ΤΟ κλισέ λέει, ότι ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι, τελειώνει μόνο όταν ο διαιτητής σφυρίξει τη λήξη. Ο σπίκερ της ΕΡΤ ωστόσο, το Ουρουγουάη-Ολλανδία, το τελείωσε, ένα-ενάμιση λεπτό νωρίτερα, πριν από τον διαιτητή απ’ το Ουζμπεκιστάν. Συμβαίνουν αυτά στις ζωντανές εκπομπές. Και πολύ περισσότερο στον θίασο του Αθλητικού Τμήματος της Δημόσιας Τηλεόρασης, που το ρεπερτόριο του, είναι ανεξέλεγκτο.

ΑΝ όμως το ποδόσφαιρο είναι απρόβλεπτο, η ζωή, είναι ακόμα περισσότερο. Ο χρόνος άλλωστε σε κάθε παιχνίδι είναι συγκεκριμένος: Ενενήντα λεπτά συν τις καθυστερήσεις. Στη ζωή, ο χρόνος, ούτε αρχή έχει, ούτε τέλος. Όλα εξελίσσονται και όλα αλλάζουν. Είτε ομαλά, είτε με ανατροπές. Τίποτα δεν μένει ίδιο. Ποιος θα μπορούσε να προβλέψει πριν ένα χρόνο ότι ο Πολυμετοχικός Παναθηναϊκός, αφού πρώτα θα έκανε το νταμπλ, θα γινόταν κομμάτια; Ποιος θα μπορούσε να προβλέψει πριν από δύο μήνες την τελετή παράδοσης-παραλαβής, από τον Σωκράτη Κόκκαλη στον Βαγγέλη Μαρινάκη; Όταν όμως μιλάμε για μπάλα, όλα αυτά είναι αμπελοφιλοσοφίες. Για τον οπαδό που στην Ελλάδα, συντηρεί (άμεσα ή έμμεσα) ομάδες, αθλητικές εφημερίδες, ραδιόφωνα και τη συνδρομητική τηλεόραση, το ζητούμενο είναι ένα και μοναδικό: Οι τίτλοι: Θα τα καταφέρει μόνο τους (όπως όλα δείχνουν) ο Τζίγγερ; Θα τα καταφέρει ο Μαρινάκης;

ΚΑΛΩΣ, ή κακώς, όλα αυτά τα χρόνια, ο Σωκράτης Κόκκαλης, δημιούργησε σχολή. Η δικιά του συνταγή για την επιτυχία έγινε κανόνας, Κάπως έτσι τον ξεπατίκωσε ο Πατέρας. Για να κάνει το νταμπλ με τον ίδιο τρόπο. Έστω κι αν η περυσινή σεζόν έμοιαζε με αγώνα πυγμαχίας, με αυτόν με το πράσινο σορτσάκι να είναι βαρέων βαρών κι αυτόν με το κόκκινο, κατηγορίας πτερού. Τα κιλά (η διαφορά στο ρόστερ) των δύο αντιπάλων, είχαν προδιαγράψει το τελικό αποτέλεσμα.

ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΣ λοιπόν τον Σωκράτη Κόκκαλη σαν “μέτρο” για την επιτυχία τη διαφορά, δεν την έκαναν, τόσο η οξυδέρκειά του και τα λεφτά που έριξε. Σε επίπεδο Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού, ούτε οι ανόητοι διοικούν , ούτε φτωχοί. Το πλεονέκτημα του Σ. Κόκκαλη, ήταν η τεράστια πείρα ζωής, που σου δίνει τη δυνατότητα, για σωστές αποφάσεις και λιγότερα λάθη. Το είδαμε αυτό και στο μπάσκετ με τους Γιαννακόπουλους. Αφού φάγανε τα χαστούκια τους, τη βρήκανε την άκρη. Δεν γίνεται να τους κερδίσουν, τουλάχιστον άμεσα, οι νεαροί αδελφοί Αγγελόπουλοι, που κλήθηκαν να πάρουν σοβαρές αποφάσεις στη ζωή τους, όταν ασχολήθηκαν με το μπάσκετ του Ολυμπιακού. Όταν έχεις βγάλει δικά σου λεφτά και τόσα πολλά μάλιστα, είναι δεδομένο, ότι ξέρεις ν’ αποφασίζεις. Δεν είσαι αλάνθαστος, αλλά σίγουρα είναι πιο αποτελεσματικός, από τον οποιοδήποτε που τα έχει βρει έτοιμα.

Ο ΤΖΙΓΓΕΡ έστω και αν κουβαλάει τη ρετσινιά του δεύτερου, ποδοσφαιρική εμπειρία πλέον έχει. Για τον Μαρινάκη, είναι εξαιρετικά δύσκολο να μην κάνει τα λάθη του πρωτάρη. Κι ο Κόκκαλης, άλλωστε τα έκανε. Στα ρόστερ, η διαφορά δεν είναι τόσο εμφανής, όσο των δύο πυγμάχων που λέγαμε, αλλά η υπεροπλία του Παναθηναϊκού είναι δεδομένη. Η φράση του Σωκράτη Κόκκαλη, “δεν θα είναι εύκολο” κάθε άλλο ήταν παρά τυχαία.