Οι ποδοσφαιριστές δεν είναι γκόμενες
Ο Κώστας Καίσαρης προσπαθεί να δώσει τη δικιά του απάντηση στο αγωνιώδες ερώτημα: Πελέ ή Μαραντόνα; Ή μήπως ο Μέσι που έσπασε το ρεκόρ του Γκερτ Μίλερ. Κι αποφαίνεται: κουταμάρες
Κουταμάρες. Έσπασε ο Λιονέλ Μέσι το ρεκόρ του Γκερτ Μίλερ και προέκυψαν νέες συζητήσεις και σχόλια: ποιος είναι τελικά ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής που έχει βγάλει ο πλανήτης; Μήπως ανάμεσα σε Πελέ-Μαραντόνα ο νεαρός Μέσι είναι ακόμα καλύτερος; Ποιος είναι ο καλύτερος σύγχρονος ποδοσφαιριστής;
Ο Μέσι που έχει την αβάντα των άλλων παιχταράδων της Μπαρτσελόνα, ή ο Ρονάλντο που στη Ρεάλ και ειδικά αυτή τη σεζόν παίζει μόνος του; Και παραμένει βέβαια πάντα το ερώτημα σχετικά με τους Αργεντίνους: ο Μαραντόνα που κουβάλαγε στην πλάτη του την Εθνική Αργεντινής ή ο Μέσι που κάνει πράγματα και θαύματα με την Μπαρτσελόνα;
Επαναλαμβάνω. Να 'χαμε να λέγαμε για να έχουνε θέμα συζήτησης οι αργόσχολοι και να βγάζουνε εύκολο μεροκάματο οι δημοσιογράφοι. Κατ' αρχήν παίρνοντας κατά χρονολογική σειρά Πελέ, Μαραντόνα, Μέσι προκύπτει το αυτονόητο: τη δεκαετία του '90 τρέχανε και τη δεκαετία του 2010 βγάζουνε φωτιές από τον κώλο.
Πως είναι δυνατόν να συγκριθούν ανόμοια πράγματα; Τι κουβέντα να γίνει και πάνω σε ποια βάση. Ποδόσφαιρο και τότε, ποδόσφαιρο και τώρα, αλλά καμία σχέση το ένα με το άλλο. Σα να συγκρίνουμε αυτοκίνητα, βάζοντας στη βιτρίνα ένα μοντέλο του 1950, ένα μοντέλο του 1980 και ένα μοντέλο του 2012.
Ο χρόνος δεν αφήνει κανένα περιθώριο σύγκρισης. Έτσι και στο ποδόσφαιρο. Το παιχνίδι μπορεί θεωρητικά να είναι ίδιο, αλλά στην πράξη είναι εντελώς διαφορετικό. Όπως τα αυτοκίνητα έχουν διαφορετικές μηχανές και διαφορετικά λάστιχα, έτσι και στο ποδόσφαιρο όλα είναι διαφορετικά. Από τη μπάλα και τα παπούτσια, μέχρι τη σωματοδομή των ποδοσφαιριστών και τις φυσικές τους δυνατότητες. Η τεχνική μπορεί να παραμένει η ίδια, αλλά οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές. Κάθε συζήτηση, λοιπόν, πέρα από μάταιη είναι και ανόητη.
Ποιος έχει εικόνα και άποψη να μιλήσει για τους ους Έλληνες φιλάθλους και ειδικούς το Μουντιάλ του 1970. Τίποτα άλλο. Όποιος μπορεί να ανασύρει στη μνήμη του, 42 χρόνια πίσω κάνοντας συγκρίσεις και βγάζοντας συμπεράσματα μπορεί να το κάνει και να εκτεθεί.
Σαφώς μεγαλύτερο το δείγμα από τον Ντιέγκο Μαραντόνα, αλλά όχι σε καθημερινή βάση όπως γίνεται σήμερα με Μέσι και Ρονάλντο. Ποιος έχει σαφή εικόνα και άποψη δηλαδή για τον Μαραντόνα της Νάπολι και της Μπαρτσελόνα; Σοβαροί να είμαστε, όμως κι αν υπήρχε σαφής πληροφόρηση και εικόνα, με ποια μέτρα και σταθμά μπορεί να γίνει η σύγκριση.
Όταν μιλάμε συμπεριλαμβανομένου και του Μέσι για τρεις εντελώς διαφορετικές ποδοσφαιρικές εποχές. Ακόμα και για το τένις που είναι ατομικό άθλημα ο χρόνος δεν αφήνει περιθώρια σύγκρισης. Πολύ περισσότερο στο ποδόσφαιρο.
Στο ποδόσφαιρο και σε θεωρητική βάση μπορεί να γίνει συζήτηση μόνο για ποδοσφαιριστές που έπαιξαν ή παίζουν στην ίδια εποχή. Με ορατό τον κίνδυνο να φτάσει η κουβέντα σε επίπεδο, Βίσση ή Βανδή. Και στο φινάλε το κάθε σπάνιο ταλέντο, έχει και τη μοναδικότητα του. Κι είναι μίζερο και άδικο να μπαίνουν στη ζυγαριά για το ποιος είναι ο καλύτερος. Τα καλλιστεία είναι για τις γκόμενες. Όχι για τους ποδοσφαιριστές.