Για πρώτη φορά έγραψα σε αθλητική εφημερίδα πριν τριάντα χρόνια. Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι το 2012 θα έγραφα ακριβώς τα ίδια, όπως και το 1982. Πέμπτη βράδυ, λοιπόν, λόγω ανειλημμένων κοινωνικών υποχρεώσεων, δεν είδα το Τότεναμ-Παναθηναϊκός. Επιστρέφοντας λίγο μετά τις δώδεκα άνοιξα την τηλεόραση για τα χάι-λάιτ του ματς κι οποιαδήποτε άλλη ενημέρωση ήθελε προκύψει.

Και εγένετο το θαύμα. Αν οι Αμερικάνοι με το πείραμα της Φιλαδέλφεια πήγαν μπροστά το χρόνο ο Αντένα γύρισε το χρόνο πίσω. Όχι στο 1982 που λέγαμε στην αρχή, αλλά στη δεκαετία του '60. Όταν δεν είχε εμφανισθεί ακόμη στην Ελλάδα το αγαθό της τηλεόρασης. Οι μεταδόσεις ήταν ραδιοφωνικές, οι εκφωνητές λέγανε ότι θέλανε και την άλλη μέρα οι εφημερίδες γράφανε ότι γουστάρανε. Ακόμα κι όταν η Εθνική Ελλάδας έτρωγε επτά γκολ, δεν εξέλειπαν οι χαρακτηρισμοί για ήρωες και τιτάνες.

Ο σχολιαστής από το στούντιο, λοιπόν, θριαμβολογούσε με τέτοιο στόμφο, λες και άκουγες τον Φερέτη από την ΕΤ3 να μεταδίδει την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου: "Ο Παναθηναϊκός κοίταξε την Τότεναμ στα μάτια. Απέδειξε ότι διαθέτει ευρωπαϊκή κουλτούρα".

Όταν, δηλαδή, κοιτάς τον αντίπαλο σου στα μάτια και τρως τρία γκολ, αν τον είχε κοιτάξει λίγο πιο χαμηλά πόσα θα είχε φάσεις; Έξι; Κι αν το βλέμμα έπεφτε ακόμα "πιο χαμηλά" κατά πως τραγούδαγε η Άντζι Σαμίου, το σκορ θα είχε φτάσει σε επίπεδα γουότερο-πόλο; Στη συνέχεια έγινε η συνήθης αναφορά για αυτή την πουτάνα τη γκίνια, που πάντα κατατρέχει τις ελληνικές ομάδες: "το 2-1 των γηπεδούχων έγινε από μια τυχαία φάση".

Ποια ήταν αυτή η φάση; Οι γηπεδούχοι εκτελούνφάουλ. Ο παίκτης της Τότεναμ σηκώνεται και πηδάει στον αέρα ανενόχλητος. Η μπάλα χτυπάει στο οριζόντιο δοκάρι, σκάει στο έδαφος και βρίσκει στην πλάτη του Καρνέζη και καταλήγει στα δίχτυα. Και πράγματι ο γκολκήπερ του Παναθηναϊκού ήταν άτυχος. Όχι, όμως κι ότι το γκολ ήταν τυχαίο. Το δημοσιογραφικό δαιμόνιο, όμως, δίνει την εξήγηση: "αν η μπάλα πήγαινε δύο εκατοστά πιο πάνω θα έφευγε άουτ. Αν πήγαινε δύο εκατοστά πιο χαμηλά θα την έδιωχνε ο Καρνέζης".

Για τέτοιο απόσταγμα ποδοσφαιρικής σοφίας μιλάμε. Σε επτά μέτρα τέρμα δηλαδή η μπάλα θα μπορούσε να είχε πάει, είτε δύο εκατοστά πιο πάνω, είτε δύο εκατοστά πιο κάτω. Ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Κατόπιν όλων αυτών το συμπέρασμα ήταν αυτονόητο: "Ο Παναθηναϊκός αποχαιρετά το Γιουρόπα Λιγκ με το κεφάλι ψηλά".

Κι επειδή κάπου αρχίζεις να αμφιβάλλεις μήπως αυτοί είναι οι σωστοί και εσύ είσαι ο λάθος, ρίχνεις μια ματιά στην τελική βαθμολογία του ομίλου: Λάτσιο 12, Τότεναμ 10, Παναθηναϊκός 5, Μάριμπορ 4. Με τον Παναθηναϊκό να έχει την χειρότερη επίθεση με μόλις τέσσερα γκολ και τη χειρότερη άμυνα με παθητικό έντεκα γκολ. Ακόμα χειρότερο συντελεστή κι από το 6-10 της Μάριμπορ.

Προφανώς ο Παναθηναϊκός έφυγε με το κεφάλι ψηλά από την Ευρώπη, όπως ο Στουρνάρας από το Γιούρογκρουπ. Με τις πανηγυρικές αναφορές να είναι συνεχείς και επαναλαμβανόμενες κι αυτό τον εκφωνητή του ματς: "Άγγιξε το θαύμα ο Παναθηναϊκός, υπέκυψε στις λεπτομέρειες με ένα τυχερό γκολ". Για να δέσει το γλυκό με τη βαρυσήμαντη διαπίστωση του δαιμόνιου ρεπόρτερ του αγωνιστικού χώρου: "η πρόκριση χάθηκε στο Μάριμπορ"".

Ακόμα κι αν είχε κερδίσει, όμως, στο Μάριμπορ ο Παναθηναϊκός πάλι έξω θα είχε μείνει. Οκτώ βαθμούς θα είχε έναντι δέκα της Τότεναμ και 12 της Λάτσιο. Τέλος, δεν έλειπαν οι αναφοράς για τους "ηρωικούς φιλάθλους" των πρασίνων. Επισήμανση που γίνεται σε όλα τα εκτός έδρας παιχνίδια όλων των ελληνικών ομάδων. Με την ταπεινότητα μου να διατυπώνει την εξής απορία: Από που κι ως που συνιστά ηρωισμό να πας στο Λονδίνο να δεις το Τότεναμ-Παναθηναϊκός; Λεφτά χρειάζονται και διάθεση. Ήρωες όπως είχε πει κι ο Λιάκος ο Ατματζίδης ήταν ο Κολοκοτρώνης και οι άλλοι οπλαρχηγοί του 1821.

Κι εντάξει. Για ελληνική ομάδα πρόκειται θα λεχθεί και μια κουβέντα παραπάνω. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Παναθηναϊκός του Ρότσα είναι εμφανώς βελτιωμένος σε σχέση με αυτή την πεθαμενίλα που έβγαζε η ομάδα του Φερέιρα. Μέχρι εκεί όμως. Δεν γίνεται το 2012 να πανηγυρίζεις ύστερα από ήττα με 1-3 λες και είμαστε στο 1960. Κάπως έτσι, λοιπόν, ζει και βασιλεύει η δημοσιογραφία της φουστανέλας. Κι είναι βέβαιο ότι κι ύστερα από 30 χρόνια πάλι τα ίδια θα λέγονται. Και το 2042 όταν μια ελληνική ομάδα θα χάνει με 1-3 και πάλι θα έχει πέσει θύμα των λεπτομερειών, αλλά θα φεύγει από την Ευρώπη με το κεφάλι ψηλά.