ενημερότητα, υπάρχει αντίλογος: " Το αδίκημα το διέπραξε ο Γιάννης Τάκης και αποκεφάλισαν την ομάδα". Τόσο απλά. Όπως και για την ουσία της υπόθεσης: " Μπορεί για τις επιτροπές της ΕΠΟ ο Ηρακλής να μην είναι βιώσιμος αλλά για εμάς είναι και με το παραπάνω. Και γιατί δηλαδή να έχουν δίκιο αυτοί και όχι εμείς;". Επίσης τόσο απλά. Βάζουμε μπροστά και τον Βασίλη Χατζηπαναγή, που έχει παίξει μεικτή κόσμου και ξεκινάμε τον ανένδοτο αγώνα. Μόνο που τον Βάσια τον ανακάλυψαν τώρα που τον έχουν ανάγκη. Σαν σύμβολο. Την καθαρά του ποδοσφαιρική του βοήθεια δεν την είχαν ανάγκη για να τη ζητήσουν.

Μπορείς να κατανοήσεις τους αγανακτισμένους του Ηρακλή (όπως κι αυτούς του ΟΦΗ) που βγαίνουν στους δρόμους. Ο οπαδός στην Ελλάδα είναι σαν τον πελάτη. Έχει πάντα δίκιο Όλοι θα του το δώσουν. Από τους δημοσιογράφους και τους Βουλευτές μέχρι τον Νομάρχη και ενδεχόμενα και τον Άνθιμο. Ακατανόητη, είναι η υποκρισία των παραγόντων. Ότι μας έριξε η ΕΠΟ, που δεν είναι σε θέση να διοργανώσει ένα Τελικό. Τι κάνεις Γιάννη, κουκιά σπέρνω.

Ούτε τα εκατό χρόνια της Θεσσαλονίκης έχουν συνάφεια με τον υποβιβασμό του Ηρακλή, ούτε ότι " η χώρα έχει πιο σημαντικά προβλήματα να λύσει". Άλλο το ένα άλλο το άλλο. Σημασία έχει η ταμπακιέρα. Ότι ο Ηρακλής, πρέπει όπως επικαλούνται, να μπει στο βιβλίο ρεκόρ Γκίνες γιατί κατάφερε να πέσει δύο φορές μέσα στην ίδια σεζόν: Μία για την αδειοδότηση κι άλλη μία για την πλαστογραφία. Γι αυτό και οι Βουλευτές της πόλης, που στην αρχή, έτρεχαν ποιος θα προλάβει να κλάψει πρώτος στο πτώμα του Ηρακλή, έκοψαν ρόδα μυρωμένα.

Εύκολο είναι το ντερβισιλίκι στην Ελλάδα. Μας στήσανε, μας φάγανε, αλλά εμείς δεν το βάζουμε κάτω. Θα πολεμήσουμε μέχρις εσχάτων. Όσοι ψάχνουν όμως για ενόχους δεν έχουν παρά να κοιτάξουν δίπλα τους: Στον Γιάννη Τάκη και στη διοίκηση του. Στους αυτόνομους της 10, που τους στήριξαν και έδιωξαν τον Αντώνη Ρέμο. Που ήθελαν να πάρουν στα χέρια τους την ομάδα και τα κατάφεραν. Που αντί να πληρώνουν τους υπάρχοντες ποδοσφαιριστές έπαιρναν κάθε μεταγραφική περίοδο καινούργιους. Κι αφού σαν διοίκηση τα έχουν κάνει όλα σωστά και δεν υπάρχει πρόβλημα, γιατί ο Γιάννης Τάκης, πήδηξε από το καράβι κι εξαφανίστηκε από το χάρτη.

Εύκολο είναι ν αποκαλύπτεις συνωμοσίες και εχθρούς. Όπως για κάποιους, για όλα φταίνε οι Εβραίοι και για κάποιους άλλους οι κομμουνιστές, για τους ανθρώπους του Ηρακλή φταίει η ΕΠΟ. Που να φτουρήσουν οι βλαχοπρόεδροι μπροστά στον Χατζηπαναγή. Καλώς ή κακώς όμως η ευθύνη για το ποδόσφαιρο ανήκει στην ΕΠΟ. Και συνολικά για τις αδειοδοτήσεις. Αυτή αποφασίζει με τα αρμόδια όργανά της.

Με τον Ηρακλή όπως και όλες τις ομάδες να το έχει αποδεχθεί και συνυπογράψει. Ότι η ΕΠΟ θα κρίνει την αδειοδότησή του, έχοντας συμφωνήσει ταυτόχρονα και για τη ρήτρα εμπιστευτικότητας, που απαγορεύει τη δημοσιοποίηση των φακέλων. Όπως για τους πολίτες αρμόδια είναι τα δικαστήρια, έτσι για τις ομάδες αρμόδια είναι η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία.

Και στο φινάλε πως είναι δυνατόν ο Ηρακλής να σώθηκε μέσα στα γήπεδα, όταν αποδεδειγμένα τον Ιανουάριο έκανε επτά μεταγραφές ποδοσφαιριστών, ενώ δεν είχε αυτό το δικαίωμα. Και γιατί να μην έκαναν το ίδιο κόλπο ο Πανσερραϊκό, η Λάρισα και ο Αστέρας Τρίπολης; Αντί να πληρώνουν το ΙΚΑ να εμφάνιζαν πλαστή ασφαλιστική ενημερότητα και να έδιναν τα λεφτάς για μεταγραφές. Και μεταξύ των πλαστογράφων να σωνότανε αυτός που θα είχε την καλύτερη ομάδα. Αυτό πράγματι θα ήταν το τίμιο και το σωστό.