Δύσκολα βρίσκεις στην Ελλάδα ομάδες του προπονητή. Κι είναι αυτονόητο: για να βγάλει δουλειά ο προπονητής χρειάζεται πέρα από ικανότητες και χρόνο. Όταν όμως ο χρόνος δίνεται με το… σταγονόμετρο κι η καλύτερη δουλειά μένει στη μέση.

Το ότι οι μοναδικές ομάδες που δεν έχουν αλλάξει προπονητή σε αυτή τη σεζόν είναι ο Εργοτέλης κι ο Ατρόμητος τα λέει όλα. Κι αν ανατρέξουμε σε βάθος χρόνου να βρούμε την προηγούμενη ομάδα προπονητή ίσως πάμε 15 χρόνια πίσω στον Ολυμπιακό του Ντούσαν Μπάγεβιτς.

Σε όλα τα χρόνια που ακολούθησαν, ο Ολυμπιακός ήταν η ομάδα του Σωκράτη Κόκκαλη και των ποδοσφαιριστών: η ομάδα του Τζιοβάνι, η ομάδα του Καρεμπέ, η ομάδα του Ριβάλντο. Ο πρόεδρος έβαζε τα λεφτά, ο πρόεδρος έφερνε τους παικταράδες και το μόνο που όφειλε να κάνει ο προπονητής ήταν να κερδίζει. Σε αντίθετη περίπτωση έφευγε για να πάρει το πρωτάθλημα κάποιος άλλος.

Η ίδια ακριβώς εντολή δόθηκε από τον Παναθηναϊκό πέρσι στον Τεν Κάτε: "σου πήραμε Σισέ, Λέτο και Κατσουράνη... πάρε το πρωτάθλημα". Μόλις πέρασε δεύτερος, τον έδιωξαν. Ένα πρωτάθλημα που έτσι κι αλλιώς θα το έπαιρνε ο Παναθηναϊκός, το πήρε με τον Νίκο Νιόπλια. Ο Παναθηναϊκός, όμως, δεν πρόλαβε ποτέ να γίνει ομάδα του προπονητή και με μαθητευόμενο μάγο στον πάγκο έχασε εύκολα το επόμενο.

Συζήτηση και γκρίνια, λοιπόν, για την ήττα του Ολυμπιακού στην Τούμπα. Σε ένα ματς που δεν έπαιζαν οι δύο βασικοί άξονες της επιθετικής λειτουργίας του, Ριέρα-Μιραλάς. Σε ένα ματς που ο Μανιάτης επιβεβαίωσε το προφανές: δεν είναι Τοροσίδης. Δεν θα επαναλάβω τα γνωστά και τετριμμένα: ότι ο Ολυμπιακός είναι ομάδα έξι μηνών κι... ενός ημιχρόνου, δηλαδή, ο 35άρης Ιμπαγάσα δεν μπορεί να βγάλει 90 λεπτά κι όταν κουράζεται ή γίνεται αλλαγή, δεν υπάρχει άλλος.

Θα πω το ακόμα πιο προφανές: ότι ο Ολυμπιακός είναι ομάδα του προπονητή και σαν ομάδα του προπονητή είναι ανοιχτό βιβλίο και σε ότι έχει να κάνει με τα πλεονεκτήματα του και σε ότι έχει να κάνει με τις αδυναμίες του. Για αυτό ακριβώς κάνει κάθε φορά το ίδιο. Με τον ίδιο τρόπο κερδίζει, με τον ίδιο τρόπο χάνει. Με τον ίδιο τρόπο βάζει γκολ, με τον ίδιο τρόπο δέχεται. Αυτό σαν συνολική εικόνα και συμπέρασμα δίνει ένα τεράστιο πλεονέκτημα: την αυτογνωσία. Κι ο τελευταίος οπαδός ξέρει που είναι ισχυρός ο Ολυμπιακός και που είναι αδύνατος. Και πολύ περισσότερο βέβαια ο προπονητής κι η διοίκηση.

Δεν σε ξεγελάει αυτός ο Ολυμπιακός, ούτε σε κοροϊδεύει. Το ανοιχτό βιβλίο που λέγαμε σου δίνει τη δυνατότητα να δεις την αλήθεια και την πραγματικότητα. Ειδικότερα σε ότι αφορά τις αδυναμίες. Ποιοι από τους υπάρχοντες ποδοσφαιριστές μπορούν να λειτουργήσουν με επιτυχία και αποτελεσματικότητα σε αυτή την ομάδα, σε ποιες συγκεκριμένες θέσεις υπάρχει πρόβλημα και τι στοιχεία θα πρέπει να διαθέτουν οι παίκτες που θα αποκτηθούν. Δεν μπορείς να πεις ότι ο Ολυμπιακός δουλεύει ρολόι. Έχοντας, όμως, έναν συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας ξέρει ποια εξαρτήματα θέλουν αντικατάσταση.

Κι αυτό είναι το δεύτερο παρεπόμενο, αλλά ιδιαίτερα σημαντικό κέρδος στις ομάδες των προπονητών: ότι ξέρουν συγκεκριμένα ποιες είναι οι αδυναμίες τους κι έχουν τη δυνατότητα με σωστές επιλογές να τις διορθώσουν. Σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ, που το καλοκαίρι (αν μείνουν Φερέιρα και Χιμένεθ) θα προσπαθήσουν να φτιάξουν τις δικές τους ομάδες από την αρχή ο Ολυμπιακός θα είναι ένα χρόνο μπροστά. Ο Ολυμπιακός είναι ήδη ομάδα του προπονητή κι αυτό είναι αποκλειστικά έργο Βαλβέρδε. Έχει να διορθώσει και να φτιάξει πολύ λιγότερα, γνωρίζοντας ταυτόχρονα και ποια ακριβώς είναι αυτά.