Οι "σπιτωμένες" ιερόδουλες κι η μάχη του... DVD

Ιδού λοιπόν, που το «αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι» έχει και τον αντίλογο του. Το πανό στο γήπεδο του Περιστερίου την Κυριακή, που εκφράζει «συμπαράσταση στους απεργούς των ΜΜΕ» με την εικόνα ωστόσο να είναι λάιβ από το παιχνίδι Ατρομήτου-Ολυμπιακού.

Πως γίνεται λοιπόν όταν απεργούν όλα τα Σωματεία των εργαζομένων στα ΜΜΕ, οι ποδοσφαιριστικοί αγώνες να μεταδίδονται κανονικά; Το «χωρίς δημοσιογραφικό σχολιασμό» δεν λέει απολύτως τίποτα. Μάλλον καλύτερα είναι για τον τηλεθεατή. Οι σχολιαστής, άλλωστε, τις περισσότερες φορές κουράζουν με την πολυλογία τους και προκαλούν πονοκέφαλο.

Το να λειτουργούν τα Νοσοκομεία με προσωπικό ασφαλείας, όταν απεργούν οι γιατροί είναι κατανοητό. Όπως και οι ταξιτζήδες για έκτακτα περιστατικά. Οι ποδοσφαιρικές μεταδόσεις, όμως, γιατί να εξαιρούνται; Ας δείξουν τα παιχνίδια ή στιγμιότυπα τους, την επόμενη ημέρα. Και για ποιο λόγο η τηλεόραση να έχει το προνόμιο σε σχέση με τις εφημερίδες και τα ραδιόφωνα;

Δεν ήταν, όμως, αυτό το μοναδικό οξύμωρο. Θεωρητικά οι δύο 48ώρες απεργίες Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή, είχαν σαν στόχο τα Κυριακάτικα φύλλα. Θεωρητικά όμως… Όλες οι Κυριακάτικες εφημερίδες κυκλοφόρησαν κανονικά την Πέμπτη. Και μάλλον θα αύξησαν τις πωλήσεις τους, αφού αντί για μια μία ημέρα, έμεινα στα περίπτερα τέσσερις. Κι αν την επόμενη φορά η ΕΣΗΕΑ κάνει τρεις 48ώρες . Δευτέρα-Τρίτη, Τετάρτη-Πέμπτη, Παρασκευή-Σάββατο, θα κυκλοφορήσουν από τη Δευτέρα και θα μείνουν στα περίπτερα για έξι μέρες. Ούτε ειδήσεις πουλάνε άλλωστε, ούτε ο συναγωνισμός επικεντρώνεται στο περιεχόμενο. Χατζηγιάννης εναντίον Νταλάρα είναι η μάχη και Άλκηστις Πρωτοψάλτη κόντρα στη Χάρις Αλεξίου. Τα CD, τα DVD και τις συνταγές μαγειρικής προβάλουν στις τηλεοπτικές διαφημίσεις τους.

Το κακό για τον Τύπο είναι ότι η δικιά του κρίση είχε προηγηθεί της οικονομικής. Ειδικότερα στις εφημερίδες. Με τη γενικότερη κρίση και τη δραματική πτώση της διαφήμισης, επεκτάθηκε σε τηλεόραση και ραδιόφωνο. Άλλοι κλάδοι, όπως ο ρουχισμός, το αυτοκίνητο, η διασκέδαση χτυπήθηκαν ξαφνικά και αναπάντεχα. Στις εφημερίδες, αντίθετα, η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει πολύ πριν το ΔΝΤ. Όταν αντί να βελτιώσουν την ύλη τους και την ποιότητα τους κι όταν αντί να προσαρμοσθούν στα νέα δεδομένα, χρησιμοποίησαν τα όπλα των προσφορών. Όπως τα κουπόνια, όμως, δεν τις έσωσαν τη δεκαετία του ’90 από την τηλεόραση, έτσι και τώρα δεν μπορούν αν τις σώσουν CD και DVD από το ίντερνετ.

Η κατάσταση στον κλάδο είναι πράγματι τραγική. Και χωρίς ακόμα κανείς να μπορεί να προσδιορίσει που θα σταματήσει η κατηφόρα. Είναι δεδομένο ότι οι εφημερίδες θα κλείσουν και μεγάλα κανάλια θα συρρικνωθούν. Όπως είναι επίσης δεδομένο ότι όποιος χάνει τη δουλειά του σήμερα, δεν πρόκειται να την ξαναβρεί αύριο. Εκ των πραγμάτων θα υποχρεωθεί να αλλάξει επάγγελμα αν κι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Κι αλίμονο βέβαια στον άμαχο πληθυσμό. Στους νέους εργαζόμενους που δε έχουν προλάβει να κάνουν καριέρα. Και δύο φορές αλίμονο στα νέα παιδιά, που σπουδάζουν στις «σχολές δημοσιογραφίας» με τις πιθανότητες να ασκήσουν το επάγγελμα να είναι πλέον μηδαμινές. Ο Τύπος δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση στον κανόνα της χρεωκοπίας. Κι όπως δεν έσωσαν κανέναν κλάδο οι απεργίες, έτσι δεν θα σώσουν κι αυτόν. Ανήμερα άλλωστε της κήρυξης της απεργίας την περασμένη Πέμπτη, έγιναν 46 απολύσεις!

Και το τελευταίο: η επιμονή κι η απαίτηση της ΕΣΗΕΑ, να απεργήσουν οι εργαζόμενοι στα ηλεκτρονικά μέσα, όταν ταυτόχρονα δεν τους αναγνωρίζει σαν δημοσιογράφους και δεν δέχεται τις αιτήσεις εγγραφής τους στο Σωματείο. Οι ιερόδουλες τουλάχιστον όταν έκαναν κινητοποιήσεις επειδή τους έκλειναν τα «σπίτια» στη Φυλής, δεν είχαν απαίτηση να τις ακολουθήσουν κι αυτές που έκαναν πιάτσα στη Σόλωνος και στους άλλους δρόμους.