Ολυμπιακός στο γήπεδο και στο μυαλό
Το πρώτο κείμενο εδώ στο Sport24.gr το έγραψα πέρυσι στις 30 Νοεμβρίου. Αμέσως μετά το Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 2-0 στο "Καραϊσκάκης". Έλεγα, λοιπόν, τότε ότι το πρωτάθλημα θα το πάρει ο Παναθηναϊκός. Ότι ο Ολυμπιακός δεν με ψήνει ότι μπορεί να έχει διάρκεια. Ένα ματς με υπερπροσπάθεια κερδίζεται. Το πρωτάθλημα όχι.
Δεν ανακάλυψα προχθές το βράδυ στο Τελ Αβίβ ότι ο Μαρέσκα είναι ανεπαρκής, ο Όσκαρ λίγος, ο Ντιόγκο ένα παλιόπαιδο κι ότι ο Ντουντού βουτάει.
Ο περσινός Ολυμπιακός τελικά κατάφερε να χάσει και τη μισή φετινή σεζόν. Ο αποκλεισμός από τους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ, πέρα από το γόητρο, μεταφράζεται και σε μείον πέντε εκατομμύρια Γιούρο. Δύο μεταγραφές άλφα διαλογής, που για να τις κάνει τώρα ο Μαρινάκης θα πρέπει να ξαναβάλει το χέρι στη δικιά του τσέπη.
Κι όταν λέμε περυσινός Ολυμπιακός, οι αγωνιστικές αδυναμίες είναι το έλασσον. Το μείζον είναι η νοοτροπία. Η εικόνα καφενείου κι όχι επαγγελματικής ομάδας. Την περυσινή νοοτροπία κουβαλάει ο Ντιόγκο ρίχνοντας μπουνίδια στον αντίπαλο τερματοφύλακα. Τις άλλες φορές έριχνε ψιλές στη ζούλα πάνω στη φάση. Την περυσινή νοοτροπία κουβαλάει ο Ντουντού, όταν μανουριάζει με τους αντιπάλους και βουτάει στις καθυστερήσεις για πέναλτι.
Περυσινή νοοτροπία ήταν να δοθεί άδεια στον Ντουντού να πάει στη Βραζιλία για να δει τη γυναίκα του που γέννησε. Και να παίξει κόντρα στη Μακάμπι ύστερα από το 15ωρο ταξίδι της επιστροφής. Ολυμπιακή νοοτροπία είναι να κάνει μαγκιές στους Ισραηλινούς οπαδούς ο Ζαϊρί. Ολυμπιακή νοοτροπία είναι να βάζουμε τον Μώραλη να λέει ότι "η διοίκηση είναι δυσαρεστημένη και προβληματισμένη από τη διαιτησία".
Ολυμπιακή νοοτροπία είναι να λέει ο Μαρινάκης Λίνεν-Ντιόγκο να μείνουν στο Ισραήλ και να μην ανέβουν στο αεροπλάνο. Ολυμπιακή νοοτροπία είναι να θέλουν όλοι (διοίκηση, δημοσιογράφοι, κόσμος) να ξεκινήσουν ντε και καλά στη ρεβάνς οι ανέτοιμοι Ριέρα, Τοροσίδης και Ιμπαγάσα. Λες και ήταν φιλικό, όπως του Παναθηναϊκού με την Ίντερ, που Κατσουράνης, Βύντρα, Σπυρόπουλος βγήκαν στο 60'. Ακόμα και το θεμελιώδη κανόνα του ποδοσφαίρου ότι ανέτοιμος ποδοσφαιριστής δεν ξεκινάει ποτέ, αλλά μπαίνει πάντα σαν αλλαγή, στον Ολυμπιακό τον γράφουν στα παλιά τους παπούτσια.
Δεν αλλάζουν αυτά από τη μια μέρα στην άλλη. Πολύ περισσότερο όταν κι ο Βαγγέλης Μαρινάκης, σαν αυθεντικός Ολυμπιακός και γαβροαναθρεμμένος από κούνια, έχει και κουβαλάει την ίδια ακριβώς αντίληψη και νοοτροπία. Μέσα σ' αυτόν τον κυκεώνα ήταν εύκολο να τρελάνουν και τον Έβαλντ Λίνεν. Όταν όλοι δίπλα σου κάνουν και θέλουν τα πιο απίθανα πράγματα, πέφτεις κι εσύ στη λούμπα. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν ξέρεις ότι είσαι επί ξύλου κρεμάμενος.
Εξ ορισμού η αποστολή του Γερμανού να φτιάξει στο άρπα κόλλα μια Β ομάδα για να παίξει στα προκριματικά του Γιουρόπα Λιγκ ντάλα καλοκαίρι ήταν δύσκολη. Και την έκανε ακόμα δυσκολότερη με κάποιες λάθος επιλογές του.
Δεν είναι αργά για τον Ολυμπιακό. Ούτε τα λεφτά τού λείπουν ούτε ο χρόνος. Όχι για να πάρει ντε και καλά το πρωτάθλημα. Αυτό που εξακολουθεί να λείπει από τον Ολυμπιακό είναι η γνώση. Γνώση για το πώς διαμορφώνουμε τις συνθήκες για να λειτουργούμε επαγγελματικά, με 100% ποδοσφαιρική λογική. Μια λογική που είχε καταργήσει και δεν χρειαζόταν ο Κόκκαλης για να παίρνει τίτλους, αλλά για τον Μαρινάκη είναι απαραίτητη.