Τα παιδιά, βέβαια, με συμβόλαια εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ ή και πάνω από εκατομμύριο, δεν συνάδει. Το κακό όμως, δεν είναι ότι πράγματι κάποιες φορές κάποιοι ποδοσφαιριστές, λειτουργούν σαν μικρά παιδιά. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι τους αντιμετωπίζουν σαν παιδιά.

Στο προηγούμενο κείμενο, την Κυριακή, αμέσως μετά το ματς στη Καβάλα, έγραφα επί λέξει: "Η εύκολη λύση για παράγοντες, οπαδούς, δημοσιογράφους είναι η νοοτροπία: ξυπνάτε πριν είναι αργά. Συνέλθετε όσο είναι ακόμα νωρίς". Δύο μέρες μετά μιλώντας ο Κώστας Αντωνίου στην Παιανία, είπε στους ποδοσφαιριστές: " Συνέλθετε τώρα που είναι νωρίς".

Δεν θα του κάνω μήνυση για κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας. Αυτή είναι η συνταγή που θεραπεύει πάσα νόσο και πάσα μαλακία στο ελληνικό ποδόσφαιρο: "σφίγγουμε τα λουριά". Ο Πανόπουλος, μετά το ματς της Σκόντα με τον Εργοτέλη, προχώρησε σένα βήμα παραπέρα: " είστε γκόμενες μες στο γήπεδο. Δεν είστε άντρες". Δεν ξέρω αν οι γυναικείες οργανώσεις, εξέδωσαν ανακοινώσεις επί του θέματος, καταδικάζοντας τη συμπεριφορά του αφεντικού της Ξάνθης, Ξέρω την υπόσχεση που έδωσε στους οπαδούς του ΠΑΟΚ, ο Πάμπλο Γκαρσία μετά το 1-1 με τον Ολυμπιακό Βόλου στην Τούμπα: " θα ματώσουμε τη φανέλα. Θα υπερασπιστούμε τη φανέλα, μέχρι θανάτου". Ούτε ο Κλιντ Ίστγουντ να ήταν, στον "Καλό, τον Κακό και στον Άσχημο".

Πρόκειται για την πατέντα του «σφίγγουμε τα λουριά και τρίζουμε τα δόντια», που καθιέρωσε ο Κόκκαλης με τις επισκέψεις του στα αποδυτήρια. Οι ποδοσφαιριστές, όμως, δεν είναι μικρά παιδιά, για να τους υψώνεις τη φωνή και να τους βάζεις τιμωρία για να μην το ξανακάνουν. Αυτά μπορούν να ισχύουν μόνο σε περιπτώσεις απειθαρχίας. \

Αν κι εκεί, ο σωστός τρόπος αντιμετώπισης είναι οι ποινές κι όχι οι φωνές. Ούτε φοβούνται οι ποδοσφαιριστές, ούτε τρομάζουν, όπως συμβαίνει στα νήπια όταν αγριεύουν οι μανάδες. Και δίνουν την υπόσχεση: «δεν θα το ξανακάνω» όπως ο Πάμπλο Γκαρσία.

Όταν μια ομάδα δεν παίζει καλά, οι αιτίες είναι ποδοσφαιρικές: δεν είναι σε καλή κατάσταση, ατομικά κάποιοι ποδοσφαιριστές. Δεν έχει δουλέψει σωστά η ομάδα σε συστήματα και τακτικές. Δεν έχουν γίνει οι σωστές επιλογές στις μεταγραφές. Δεν υπάρχει καλή φυσική κατάσταση. Κάνει λάθη στη διαχείριση των παιχνιδιών ο προπονητής. Σαφώς κι η ψυχολογία που εμπεριέχει την καλή διάθεση για να δώσουν οι ποδοσφαιριστές το 100% παίζει ρόλο στο ποδόσφαιρο. Κι αυτό όμως δεν είναι κάτι, που προκύπτει τυχαία. Είναι κομμάτι της δουλειάς του προπονητή κι από τα πιο σημαντικά μάλιστα. Ούτε χαλαρώνουν, ούτε εφησυχάζουν από μόνοι τους οι ποδοσφαιριστές. Οι συνθήκες είναι που το επιτρέπουν.

Ακόμα κι οι δάσκαλοι, πλέον, έχουν σταματήσει προ πολλού να τραβούν τα αυτιά των μαθητών. Το ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει βελτιωθεί στο ελάχιστο από την πρεμιέρα του πρωταθλήματος, έχει ποδοσφαιρική αιτία κι εξήγηση. Όπως και γιατί ο Παναθηναϊκός ήταν απαράδεκτος στην Καβάλα. Μια χαρά είναι σαν προσωπικότητα ο Μπουμσόνγκ. Να πηδήξει δεν μπορεί. Επαγγελματίας 100% είναι ο Ζιλμπέρτο. Τρεξίματα δεν έχει. Ο Νίνης δεν θέλει να αρπάξει τις ευκαιρίες που του δίνει ο Νιόπλιας ή δεν μπορεί.

Δεν είναι ότι οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ δεν θέλουν να μαρκάρουν. Δεν μπορούν και δίνουν τη δυνατότητα στους αντιπάλους να βγάζουν φάσεις και να σκοράρουν. Ούτε δημοτικό σχολείο είναι οι ομάδες, ούτε Στρατός. Ούτε μαθητές είναι οι ποδοσφαιριστές, ούτε φαντάροι. Αυτό που βγαίνει κάθε φορά στο γήπεδο, είναι η δουλειά, που έχει γίνει σε σχέση με τις δυνατότητες των ποδοσφαιριστών. Αν όλα αυτά διορθωνόντουσαν με τις φωνές δεν θα χρειαζόταν να πληρώνει ο Παναθηναϊκός football manager. Θα μπορούσε να κάνει τη δουλειά του Αντωνίου, με πολύ λιγότερα λεφτά, ένας συνταξιούχος στρατιωτικός.