Δεν ντρέπονται. Κανείς δεν ντρέπεται. Κανείς δεν έχει φιλότιμο. Ούτε ένας. Ας υποθέσουμε ότι με αφορμή την επέτειο της κατάκτησης του Euro 2004, διεξαγόταν έρευνα για την Εθνική ομάδα. Για το πώς και το γιατί από την κορυφή της Ευρώπης φτάσαμε στα τάρταρα.

Κάτω και από τις Νήσους Φερόε. Θα έβγαινε να μιλήσει για το τι πρέπει να γίνει ο Κλάουντιο Ρανιέρι; Θα κατέθετε την άποψή του ο Γιώργος Σαρρής; Σε καμία των περιπτώσεων. Υπάρχει η ντροπή που λέγαμε πιο πάνω. Δεν εμπίπτει άλλωστε στις αρμοδιότητες του νεκροθάφτη να μιλήσει για Ανάσταση νεκρών.

Στην πολιτική, αντίθετα, η τσίπα είναι είδος προς εξαφάνιση. Δεν υπάρχει πουθενά. Κανείς δεν ντρέπεται. Κανείς δεν διαθέτει φιλότιμο. Η Ελλάδα σαν χώρα, σαν Οικονομία, ποτέ δεν είχε φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης. Οπως το ελληνικό ποδόσφαιρο. Με τα ψέματα την έβγαζε και με δανεικά. Παπατζήδες ήταν αυτοί που κυβέρνησαν. Νομίζοντας ότι με το "εδώ παππάς, εκεί παππάς", θα κορόιδευαν τους ξένους και θα τους τσουρνεύανε τα δανεικά, όπως δουλεύουν και κλέβουν τους Έλληνες. Μια - δυο -τρεις, όμως, έσκασε η φούσκα, κι έγινε το μπαμ. Μετά το ΔΝΤ, ήρθε το λουκέτο στις τράπεζες και έπεται συνέχεια. Κανένα πρόβλημα, όμως, για τους Ρανιέρι της πολιτικής. Το θράσος περισσεύει. Να βγαίνουν να λένε τη γνώμη τους και να συμβουλεύουν το λαό τι πρέπει να ψηφίσει. Ολοι. Απαξάπαντες:

Και ο Μητσοτάκης.

Και ο Σημίτης.

Και ο Καραμανλής.

Και ο Γιωργάκης. Μάλιστα έκανε και συγκέντρωση.

Και ο Σαμαράς.

Μέχρι και η Φώφη.

Μέχρι και η Βάσω Παπανδρέου.

Μόνο οι πεθαμένοι δεν μίλησαν. Ο μοναδικός που κράτησε την αξιοπρέπειά του και δεν μίλησε, ήταν ο Ακης Τσοχατζόπουλος. Σαν να βγαίνει δηλαδή ο Σαλιαρέλης και να δίνει συμβουλές για τον Ολυμπιακό. Ο Βγενόπουλος για τον Παναθηναϊκό και ο Αδαμίδης για την ΑΕΚ. Με τις πέτρες θα τους έπαιρναν τα αλάνια της εξέδρας. Οι κοκορνιόκοι όμως, ο ελληνικός λαός δηλαδή, και τους ακούει όλους αυτούς και τους λαμβάνει σοβαρά υπόψιν του και τους ψηφίζει. Και γι' αυτό ακριβώς είμαστε περικυκλωμένοι.

Αυτός ο καταραμένος λαός δεν πρόκειται να γλιτώσει. Ο,τι και να βγάλει η κάλπη, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Μηδέν εις το πηλίκο. Στο έλεος της Μέρκελ και του Σόιμπλε θα είναι η χώρα.

Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας, ότι κάποιος είναι συντηρητικός άνθρωπος. Οτι πάει στη λογική του "μη χείρον, βέλτιστον". Οτι φοβάται τα ακόμα χειρότερα. Οτι ανήκει σε αυτή τη μεσαία μικροαστική τάξη, την όποια έχει απομείνει. Φοβάται τη δραχμή, κι είναι διατεθειμένος να παραχωρήσει κι άλλα από τα κεκτημένα, μέσω της φορολογίας και άλλων αφαιμάξεων για να αποφύγει το ενδεχόμενο της Αργεντινής. Για όλους αυτούς τους λόγους είναι υπέρ του "ναι".

Κι επειδή μάλιστα όλα κρέμονται από μια κλωστή, πήγε στη συγκέντρωση που έγινε στο Σύνταγμα. Και ποιον άκουσε να μιλάει; Τον Πατούλη. Με την ωραία σύζυγο, πρώτη ξαπλώστρα στην παραλία της Ψαρούς. Η "τόλμη και η γοητεία" σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια. Και μην βρεθεί κανείς να πει ότι είναι γιατρός. Αλλο το επάγγελμα, άλλο ο επαγγελματίας. Τα έχουμε πει και τα έχουμε ξεκαθαρίσει αυτά. Ο δεύτερος που βλέπεις να μιλάει είναι ο Μπουτάρης. Με τον Χασδάι Καπόν, του δανείου των 13ων εκατομμυρίων ευρώ, από την Πρότον Μπανκ. Κι από κάτω: Γιακουμάτος, Πάνος Παναγιωτόπουλος, Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης. Η Σοφία η Βούλτεψη δεν θα μπορούσε να κλείσει ραντεβού με την κομμώτρια και δεν παραβρέθηκε. Πώς θα πήγαινε στη συγκέντρωση χωρίς το μαλλί να είναι φτιαγμένο;

Κατάντια δεν είναι να μην έχεις λεφτά. Συμβαίνει.

Κατάντια δεν είναι να ξεροσταλιάζεις στην ουρά για 60 ευρώ.

Κατάντια είναι να ελπίζεις ότι θα σε σώσει ο Πατούλης. Οπως κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι θα τους σώσει ο Τέρενς Κουϊκ, η Ραχήλ Μακρή και η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Να πηγαίνεις στο Σύνταγμα υπό βροχή για να ακούσεις τον Πατούλη. Να σου έλεγε κάποιος ότι θα γινόταν συγκέντρωση στο Σύνατγμα και θα πήγαιναν χιλιάδες να ακούσουν τον Πατούλη, θα του έριχνες γιαούρτι. Κι όμως, αυτό έγινε. και δεν προκάλεσε την παραμικρή εντύπωση.

Από τη μία οι τυχοδιώκτες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και από την άλλη ο Πύρρος Δήμας να βάζει τα κλάματα ενώπιον της Σίας Κοσιώνη. Στο ενδεχόμενο η Ελλάδα να γίνει Αλβανία του Χότζα, αν επικρατήσει το "όχι" . Και να τρέχουν τα παιδιά στις ουρές για να πάρουν τρόφιμα με το δελτίο. Ισως ο Πύρρος να μην έχει προνοήσει, σαν την οικογένεια Νταλάρα, να έχει ένα σεβαστό ποσό στις τράπεζες του εξωτερικού. Να έχει δηλαδή όλα τα λεφτά του στην Ελλάδα και να φοβάται το ενδεχόμενο κούρεμα. Και γι' αυτό να τον πήραν τα πετιμέζια.

Στο ένα εκατομμύριο γιούρο υπολογίζεται το πριμ που έδωσε το ελληνικό κράτος στον Πύρρο για τα σίδερα που σήκωνε και τα μετάλλια που έχει κερδίσει. Συν πρακτορείο ΟΠΑΠ, συν διορισμός στις ένοπλες δυνάμεις (σαν αξιωματικός όπως όλοι οι Ολυμπιονίκες) για να μην τρώει από τα έτοιμα. Και βουλευτής μέσω του Επικρατείας στο ΠΑΣΟΚ. Και βγαίνει και κλαίει στην τηλεόραση, δήθεν για τα παιδιά του, σαν τη Μάρθα Βούρτση. Χωρίς να ντρέπεται. Από αρσιβαρίστας, ηθοποιός. Αν κλαίει δηλαδή ο Πύρρος Δήμας, αυτοί που έχουν παιδιά, χωρίς να έχουν στον ήλιο μοίρα, τι θα έπρεπε να κάνουν; Ντροπή! Το λιγότερο που μπορείς να πεις.

(Στο τραγούδι της ημέρας Κώστας Καρουσάκης από τα 70's,"το όχι το λένε πάντα οι δυνατοί")